تمام تنظیمات گرافیکی در بازی‌های کامپیوترهای شخصی چه کار می‌کنند؟

آیا تا به‌حال برای‌تان پیش آمده که بعد از وارد شدن به منوی تنظیمات گرافیکی یک بازی، که روی رایانه‌ی شخصی‌تان در حال اجرای آن هستید گیج بشوید و ندانید که این همه تنظیمات انبوه با نام‌های عجیب و غریب به چه دردی می‌خورند؟! اگر اینطور است، مقاله‌ی پیش رو را دنبال کنید تا به جواب سوال‌های‌تان برسید. در ادامه با دنیای بازی همراه باشید.

این مقاله شما را راهنمایی می‌کند تا بتوانید بهترین تعادل را میان اجرای روانِ بازی، و زیبایی جلوه‌های بصری آن ایجاد کنید. می‌خواهیم تمامی تنظیمات مربوط را بررسی کنیم و ببینیم که هر کدام از آنها چه کار می‌کنند، و چگونه باعث می‌شوند تا یک بازی روی کامپیوتر بهتر اجرا شود. از همه‌ی این نکات مهم‌تر، در این مقاله متوجه می‌شوید که کدام مورد از تنظیمات بیشتر کارت گرافیک سیستم شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ بنابراین، می‌توانید از تمامی این موارد اطلاعات کسب کنید و کاری کنید که بازی مورد نظر شما بهتر و روان‌تر اجرا شود.

رزولوشن

رزولوشن، تعداد پیکسل‌های افقی که روی یک مانیتور نمایش داده می‌شود را اندازه‌گیری می‌کند؛ یا به نوعی مقیاس آنهاست. برای مثال رزولوشن ۱۹۲۰ که تعداد پیکسل‌های عمودی این رزولوشن ۱۰۸۰ است. در بازی‌ها، عموماً رزولوشن پیکسل‌های عمودی مد نظر قرار می‌گیرد؛ مانند ۱۰۸۰p. تلویزیون‌های عریض، یک نسبت ثابتی از ابعاد را نمایش می‌دهند، و همین مهم باعث می‌شود که در بازی‌ها بیشتر رزولوشن پیکسل‌های عمودی مد نظر قرار بگیرد. رزولوشن بالاتر به معنی این است که شما می‌توانید جزییات بیشتری در تصویر مشاهده کنید، بدون توجه به اینکه بقیه‌ی تنظیمات در چه حالتی قرار دارند. رزولوشن بالاتر نیاز به قدرت بیشتری برای اجرا و رندر شدن دارد، زیرا پیکسل‌های بیشتری قرار است نمایش داده شوند.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

بالاترین تنظیماتی که امکان انتخاب آن وجود دارد را گزینش کنید. بالاترین تنظیمات ممکن، به معنای رزولوشن محلی یا به اصطلاح Native مانیتور شما است. رزولوشن محلی به این معنی است که بالاترین قدرت و واقعی‌ترین تصویر ممکن را دارید از مانیتور خود طلب می‌کنید. رزولوشن بالاتر، جزییات بیشتر در تصویر.

سرعت تازه شدن یا Refresh Rate

این مقیاس نشان دهنده‌ی تعداد دفعاتی است که تصویرِ روی مانیتور در هر ثانیه به روز یا تازه می‌شود. این مقیاس توسط واحد هرتز، Hz، اندازه‌گیری می‌شود و شما باید آن را تا جایی که می‌توانید به عدد ۶۰ نزدیک کنید؛ چرا؟ زیرا ۶۰ هرتز سرعت تازه شدن در بیشتر مانیتورهای جدید و به روز است. اگر سخت‌افزار و کامپیوتر شما قدرت اجرای این عدد فریم در ثانیه را داشته باشد، بازی شما بسیار روان‌تر اجرا خواهد شد. بیشتر بازی‌های کنسولی با ۳۰ فریم در ثانیه اجرا می‌شوند؛ در حالی که قدرت تلویزیون‌ها ۶۰ فریم است. یک پورت و نسخه‌ی بد از یک بازی کنسولی روی کامپیوتر، همان محدودیت ۳۰ فریم را نگه خواهد داشت؛ در حالی که توان سخت‌افزار ممکن است بیشتر و بهتر باشد.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

لازم نیست نگران این مورد باشید؛ زیرا این تنظیمات در مانیتور گنجانده شده و در بازی چنین موردی برای تنظیم کردن وجود ندارد. برای تنظیم این مورد باید وارد تنظیمات مانیتور بشوید و ۶۰ هرتز را انتخاب کنید.

همگام‌سازی عمودی یا Vertical Sync

این مورد از تنظیمات اهمیت خاصی دارد زیرا که به سرعت تازه شدن ارتباط دارد. بدون اینکه Vsync تنظیم شده باشد یا روشن باشد، کارت گرافیک شما می‌تواند فریم‌ها را با قدرت و سرعتی بیشتر از توان مانیتور پردازش کند. زمانی که این اتفاق بیفتد، شما بریدگی تصویر مشاهده خواهید کرد. نیمه‌ی بالای تصویر با نیمه‌ی پایین هم‌خوانی ندارد و به اصطلاح می‌گوییم که تصویر بریده شده است. این مهم زمانی که دوربین و دید خود را در بازی تغییر می‌دهید بیشتر دیده می‌شود. روشن کردن Vsync قدرت کارت گرافیک شما در پردازش فریم‌ها را محدود می‌کند و این قدرت را با قدرت مانیتور همگام می‌کند. Vsync اجازه نمی‌دهد تا بازی در صحنه‌های شلوغ و پیچیده حتی یک فریم بیشتر به تصویر اضافه کند تا روان‌تر پیش برود؛ حتی ممکن است فریم‌ها در این صحنه‌ها با وجود Vsync کمتر هم بشوند. اما یادتان باشد که باعث می‌شود تا بریدگی تصویر نیز دیگر مشاهده نشود.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

اگر بریدگی تصویر مشاهده کردید، این مورد را استفاده کنید. Vsync می‌تواند باعث کندی و خرابی در برخی صحنه‌ها شود؛ مخصوصاً اگر سخت‌افزار توانایی ثابت ماندن روی ۶۰ فریم را نداشته باشد.

ضد ناهمواری، Anti-Aliasing یا AA

تا حالا پیش آمده که در یک بازی به اشیایی خاص نگاه کنید و متوجه شوید که این اشیا لبه‌ها و حاشیه‌هایی ناهموار دارند، مخصوصاً اگر این اشیا به‌صورت کج یا اریب باشند؟ AA وظیفه‌اش همین است که از شرّ این ناهمواری‌ها خلاص شود و بازی را روان‌تر و بهتر اجرا کند. AA با تغییر تدریجی رنگ پیکسل‌های اطراف آن لبه‌ها باعث می‌شود تا ناهمواری‌های مشاهده شده تقریباً ناپدید بشوند. برای انجام این کار، کارت گرافیک باید با قدرت بیشتری کار بکند تا بتواند فریم‌های بیشتری را در ثانیه پردازش کند. هر چند که بازی‌های مختلف، شدت و سطح‌های مختلفی از AA را روبروی شما قرار می‌دهند تا بتوانید تعادل لازم میان کیفیت و اجرای روان بازی را برقرار کنید. در سطوح مختلف AA، هر سطح با روش خاصی کار هموار کردن ناهمواری‌ها را انجام می‌دهد و هر کدام از این روش‌ها، نام خاص خودش را دارد:

Multisampling Anti-aliasing یا MSAA: این سطح و نوع از AA سعی می‌کند کارش بهتر و با هزینه‌ی قدرت کمتر انجام دهد. MSAA با حمله به همان قسمت‌های ناهموار در فریم کار خودش را انجام می‌دهد و کل فریم را دست‌کاری نمی‌کند. نتیجه‌ی کار خوب است، اما ممکن است هنوز ناهمواری‌هایی را درون چند ضلعی آن شی ببینید.

Fast Approximate Anti-aliasing یا FXAA: سریع‌ترین و کم هزینه‌ترین نوع AA، همین FXAA است. این نوع از AA کاری با فریم‌ها ندارد و مستقیم به پیکسل‌های مورد نظر حمله‌ور‌ می‌شود. نتیجه‌ی کار کمی تار و ناواضح است، ولی سریع و رضایت‌بخش.

Temporal Anti-aliasing یا TXAA: این نوع را می‌توان نسخه‌ی پیشرفته‌ی MSAA نامید. TXAA به سراغ فریم‌های پیشین می‌رود تا فریم بعدی را خودش با ایجاد تعادل میان رنگ‌ها بسازد. این یعنی حرکت و نوع لبه‌ی ناهموار، طریقه‌ی کار TXAA را تحت تأثیر قرار می‌دهد. TXAA لرزش ناهمواری را کاهش می‌دهد. نتیجه‌ی کار تصویری تارتر از FXAA و MSAA است. TXAA تکنولوژی انحصاری انویدیا است. AMD نیز چنین تکنولوژی دارد که آن را MLAA نامیده است.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

شما باید بتوانید FXAA یا ۲xMSAA را بدون مشکل زیاد در اجرا استفاده کنید. اگر فریم‌ها برای‌تان اهمیت زیادی ندارند، MSAA را روشن کنید تا زمانی که سیستم شما شروع به دود کردن کند!

فیزیک یا PhysX

همان‌طور که از نام این مورد پیداست، تمرکز آن روی پردازش و اجرای جزییات فیزیکی است. پردازش و اجرای صحنه‌هایی چون شکسته شدن شیشه با جزییات و تکه‌های فراوان، حرکت پارچه در باد و پیچیده شدن آن دورشی دیگر و دیگر موارد، از وظایف فیزیک هستند. این مورد نیز انحصاری انویدیا است؛ البته اگر کارت انویدیا ندارید هم می‌توانید از این مورد بهره ببرید، ولی با استفاده از قدرت CPU کار می‌کند و باعث کند شدن اجرای بازی می‌شود. حتی با وجود کارت انویدیا هم ممکن است روند اجرای بازی کند شود و اجرای این مورد سنگین باشد؛ که برای بهبود اجرای بازی اولین کاری که می‌کنید، خاموش کردن همین فیزیک است.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

اگر یک پردازنده‌ی گرافیکی قدرتمند انویدیا ندارید، بیخیال این گزینه شوید. حتی اگر هم یک GPU قدرتمند انویدیا دارید، بازی‌های خاصی هستند که از این مهم پشتیبانی می کنند. در هر صورت، اجرای PhysX قدرت زیادی نیاز دارد.

ابرنمونه‌سازی یا Supersampling

این مورد، از AA برای نابودی ناهمواری‌ها قوی‌تر است. زمانی که ابرنمونه‌سازی روشن است، بازی با فریم‌هایی با رزولوشن بالاتر از قدرت مانیتور اجرا می‌شود، سپس تصویر کوچک متعادل می‌شود تا روی مانیتور نمایش داده شود. بعد از کوچک شدن، اطلاعات کسب شده از تصویر با رزولوشن بالا به کار گرفته می‌شود تا رنگ‌های مورد نیاز برای هموار کردن لبه‌ها محاسبه شوند و فرایند هموارسازی شکل بگیرد. نتیجه‌ی کار عالی است، اما قدرت بالایی هزینه می‌شود.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

اگر سخت افزار قوی دارید و تمامی تنظیمات را به بالاترین سطح خود رسانده‌اید، از این مورد هم استفاده کنید.

هماهنگی محیطِ فضای تصویر، Screen Space Ambient Occlusion یا SSAO

SSAO یک روش جالب برای شبیه‌سازی سایه‌ها با توجه به دید دوربین شما است. این تکنولوژی با توجه به زاویه‌ی تابش نور و دید مخاطب، سایه‌هایی را اطراف و کنار اشیای مختلف ایجاد می‌کند. این سایه‌ها واقعی نیستند، زیرا توسط تابش نور طبیعی در بازی به وجود نیامده‌اند و فقط زمانی وجود دارند که شما دید خود را تغییر می‌دهید. اجرای این مورد قدرت زیادی مصرف نمی‌کند؛ هر چند که در بازی‌های مختلف، قدرت اجرای این تکنولوژی متفاوت است. در برخی بازی‌ها روش و نوع دیگری از این تنظیمات به کار می‌رود که نیاز به DirectX ۱۰ یا بالاتر برای اجرا دارد و سایه‌پردازی بهتری را ارائه می‌کند که هماهنگی افقی محیط یا Horizon-based ambient occlusion نام دارد؛ این مورد به اختصار HBAO نامیده می‌شود که نوعی دیگری از آن HBAO+ نام دارد.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

اگر سخت افزار و بازی مورد نظر از این موارد پشتیبانی می‌کنند، HBAO+ را روشن کنید. اگر هم خبری از پشتیبانی نیست، و سایه‌ها عجیب نمایش داده شدند، بیخیال شوید.

فیلتر ناهمسانی، Anisotropic Filtering یا AF

بازی‌ها باید با استفاده از هر راهی بهتر و روان‌تر اجرا شوند. یکی از این راه و روش‌ها، سطوح و بافت‌های دورتر از دید را تارتر می‌کند. بدون AF، این تار شدن به درستی انجام نمی‌گیرد و حالتی بریده بریده و ناهماهنگ جلوه می‌دهد. فیلتر بافت کاری می‌کند تا این اتفاقات نیفتد و مخلوط بافت‌های مختلف و تنظیم آنها به خوبی پیش برود.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

تاثیر اجرای این مورد در قدرت و تعادل سخت افزار کم و ناچیز است؛ پس این مورد را تا ۱۶ برابر یا ۱۶x روشن کنید و از بافت‌های با کیفیت تر لذت ببرید.

عمق میدان یا Depth of Field

اشیای دورتر از دید شما معمولا تارتر به نظر می‌رسند. عمق میدان تلاش می‌کند تا این مهم را شبیه سازی کند و باعث شود دید شما در بازی شبیه به واقعیت شود. این تنظیمات بر تار کردن اشیای دور تمرکز می‌کند، نه بر تنظیم فاصله با مورد دیگری.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

قدرت لازم برای اجرای این مورد ناچیز است. بازی‌های مختلف ممکن است در این مورد متفاوت عمل کنند و برخی اشیای دور را بیش از حد تار نمایش دهند؛ پس طوری تنظیم کنید تا شفافیت و وضوح تصویر حفظ شود.

پسا پردازش یا Post-processing

تعریف و شرح این مورد کمی مشکل است، زیرا برای بازی‌های مختلف و متفاوت به شکل خاصی عمل می‌کند. معمولا این مورد از تنظیمات برای افکت‌هایی که تدریجی شکل می‌گیرند و نمایش داده می‌شوند استفاده می‌شود. افکت‌هایی مثل تار شدن شی در حال حرکت یا تابش نور و پخش شدن آن، یا برخورد یک دفعه با نور شدید که چشم انسان کمی تیره می‌بیند نیز از وظایف شبیه‌سازی سیستم پسا پردازش است.

چه تنظیماتی را باید انتخاب کنم؟

اجرای این نوع از پردازش ممکن است کمی هزینه بر باشد. اگر در اجرای روان بازی مشکلی بود، تنظیمات مربوط را خاموش و غیرفعال کنید. هر مخاطبی ممکن از تار شدن و دیکر افکت‌ها خوشش نیاید؛ پس سلیقه‌ی فرد نیز در این تنظیمات دخیل است.

منبع: GameSpot