بازی Sunset Overdrive یکی از عناوین انحصاری اکس باکس وان است که مایکروسافت مانورهای تبلیغاتی زیادی روی آن داد. با نقد Sunset Overdrive همراه دنیای بازی باشید تا ببینیم این عنوان انحصاری توانست به وعده هایش عمل کند یا خیر.

نسل‌های تازه همیشه عنواین تازه‌ای به همراه می‌آورند که نسل هشتم نیز از این قاعده مستثنا نیست. اما پس از گذشت تقریبا یک سال و نیم از عمر نسل هشتم می‌بینم که اکثریت این محصولات و عنواین جدید در برآورده کردن انتظارات، ناموفق ظاهر می‌شوند. عناوینی چون: RYSE, Knack, Fighter Whitin, ZombiU, Destiny, Watch Dogs و … .

حالا نوبت اینسامنیاک رسیده تا با عنوان خود که معجون غریبی از سبک‌های مختلف است، شانس خود را در نسل جدید امتحان کند.

در سال ۲۰۱۱ درحالی که تیم اصلی اینسامنیاک در حال تمام کردن پروسه ساخت Resistance 3  بودند، Drew Murray و Marcus Smith ، کارگردانان هنری اینسامنیاک، ایده‌پردازی سانست اوردرایو را آغار کردند. ایده‌ی پایه “سانست” از کمیک Tank Girl, رمان I AM Legend و سریال تلویزیونی The Young Ones نشات می‌گرفت.

ترکیب فضای آخرالزمانی I AM Legend با فضای قهرمانی و پانک* کمیک Tank Girl و چاشنی طنز The Young Ones ایده‌ی جالبی به نظر می‌رسید. مساله اصلی برای اینسامنیاک استقلال این عنوان بود، پس اینسامنیاک از سونی جدا می‌شود و به دنبال یک ناشر مناسب می‌گردد که درنهایت جست و جوی استودیو به مایکروسافت ختم می‌شود. در نهایت امروز با عنوانی روبرو هستیم که المان‌های زیادی را از رسانه‌های مختلف وام گرفته است؛ از فضای پانک-راک و کمیک گونه بازی گرفته تا استفاده از المان‌های Jet Set Radio. حالا باید دید آیا “سانست” توانسته به وعده‌های خود عمل کند؟

آخرالزمان!؟

از نخستین روز معرفی “سانست” بدون ذره‌ای شک می‌دانستیم که قرار نیست با داستانی عمیق روبرو باشیم و “سانست” نیز اصلا در این باره امید بی‌خودی به‌ ما نمی‌داد! آخرالزمان “سانست” نتیجه حرص یک شرکت تولید نوشابه انرژی زاست که برای سود بیشتر مرحله کنترل سلامت نوشابه جدیدش Overcharge Delirium XT را به کلی حذف می‌کند و در نتیجه تمام افرادی که این نوشابه‌ی جدید را می‌نوشند به موجوداتی زامبی گونه به نام OD تبدیل می‌شوند!!! شرکت FizzCO که تولید کننده OCD XT است ادعا می‌کند ویروسی در سطح شهر پخش شده و تمام سانست سیتی را قرنطینه می‌کند. و در ادامه کلیشه‌ای‌ترین سناریوی بازی‌های آخرالزمانی را می‌بینیم؛ تلاش برای فرار از شهر و همراه شدن با سایر بازماندگان…
آغاز روایت بازی که در حدود نیم ساعت نخست بازی بوقوع می‌پیوندد بسیار زجر آور است! به معنای واقعی کلمه می‌توان دست و پا زدن سازنده‌ها را در خوراندن یک  کلیشه بزرگ به مخاطب دید. اما همه چیز پس از این دست و پا زدن شکل متفاوتی به خود می گیرد. کلیشه‌ای ترین خط روایی ممکن تبدیل به لذت بخش ترین و خنده‌دار ترین سناریوی ممکن می‌شود. “سانست اوردرایو” در هر لحظه از بخش داستانی خود راه‌های بیشماری برای خندیدن به شما نشان می‌دهد. از طراحی و نام‌گذاری اسلحه ‌ا گرفته تا مونولوگ* های شخصیت اصلی که می‌توان از آن به عنوان بهترین نمونه‌ی شکستن دیوار چهارم* در بازی های ویدیویی یادکرد. سانست به بهترین نحو شما را می‌خنداند و شما هم هیچ وقت از شوخی‌های بازی زده نخواهید شد. چون تمامی این المان‌های کمدی به شکلی متوازن در بازی جای گرفته و باعث می‌شوند همیشه در هنگام بازی کردن لبخندی بر لب داشته باشید. در طول بازی با چندین گروه مختلف از بازماندگان برخورد خواهید کرد که هر یک جذابیت خاص خود را دارند. نکته‌ی قابل توجه درباره این شخصیت‌ها در سانست این است که طراحی و صداگذاری آن ها تقریبا به بهترین وجه ممکن انجام شده است.

بقا!؟

سانست سیتی در نگاه اول شاید به اندازه‌ی “شیکاگو”، “لوس پردیدوس” و “سیاتل” جذاب نباشد ولی با گذشت چند ساعت و گشت و گذار در این شهر متوجه خواهید شد که یکی از زیباترین و سرگرم کننده‌ترین محیط‌های جهان باز پیش روی شماست. سانست سیتی با وجود OD ها شهری بسیار شاد و خرم است! در رنگ آمیزی محیط بازی از رنگ‌های گرم و تند استفاده زیادی شده و این امر به این شهر آخرالزمانی طراوت و شادابی خاصی داده که این حس مستقیما به کاربر منتقل می‌شود. ساسنست سیتی به بهترین شکل ممکن با یکی از اصلی‌ترین المان‌های بازی یعنی سیستم Traversal (پیمایش) هماهنگ شده است. یکی از نگرانی‌های بسیار در رابطه با بازی این بود که شاید طراحی مسیرهای سیستم “پیمایشی” بازی منجر به ضعیف شدن طراحی شهر بشود اما میبینیم که این ویژگی با حفظ جامعیت خود در بازی به خوبی در بدنه سانست سیتی جای گرفته است. طراحی هنری و فنی بازی تشابه زیادی با انیمیشن ‌ای سینمایی تولید شده توسط Pixar و DreamWorks دارد و جزئیات چهره شخصیت ها بسیار خوب کار شده است. بخش شخصی‌سازی کاراکتر هم بسیار عالی کار شده است؛ شما آزادید تا تقریبا کارکتر خود را به دیوانه‌وار‌ترین شکل ممکن تبدیل کنید و حتی می‌توانید چهره‌های آشنایی نیز خلق کنید!

مبارزه!؟

بصورت کلی در بازهای محیط-باز در روال مراحل باید از یک “مبدا” به سمت یک “مقصد” حرکت کرد و در آن “مقصد” یک “فعالیت خاص” را به انجام رساند که در نهایت انجام این فعالیت موجب پایان یافتن ماموریت و اهدا جایزه به شما می شود. در سانست اغلب اوقات “فعالیت خاص” ماموریتی بشدت حوصله سر بر و غیر قابل تحمل است. در حجم بالایی از ماموریت‌ها شما باید به یک مقصد رسیده و یک شی خاص را از آنجا برداشته یا بدزدید و به مقصد دیگری ببرید. بطور کلی چیزی که باعث می‌شود به بازی ادامه دهید مسیری است که شما از مبدا تا مقصد می‌پیمایید. در واقع خود ماموریت به تنهایی شما را سرگرم نمی‌کند و المان‌های “پیمایش” و مبارزه با OD های مختلف و غارتگران در طول رسیدن به مقصد بدنه کلی سانست را تشکیل می‌دهد. با وجود ساختار فاجعه بار ماموریت‌های عادی بازی جنبه‌های دیگر گیم پلی بسیار خوب کار شده‌اند. کارکتر شما می تواند ۸ اسلحه در اختیار داشته باشد. بطور کلی اسلحه‌ها را می‌توان در دو کلاس سرد و گرم دسته بندی کرد. تمام اسلحه‌های موجود در این دو کلاس بدون استثنا دارای ظاهری غیر متعارف و عملکردی غیر متعارف‌تر هستند! نکته‌ی بسیار مثبت سیستم اسلحه این است که هر اسلحه صرفا با توجه به میزان استفاده از آن ارتقا خواهد یافت بدین ترتیب کاربر تشویق می‌شود تا با ترکیبی متغیر از سلاح‌ها به انجام بازی بپردازد. اما مکانیک جالب دیگری که در سانست وجود دارد Amp هاست. بسته به بالا رفتن درجه Style در بازی شما می‌توانید از قابلیت Amp ها استفاده کنید. Amp ها بیشتر شامل افزوده شدن افکت‌های خاص به اسلحه ها و همچنین چند عملکرد خاص بسیار جذاب بسته به نوع Ampـی که از آن استفاده می‌کنید است.

تنوع دشمنان در سانست خوب کار شده است. در طول بازی شما با سه کلاس مختلف از دشمنان روبرو می‌شوید: نخست OD ها که باز دارای هشت نوع مختلف هستند. OD ها دشمنان اصلی شما در این بازی محسوب می‌شوند و از بین بردن آنها لذت بخش‌ترین فعالیت شما در بازی است! کلاس دوم دشمنان شما افرادی موسوم به Scabs هستند که به بیان ساده‌تر انسان‌های غارتگری هستند که از موقعیت اسفبار شهر سواستفاده می‌کنند (کلیشه!!!). و در نهایت ربات‌های شرکت FizzCo که در تلاشند کلیه آثار جرم شرکت را با نابود کردن سانست سیتی از بین ببرند.

با وجود ساختار ضعیف ماموریت‌ها مبارزه با غولآخرها بسیار عالی طراحی شده است. هر چهار غولآخر موجود در بازی به نوعی نماینده‌ای از سه کلاس دشمنان هستند و مبارزه با آنها بسیار سرگرم کننده و لذت بخش خواهد بود.

بخش چند نفره‌ی بازی که با نام Chaos Squad شناخته می‌شود تقریبا همان فعالیت‌های معمولی و انفرادی کاربر را به سطح جدیدی برده که در آن نیاز به همکاری چند کاربر دیگر احساس می‌شود. بطور کلی این بخش بجز مکانیک‌های دفاع و و استفاده گسترده از “تله‌ها” چیز بیشتری برای عرضه ندارد. اما مشکل بزرگی که در “جوخه هرج و مرج” دیده می‌شود درجه سختی و توازن آن است. بدین گونه که برای موفق بودن در این بخش الزاما باید حداقل در یک گروه شش نفره به بازی کردن بپردازید وگرنه در مقابل دشمنان بی‌ر‌حم‌تر هیچ شانسی نخواهید داشت.

لبخند به آخرالزمان

در نهایت “سانست اوردرایو” توانسته درمیان انبوه عناوین جدید ناامید کننده، خود را به عنوان یک بازی موفق مطرح کند. “سانست” بهترین‌های عناوینی چون “کرکدان” و “جت ست رادیو” را در هم آمیخته و به این معجون مقداری پانک رانک و طنز اضافه کرده است. تجربه‌ی “سانست اورددرایو” به تمام دارندگان کنسول “اکس باکس وان” و کاربرانی که می‌خواهند صرفا بخندند(!) شدیدا توصیه می‌شود.

______________________________________________________________

پاورقی

*۱ پانک: یک سبک موسیقی مشتق شده از راک که محوریت آن اعتراض به نطام حاکم و مشکلات روزمره است. از شاخص‌ترین گروه‌های پانک می‌توان به Green Day , Rise Against و Sum 41 اشاره کرد.

۲* مونولوگ: صحبت‌های یک شخصیت باخودش [ یا در ذهنش ]

۳* شکستن دیوار چهارم: بین تماشاگر و اجرا کننده دیواری به نام دیوار چهارم وجود دارد که مرز دنیای واقعی تماشاگر و دنیای اجرا کننده را جدا می‌کند. هر گاه شخصیت تخیلی به گونه‌ای صحبت کند که خود را از قالب دنیای خیالی خارج و به دنیای تماشاگر برساند اصطلاحا گفته می‌شود او دیوار چهارم را شکسته است.