دیده شدن | یادداشت/گزارشی بر مراسم The Game Awards 2018

اتفاقی فراموش‌نشدنی در تاریخ صنعت/ هنر/ علم/ رسانه بازی‌های ویدیویی افتاد که می‌توانید آن را در تصویر بالا ببینید. قرار گرفتن هر سه شخصیت مهم و نماینده‌های سه شرکت بزرگ این عرصه در یک قاب، کاری است کارستان که تهیه‌کننده و مجری مراسم، «جف کایلی» (Geoff Keighley)، از پس آن برآمد. The Game Awards 2018 پربارتر و مجلل‌تر از سال گذشته برگزار شد و یک لحظه بزرگ تاریخی و چند رونمایی مهم را در خود جا داده بود؛ هانس زیمر و جونا هیل را در خود جا داده بود و تا جای ممکن دسته‌بندی‌های Esports در خود جا کرده بود. به‌شخص آدمی نیستم که قدردان چنین زحماتی نباشم، زحماتی که منِ عاشق هنر هشتم را به بهانه‌ای پای نمایشگر خود می‌نشانند و چند صباحی مرا غرق لذت و عشق می‌کنند؛ اما یک چیزی در TGA 2018 حسابی می‌لنگید و جایش خالی بود. در واقع، یک هویت بود که خود را پیدا نکرده، گم کرده بود. در ادامه با گزارش و یاددشتی بر مراسم The Game Awards 2018 همراه دنیای بازی شوید.

قبل از شروع رسمی این یادداشت/گزارش، لازم است نکاتی را به‌عنوان پیش‌خوان و پیش‌زمینه یادآوری کنم که هم شامل حقایق (Facts) در ساختار و نحوه برگزاری مراسم و هم نکات مثبت و منفی آن در این دو مقوله هستند (مثبت بودن یا منفی بودن هر Fact یا نکته صرفا نظر شخصی نویسنده است):

۱. طبق گفته خود کایلی، برندگان هر دسته و هر شاخه با توجه به در نظر گرفتن نظر هیات داوران (مجموعه رسانه‌های خبری تحلیلی صنعت بازی در سراسر دنیا) و رای مردم (مخاطبان) انتخاب می‌شود.
+: این نکته به‌خودی خود نکته‌ای مثبت به‌حساب می‌آید که گذشته از در نظر گرفتن نظر داوران، به نظر مردم نیز اهمیت داده شود.

۲. مراسم سال ۲۰۱۸ کلا دارای ۳۰ دسته‌بندی است.
-: این نکته به‌خودی خود نمی‌تواند منفی باشد؛ اما گنجاندن ۷ دسته که همگی زیرشاخه Esports هستند نکته‌ای منفی است، زیرا در هیچ مراسمی که نماینده‌ی گزینش برترین آثار سال یک مدیوم است، ۷ دسته‌بندی شبیه به‌هم به یک عضو کوچک از آن مدیوم اختصاص داده نمی‌شود تا سپس سریع و پشت سر هم نامزدها و برندگان هر کدام از آنها خوانده شوند و به ادامه مراسم پرداخت شود.

۳. دعوت از Presenterهایی که عضوی از بدنه‌ی صنعت بازی نیستند.
-: شاید بپرسید چرا منفی؟ به نظر من این نکته بیش از این مثبت باشد، منفی‌ست؛ زیرا اگر بگویید ما گیمرها دوست داریم «برادران روسو» را روی استیج ببینیم، من به‌عنوان مخاطب در جواب این گفته‌ی شما می‌گویم من هم بدم نمی‌آید آنها را در نقش اهداکننده جوایز در مراسم ببینم، زیرا ساخته‌هایشان با مذاق گیمرها جور است. اما آیا می‌توان حضور جونا هیل (Jonah Hill) را توجیح کرد؟ چرا نباید یک عضو از بدنه‌ی صنعت به‌جای او اهداکننده جایزه در این مراسم باشد؟

۴. معرفی عناوین جدید و نمایش تریلرهایشان.
اول + و بعد -: معرفی عناوین جدید، بیشتر در مراسم سال پیش قدرت گرفت. برخلاف صنعت سینما شور، هیجان و  در کل «هایپ» جزیی جدایی‌ناپذیر از صنعت بازی است و تصور یک رویداد بازی بدون معرفی عنوانی جدید و نمایش تریلری از آن، بسیار سخت است. اما چرا اول مثبت و بعد منفی؟ زیرا مراسم امسال بیشتر شبیه به یک E3 دست دوم شده بود تا مراسمی که در آن آثار برتر یک مدیوم را تحسین می‌کنند و از آنان تقدیر.

۵. اصرار بر اجراهای زورکی!
-: اگر مراسم را تماشا کرده باشید، اجرای قطعه Devil Trigger از بازی DmC 5 را دیده و شنیده‌اید. نمی‌دانم حکمت اصرار بر اجرای گروه‌ها و خواننده‌ی غیرحرفه‌ای چیست، وقتی اکثر خاطرات ما با قطعه موسیقی‌های بی‌کلام و صرفا با کلام سازها و نواهای‌شان رقم خورده؟

۶. مراسم‌های سه تا چهار ساعته.
-: به‌شخص جف کایلی را تحسین می‌کنم، اما چون اسکارها و گلدن گلوب‌ها ۳ تا ۴ ساعت به‌طول می‌انجامند و انواع و اقسام چهره‌ها را در لنزهای خود ثبت و ضبط می‌کنند، دلیل بر این نمی‌شود که ساختار استاندارد و مخاطب‌پسندی دارند؛ اتفاقا برعکس، آمار تماشاگران و بازدیدهای این مراسم‌ها کاملا عکس این مهم را ثابت می‌کند. گذشته از این موضوع، درست است که هر دو صنعت بازی و سینما وجه اشتراکاتی دارند، اما یادمان نرود ذاتا متفاوت هستند. TGA امسال نیز پس از دو ساعت اولیه، کم‌کم از جذابیت‌اش کاسته شد و روند اجرای‌اش کسل‌کننده و سخته‌کننده شد.

فکر کنم تا الان متوجه شده باشید که مقصود و منظور نویسنده از بیان کلمات بالا چیست. از مراسمی با نام Game Awards انتظار می‌رود که تمرکزش روی اهدای جوایز و تقدیر از آثار/ سازنده‌های برتر سال باشد و در کنارش چند معرفی و رونمایی حسابی نیز کنار گذاشته باشد؛ چیزی که Game Awards سال گذشته خیلی به آن نزدیک شده بود و بسیار نزدیک به این نقطه‌ی تعادل ایستاده بود. در دو قسمت از مراسم، جوایز بسیار مهمی صرفا توسط کایلی اعلام و خوانده شدند، اتفاقی که در مراسم سال پیش برای دسته‌بندی‌های کم‌اهمیت‌تر می‌افتاد و عمده دسته‌بندی‌های مراسم آن‌طور که باید نامزدها و برنده‌ی یک دسته‌بندی اعلام شود، اعلام می‌شد.

از مراسمی با نام Game Awards انتظار می‌رود که به‌جای تلاش صرف برای «دیده شدن»، بیشتر به صنعت بازی و فعالان آن اهمیت بدهد. به‌شخص حق می‌دهم که برگزاری چنین مراسمی به‌صورت مستقل بسیار مشکل است و تلاش برای دیده شدن و پسندیده شدن نیز امری غیرقابل انکار است؛ اما به‌شخص دوست دارم این مراسم به رویکرد برگزاری سال پیشین خود برگردد و آن هویتی که داشت پیدایش می‌کرد را دوباره بیابد. نمی‌خواهم پس از گذشت این پنج سال، مثلا در ۱۰ سال دیگر مراسمی را ببینم که نصف بیشتر Presenterهایش چهره‌های هالیوودی هستند و جوایز مهم را پشت سر هم می‌خوانند و رد می‌شوند تا به نمایش تریلرها برسند. این‌که کایلی سعی دارد همه خوبان را گرد هم بیاورد و از بهترین‌های هنر مورد علاقه‌اش تقدیر کند چیز بدی نیست، اما باید همیشه یادش باشد که در چه مسیری قدم گذاشته، جنس خاک زیرپایش در این مسیر چیست و طبیعت اطراف‌اش از چه می‌گوید.

راستی به‌نظرتان چرا یک روز قبل از برگزاری مراسم، کوجیما اعلام کرد در مراسم امسال شرکت نمی‌کند؟ آیا این رخ‌داد صرفا باگی در برنامه‌ریزی طرفین دوست و رفیق (کایلی و کوجیما) بوده یا دلیل خاصی داشته؟