آشوب در سئول | نقد و بررسی بازی Agents Of Mayhem

بازی‌های جهان‌باز این روزها نقش فیلم‌های پرفروش یا «بلاک‌باستر» ابرقهرمانی را برای دنیای بازی‌های رایانه‌ای بازی ایفا می‌کنند؛ همان‌طور که در این فیلم‌ها بیشتر بر جلوه‌های ویژه و صحنه‌های اکشن تاکید می‌شود تا داستان و محتوا، بازی‌های جهان باز هم بیشتر بر آزادی عمل، دنیای قابل تعامل و وسیع و مواردی این چنینی تاکید دارد تا داستان یا ارائه‌ی یک تجربه‌ی خارق‌العاده. حالا فکر کنید یک بازی جهان باز داشته باشید که موضوع آن مبارزه‌ی ابرقهرمانانی «ناجور» با شرورهایی «کلاسیک» و قابل پیش‌بینی باشد؛ آن هم در دنیایی با فناوری‌هایی از آینده! اگر از این پیشنهاد خوش‌تان آمده، پس همراه دنیای بازی باشید تا به معرفی و بررسی بازی «ماموران  آشوب» (Agents Of Mayhem) بپردازیم.

ز کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟

بازی «ماموران آشوب»، ساخته‌ی شرکت ولیشن است. این شرکت بازی‌های محبوبی مثل «فرقه‌ی سرخ» (Red Faction) و «دار و دسته‌ی قدیسان» (Saints Row) را در کارنامه‌ی خود دارد. اثر جدید این شرکت هم حال و هوایی درست مثل «دار و دسته‌ی قدیسان» دارد، یعنی پر از شوخی‌های بی‌در و پیکر، کشتار و انفجار و مهم‌تر از همه، جهانی باز و قابل گشت و گذار است. شرکت ولیشن کار روی این پروژه را درست پس از انتشار چهارمین قسمت بازی «دار و دسته‌ی قدیسان» با ساخت عنوانی بر اساس نظرات طرفداران این سری شروع کرد. مهم‌ترین خواسته‌ی طرفداران (طبق گفته‌ی سازندگان این بازی) امکان تجربه‌ و کنترل شخصیت‌های مختلف و ایجاد ارتباط میان بازیکنان و شخصیت‌های محبوب‌شان بود. با این هدف، بازی «ماموران آشوب» ساخته و عرضه شد. شما عضو سازمان M.A.Y.H.E.M (سازمان چندملیتی شکار نوابغ پلید) بوده و باید با استفاده از امکاناتی که در اختیارتان قرار دارد، نقشه‌های پلید L.E.G.I.O.N (انجمن نجیب زادگان پلید با نیت نابودی ملل) را از بین برده و دنیا را نجات دهید. ماجراهای این بازی در واقع در دنیای «دار و دسته‌ی قدیسان» روایت می‌شود و آغاز ماجرا درست پس از پایان وقایع قسمت چهارم این بازی در کشور کره‌ی جنوبی اتفاق می‌افتد. در این داستان کره‌ی جنوبی یکی از کشورهای پیشگام در توسعه‌ی فناوری‌های رباتیک بوده و پایتخت آن یعنی سئول یک شهر کاملا هوشمند است. حتی اشاراتی هم به سازمان «اولتور» (یک سازمان مخوف که در بازی‌های «دار و دسته‌ی قدیسان»  و «فرقه‌ی سرخ» هم حضور دارد) هم در بازی وجود دارد. در واقع بازی «ماموران آشوب» به نوعی تمام داشته‌های شرکت ولیشن را در بر می‌گیرد و ترکیب جالب از آنها ارائه می‌کند.

۱۲ مامور خشن

مهم‌ترین ویژگی این بازی، شخصیت‌هایش هستند. شما در طول بازی می‌توانید از میان ۱۲ شخصیت قابل بازی، سه نفر را انتخاب کرده و در گروه خود قرار دهید. در این بازی شما به‌جای سلاح، گروهی سه نفره از ماموران مختلف را به همراه دارید و می‌توانید هر لحظه که اراده کنید، جای آنها با یکدیگر را در میدان نبرد عوض کنید. البته تمامی ۱۲ شخصیت از همان ابتدا قابل بازی نیستند و شما باید با انجام ماموریت‌های مختلف، آنها را به اصطلاح قابل دسترسی کنید. هر کدام از این شخصیت‌ها، خصوصیات، داستان، سلاح‌ها و قدرت‌های مختلفی دارند که با انجام ماموریت‌ها و افزایش سطح هرکدام، قابل تقویت و به‌روز رسانی هستند. هر مامور چهار توانایی کلی دارد:

• سلاح اصلی که با آن ضربات معمولی به دشمن وارد می‌کند.
• ضربه‌ با سلاح سرد.
• قدرت ویژه که می‌تواند به دشمن آسیب وارد کرده یا توانایی‌های ماموران را تقویت کند که پس از هر بار استفاده از آن باید مدتی صبر کرد.
• قدرت «آشوب» که به صورت نواری بالای نوار سلامت قرار دارد و طی مبارزه با دشمنان پر شده و به ماموران توانایی‌های بسیار قدرتمندی می‌دهد.

من برای نمونه ۳ قهرمان محبوبم را به شما معرفی می‌کنم:

راما: او یک دختر خانم هندی است که برای نجات مردمش از شر بیماری مرگبار L.E.G.I.O.N به عضویت در گروه «آشوب» درآمده است. سلاح اصلی او یک کمان است که شما می‌توانید تیرهایی قدرتی (با آسیب بالا) یا سریع (با امکان آسیب رساندن در گذر زمان) توسط آن شلیک کنید. توانایی ویژه‌ی او، یک تیر انفجاری است که می‌تواند با توجه به انتخاب بازیکن، دشمنان را گیج، میخ‌کوب یا زخمی کند. قدرت «آشوب» او هم یک تیر سمی است که بیماری مخوف L.E.G.I.O.N را بر سر دشمنان راما فرو ریخته و میان آنها انتشار می‌یابد.

یتی: «الگ کیرلف» ملقب به یتی، یک سرباز روس است که طی آزمایشی نظامی به نام «جنگجوی سرد» به یک ابر سرباز یخی تبدیل می‌شود. شخصیت الگ در واقع متعلق به سری «دار و دسته‌ی قدیسان» است، اما در این داستان قدرت ابرقهرمانی پیدا کرده و به عضویت در سازمان «آشوب» در آمده است. سلاح اصلی او یک تفنگ یخی است که علاوه بر آسیب زدن به دشمنان، آنها را منجمد می‌کند. با استفاده مکرر از این سلاح، لوله‌ی آن منجمد شده و آن‌وقت ضربات مشت (سلاح سرد) و استفاده از قدرت ویژه‌ی اولگ همراه با آسیب چند برابر خواهد بود. قدرت ویژه‌ی یتی به صورت ضربه‌ای محکم به زمین است که می‌تواند با توجه به انتخاب بازیکن، دشمنان را گیج، میخ‌کوب یا نابود کند و در عین حال قدرت یتی را هم برای مدتی کوتاه افزایش دهد. قابلیت «آشوب» او هم موجی از یخ است که دشمنان را گیج کرده و سلاح الگ را منجمد می‌کند.

گت: «جانی» ملقب به گت، از شخصیت‌های اصلی سری «دار و دسته‌ی قدیسان» است. حضور او در این داستان، پس از پایان «دار و دسته‌ی قدیسان: فرار گت از جهنم» روایت می‌شود. او به زادگاه‌اش یعنی سئول بازگشته و به یک مامور پلیس تبدیل شده است. توانایی‌های گت بیشتر تنوعی از سلاح‌ها را در بر می‌گیرد. سلاح اصلی او یک شات‌گان بسیار قدرتمند است. قدرت ویژه‌ی او شامل استفاده از دو مسلسل سبک برای آسیب زدن، گیج کردن یا تضعیف دشمن است. قدرت «آشوب» جانی هم تیراندازی نمایشی با دو تفنگ کمری بسیار قدرتمند است که دشمنان را به صورت خودکار و یک به یک از پای در می‌آورد.

هرکدام از شخصیت‌ها علاوه بر موارد یاد شده، خصوصیات منحصر به فرد دیگری هم دارند. مثلا یکی به دشمنانی که از سپر انرژی استفاده می‌کنند آسیب بیشتری وارد کرده و دیگری در برابر دشمنان دارای زره فلزی بهتر عمل می‌کند. علاوه بر این‌ها، همه قهرمانان از قابلیت‌ها دائمی و خاصی برخوردار هستند؛ مثلا با کاهش سلامتی (جان) گت، دو درجه به قدرت دفاع‌اش افزوده می‌شود. در کنار موارد یاد شده، «بلورهای قدرت» هم هستند که با انجام ماموریت‌ها یا یافتن تکه‌های آنها در محیط بازی به‌دست می‌آیند و می‌توانند سه توانایی دائمی خاص برای هریک از قهرمانان بازی آزاد کنند که برخی از این توانایی‌ها، شامل حال تمامی اعضای گروه می‌شود (مثل افزایش سلامتی، آسیب، سپر انرژی و…).

همان‌طور که پیداست، بازی «ماموران آشوب» در ارائه‌ی شخصیت‌هایی متنوع با توجه سلایق بازیکنان موفق عمل کرده و امکان شخصی‌سازی گروه واقعا ملموس است. البته شخصی‌سازی در این بازی تنها به موارد یاد شده محدود نمی‌شود، بلکه انواع مختلفی از طرح‌ها، رنگ‌ها و لباس‌ها برای قهرمانان و سلاح‌های آنها وجود داشته و در کنار این سلاح‌ها، ابزارهای دیگری هم در بازی وجود دارد که شما می‌توانید آنها را با جمع آوری قطعات مورد نیاز یا پرداخت پول حاصل از ماموریت‌ها بسازید و مصرف کنید (مثل نارنجک‌هایی به شکل توپ‌های غول پیکر یا انفجار مهیب هنگام عوض کردن شخصیت‌ها). شما در مقر فرماندهی عملیات که «کشتی» نام دارد، به مجمو‌عه‌ای از فروشگاه‌ها دسترسی دارید که موارد یاد شده را در اختیارتان قرار می‌‌‌دهند. البته نباید گاراژ مخصوص «ماموران آشوب» و ماشین‌های مختلف آن را از یاد برد. این ماشین‌ها به شما امکان حرکت سریع در شهر سئول را می‌‌دهند.

به‌طور کلی، بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت این بازی، همین مامورین، ابزارهای مختلف و شخصی سازی آنهاست که به جرات می‌توان آن را منحصر به‌فرد دانست.

ماموریت نه چندان غیر ممکن

پس از انتخاب گروه، نوبت به انجام ماموریت‌هاست. از آنجایی که این بازی عنوانی تک‌نفره است، ماموریت‌های اصلی و جانبی زیادی دارد. ماموریت‌ها داستانی طبعا به مبارزه‌ی «ماموران آشوب» با «انجمن نجیب زادگان پلید با نیت نابودی ملل» می‌پردازد. در طول این مراحل شما باید تهدیدهای این گروه برای مردم جهان را خنثی کرده و پس از نقش بر آب کردن این نقشه‌ها، با مسئولین ارشد این فرقه‌ی پلید (یا همان غول‌های آخر مراحل) مبارزه کنید. مبارزه با این غول‌ها اصلا یک‌نواخت و خسته‌کننده نیست، هرچند که مراحل رسیدن به آنها و مبارزات جانبی با گذر زمان جذابیت خود را از دست می‌دهد. ماموریت‌های جانبی هم تنوع زیادی دارند و از نابود کردن تجهیزات تا مسابقات ماشین و موارد این چنینی را شامل می‌شوند. این تنوع در ماموریت‌ها، لزوما به معنی جذاب بودن آنها نیست. زیرا بر خلاف بازی‌های جهان بازی مثل GTA که دنیایی قابل تعامل دارند، نسخه‌ی به تصویر کشیده شده‌ی «سئول» در این بازی علی رغم زرق و برق آینده گونه‌اش، چندان جذاب و پرهیاهو نیست و پس از مدتی گشت و گذار در محیط جذابیت خود را از دست می‌دهد. هوش مصنوعی دشمنان هم مثل سری «دار و دسته‌ی قدیسان» است، یعنی عملا با سیب زمینی تفاوت چندانی ندارند. البته به لطف امکان افزایش درجه‌ی سختی بازی (که همراه با افزایش جوایز نقدی و غیر نقدی انجام ماموریت‌هاست)، مبارزات این بازی شما را خسته و بی‌حوصله نمی‌کند. متاسفانه با افزایش درجه سختی تنها آسیب دشمنان به شما افزایش می‌یابد و تغییر دیگری در روند بازی احساس نمی‌شود. البته باید به این نکته هم اشاره کرد که «ماموران آشوب» مثل ساخته‌ی دیگر ولیشن یعنی «دار و دسته‌ی قدیسان» فضایی طنز دارد و این فضا در تمام طول بازی حتی در صحبت‌های تهدید آمیز دشمنان بزرگ شما هم احساس می‌شود. هرچند که این حجم از طنز ممکن است پس از مدتی لوس شود، اما مدام به ما اشاره می‌کند که با یک بازی طنز رو به رو هستیم و نباید انتظار عملکرد و کیفیتی مثل سایر بازی‌های اکشن جهان‌باز مثل GTA را از آن داشته باشیم.

در جست و‌جوی بهینه‌سازی

بزرگ‌ترین، غیرقابل تحمل‌ترین، بدترین، مضخرف‌ترین و خلاصه‌ همه‌ی «ترین‌های» منفی این بازی، در یک بخش آن تجمع پیدا کرده است: «خودِ بازی!» تعجب کردید؟ من هم وقتی برای اولین بار اجرای افتضاح این بازی را روی رایانه‌ام دیدم، متعجب شدم. متاسفانه این بازی با این‌که جلوه‌های بصری فوق‌العاده باکیفیتی ندارد، به‌سختی روی رایانه‌های شخصی اجرا می‌شود. عدم طراحی مناسب این بازی برای رایانه‌های شخصی تجربه‌ی آن را بیشتر به یک شکنجه تبدیل کرده تا یک بازی! متاسفانه در کنار این مسائل باید به عدم پشتیبانی این اثر از فناوری‌های SLI و Crossfire هم اشاره کرد که عملا استفاده از دو کارت گرافیک برای این بازی را غیر ممکن می‌کند. باید صبر کرد و دید آیا سازندگان این اثر در آینده اقدام به رفع این مشکلات فنی و ارائه‌ی به‌روز رسانی‌های مرتبط با آنها می‌کنند یا باید نام «ماموران آشوب» را هم به فهرست بازی‌های رایانه‌ای اضافه کنیم که به دلیل ابتلای سازندگانش به «کنسول پرستی»، به کلی دارندگان رایانه‌های گیمینگ را نادیده گرفته است.

تجربه‌ی «ماموران آشوب» در ابتدا دشوار است، اما وقتی به شخصیت‌هایش عادت کنید و کمی پای آن وقت بگذارید، تجربه‌ی آن برای‌تان جالب خواهد بود. ولیشن با ساختن این بازی برای اولین بار شخصیت‌های قابل بازی مختلفی را در یک بازی صرفا تک نفره قرار دارد؛ امری که بیشتر در بازی‌های آنلاین مثل Overwatch و LawBreakers مشاهده می‌شود. تلاش تیم سازنده برای خلق چنین شخصیت‌ها و توانایی‌های متنوعی قابل تحسین است، اما عدم توجه آنها به مسائل فنی و بهینه‌سازی بازی در کنار داستانی کلیشه‌ای و دنیایی ناملموس این اثر را به یک بازی معمولی تبدیل کرده که مطمئنا در یاد کسی نخواهد ماند. «ماموران آشوب» دقیقا نمونه‌ی عکس جمله‌ی معروف «نیل آرمسترانگ»، اولین انسان ماه نورد است: «قدمی بزرگ برای شرکت ولیشن، قدمی بسیار کوچک در صنعت بازی‌های رایانه‌ای».