وارث حقیقی مگامن | نقد و بررسی بازی ۲۰XX

همین اول کار لازم است بگویم که این بازی در قیاس با کیفیتی که ارائه می‌دهد، بسیار مهجور واقع شده. به‌صورت خلاصه می‌توان ۲۰XX را وارث حقیقی سری مگامن (خصوصاً مجموعه‌ی Mega Man X) خواند و نکته‌ی حائز اهمیت این‌جاست که ۲۰XX در ارائه‌ی محتوا و عرضه‌ی یک تجربه‌ی لذت‌بخش -که می‌تواند در عین حال آزاردهنده هم باشد- کم‌کاری نمی‌کند. شما همیشه در طول بازی کاری برای انجام دادن دارید و مکانیزم اعتیادآورش اجازه نمی‌دهد سوئیچ (یا هر کنسولی که استفاده می‌کنید) را به سادگی کنار بگذارید – برای اثبات حرفم همین کافی است که باعث شد یکی از پروژه‌های کاری‌ام را عقب بی‌اندازم! در ادامه با نقد و بررسی بازی ۲۰XX همراه دنیای بازی باشید.

ماجرای بازی پس از یک شورش سایبری اتفاق می‌افتد. شما کنترل نینا یا اِیس (ربات‌های زره‌پوشی که خیلی شبیه مگامن هستند) را برعهده دارید و از طرف یک سازمان علمی استخدام شده‌اید تا جلوی ربات‌های شورشی که از کنترل خارج شده‌اند را بگیرید. داستان بازی طی کات‌سین‌های بامزه‌ای روایت می‌شود که با استاپ-موشن درست شده‌اند. از آن‌جایی که تمرکز ۲۰XX به‌طور تمام و کمال روی گیم‌پلی است، خط داستان اهمیتی ندارد و صرفاً برای ملموس کردنِ پیشرفت بازی طراحی شده. در نتیجه چندان منطقی نیست که بخواهیم خیلی به این جنبه خرده بگیریم (به همین دلیل، نمره‌ای برای بخش داستانی این بازی در نظر گرفته نشده و میانگین سه نمره دیگر به‌عنوان نمره نهایی درج شده است).

نینا و اِیس با وجود این‌که خیلی مشابه هم هستند، اما قابلیت‌های متفاوتی دارند. برای مثال نینا از انرژی باستر شبیه مگامن‌ استفاده می‌کند و اِیس از شمشیری که بی‌شباهت به لایت سیبرهای فرانچایز استاروارز نیست. به شخصه بازی کردن با اِیس را ترجیح می‌دهم، اما مطمئنم که هیچ برتری یا بی‌بهرگی خاصی نسبت به دیگری وجود ندارد و همه چیز وابسته به سلیقه‌ی مخاطب است.

یکی از انتخاب‌های هوشمندانه‌ی سازندگان، ساخت مکانی قطبی است که به‌جای یک مِنوی شلوغ‌پلوغ می‌توانید به زیبایی -و راحتی- به تمام امکانات موجود دسترسی داشته باشید: از تعویض شخصیت و ورود به گیم‌های مختلف گرفته تا خریداری انواع ارتقا و آیتم. همچنین، چالش‌های مختلفی در این قسمت وجود دارند که با اتصال به اینترنت، به‌صورت روزانه و هفتگی به‌روز رسانی می‌شوند. با شرکت در این چالش‌ها می‌توانید مراحل متنوع و مختلفی -که هرکدام جوایز منحصر به‌فرد خود را دارند- را تجربه کنید که برای هر نوع پلیری -چه آماتور و چه هاردکور- مناسب است.

یکی از نکات حائز اهمیت در ۲۰XX وجود سیستم Rougelike است که پیش‌تر به آن برنخورده بودم. یعنی هر دفعه که وارد بازی می‌شوید، به‌صورت کاملاً رندوم مراحل جدیدی پیش روی‌تان قرار می‌گیرد. در حالت عادی ده استیج مختلف وجود دارد که به مرور زمان، سخت‌تر و سخت‌تر می‌شوند. من خودم جزو خوره‌های پلتفرمینگ‌های خیلی دشوارم، اما این قابلیت رندومایز کردنِ مراحل -توجه کنید که اگر تمام جان خود را از دست دهید دوباره نمی‌توانید همان مراحل قبلی را تجربه کنید و چالش‌های جدیدی روبروی‌تان قرار می‌گیرد- به حد سرسام‌آوری بازی را دشوار کرده. اعتراف می‌کنم که بارها در طول بازی می‌خواستم دسته را بِشکنم (تازه من روی حالت Hard بازی نمی‌کنم)!

با تمام این اوصاف، هدف اصلی از طراحی چنین سیستمی، جلوگیری از یک‌نواخت شدنِ بازی است که به جرات می‌توانم بگویم جواب داده. برخلاف عناوینی مانند دانگی کانگ کانتری که باید به خودِ مراحل مسلط شوید و تک‌تکِ جزئیات را حفظ کنید، در ۲۰XX باید روی مهارت‌تان در کنترل ربات مورد علاقه‌تان کار کنید. وقتی به استیج‌های پایانی می‌رسید، خودتان نیز از حذاقت عجیب و غریبی که به‌دست آوردید، متحیر می‌شوید. ۲۰XX با وجود این‌که بسیار دشوار است، اما به سختی کسالت‌آور می‌شود؛ جوایزی (به‌روز رسانی‌ها) که در اختیارتان قرار می‌دهد، شما را وادار می‌کند تا حداقل یک راند دیگر بازی کنید.

وضعیت بصری بازی یادآور کلاسیک‌های بی‌نظیرِ سوپرنینتندو و سگا جنسیس است. بسیاری در نت، گرافیک ۲۰XX را با بازی‌های فلش مقایسه کرده‌اند اما اگر کمی دقت به‌خرج دهید، متوجهِ جزئیات چشم‌نوازی می‌شوید که آن را از بازی‌های معمولی فلش متمایز می‌کند. هرچند، از دیزاین‌ها بسیار راضی هستم -خصوصاً باس‌های بازی- اما دشمن‌های فرعی می‌توانستند کمی متنوع‌تر طراحی شوند. به هرحال، تنوعِ فوق‌العاده زیاد در ستینگ‌ها انتظار فرد را از دیزاین ربات‌ها بالا می‌برد.

ساوندترک ۲۰XX نیز مانند گرافیک‌اش حس ۱۶بیتیِ نوستالوژی را در وجودتان بیدار می‌کند و جلوه‌ی دل‌نوازی به تمام ویژگی‌های مثبت بازی می‌بخشد.

۲۰XX ترکیبی کم‌نظیر و مهیج است از تمام پلتفرمینگ‌هایی که از بچگی دوست‌شان داشتیم و با استفاده از ایده‌ها و امکاناتِ مدرن، تجربه‌ای منحصر به‌فرد به شما اعطا می‌کند.