نقد بازی The Blackout Club

صنعتی شدن همواره محصولات و سازندگان آنها را در مسیری هدایت کرده که در ازای افزایش کارآیی و درآمد، بخشی از هویت فردی و نوآوری خود را فدا کرده‌اند. در عرصه‌ی بازی‌های رایانه‌ای هم با پیشرفت شرکت‌ها و عناوین بزرگ شاهد کمتر شدن ایده‌های نوین هستیم. از این رو به جرات می‌توان بازی‌های مستقل را طلایه داران نوآوری و نبوغ  در صنعت بازی‌های رایانه‌ای دانست. بازی «باشگاه خاموشی» (The Blackout Club) هم از عناوین مستقلی است که توسط استودیو «کوئسشن» (Question) با ایده‌ای کاملا تازه سعی دارد تجربه‌ای جذاب را به طرفداران بازی‌های مخفی کاری و ترسناک ارائه کند؛ تلاشی که شاید در درازمدت بی‌نتیجه بماند. با دنیای بازی و نقد بازی The Blackout Club همراه شوید.

وقتی همه خواب بودند

بازی The Blackout Club به عنوان یک اثر در سبک مخفی کاری و ترسناک، شما را به قلب یک شهرستان کوچک و آرام می‌برد که در ظاهر امر، همه چیز در آن در امن و امان است. اما در اعماق این شهر آرام، تشکیلاتی مخفی وجود دارد که در آن فرقه‌ای ناشناخته با استفاده از روش‌های مختلف، ذهن مردم شهر را اسیر خود کرده‌ است. در طول روز زندگی به شکل عادی جریان دارد، اما در شب تمام افراد بالغ شهر تبدیل به زامبی‌های خوابگردی می‌شوند که باید برای تحقق اهداف این گروه مخوف تلاش کنند. به طرز عجیبی، نوجوانان در برابر روش‌های اسارت ذهنی این گروه مخفی، مصون بوده و به همین دلیل در طول شب سعی در آزاد کردن والدین خود از چنگال فرقه‌ی یاد شده و نقشه بر آب کردن اهداف آنها دارند.

داستان بازی بی‌شباهت به مجموعه‌ی پر طرفدار «چیزهای عجیب» (Stranger Things) نیست

داستان بازی The Blackout Club بی‌شباهت به مجموعه‌ی پر طرفدار «چیزهای عجیب» (Stranger Things) نیست؛ شهری با مردمی از همه جا بی‌خبر و نوجوانانی که باید نقش ناجی را بازی کنند. عبارت The Blackout Club هم در واقع نامی است که این نوجوانان روی گروه مقاومت مخفی خود گذاشته است. از آنجایی که این اثر ذاتا یک بازی آنلاین چند نفره است، نباید از آن انتظار محتوای غنی در بخش داستانی و تک نفره داشت. با این وجود فضا سازی و آماده کردن بازیکنان برای قرار گرفتن در بطن این مبارزه‌ی بی‌پایان، در بازی The Blackout Club به خوبی انجام شده است. در ابتدای بازی شما یک ماموریت داستانی را تجربه می‌کنید که در کنار ارائه‌ی توضیحات غیرمستقیم در خصوص پیش زمینه‌ی داستانی، چهارچوب کلی مبازات و نحوه‌ی اجرای بازی (گیم پلی) را هم برایتان روشن خواهد کرد. همین یک ماموریت داستانی بازی در عین کوتاهی، یکی از جذاب‌ترین بخش‌های آن است. زیرا همه چیز برای تجربه‌ی انفرادی بازی برنامه‌ریزی شده و از این رو بازیکنان به خوبی می‌توانند از پس چالش‌های ارائه شده در آن بربیایند.

یکی بدون همه، همه بدون یکی

 بازی The Blackout Club را می‌توان هم به صورت تک نفره و هم در گروه‌های ۴ نفره تجربه کرد، اما متاسفانه تجربه‌ی انفرادی این اثر بیشتر شبیه کابوسی است که جز رنج و عذاب چیزی برای بازیکنان در چنته ندارد. بازیکنان پس از به پایان رساندن مرحله‌ی آموزشی، وارد مخفیگاه باشگاه خاموشی می‌شوند و باید در آنجا لباس، سلاح و توانایی‌های مختلفی را برای مبارزه با دشنمان افسون شده‌ی خود انتخاب کنند و پس از آن ماموریت‌های مختلفی را به صورت انفرادی و گروهی انجام دهند. دشمنان بازی انواع مختلفی دارند و از خوابگردهایی چشم بسته تا هیولایی نامرئی به نام «شمایل» (The Shape) را در بر می‌گیرند. تمرکز اصلی بازی The Blackout Club بر مخفی کاری و اجتناب از هرگونه درگیری است، اما سلاح‌های «غیر کشنده‌» متنوعی در بازی برای بی‌هوش کردن والدین خوابگرد و پیروان فرقه‌ی مخفی وجود دارد. دارت‌های خواب آور، شوکر، تیر و کمان بیهوش کننده، ترقه، خمیر ریش تراشی و بسیاری وسایل دیگر در طول بازی در اختیار بازیکنان قرار گرفته و برای مبارزه یا گمراه کردن دشمنان مورد استفاده قرار می‌گیرند. علاوه بر لوازم یاد شده، بازیکنان می‌توانند با نزدیک شدن به دشمنان و غافلگیر کردن آنها هم برای مدتی از شر تعقیب و گریزهای بی‌پایان بازی نجات پیدا کنند و دقیقا همینجا است که تجربه‌ی انفرادی بازی به یک عذاب الیم تبدیل می‌شود.

از آنجایی که بازی بر پایه‌ی همکاری میان اعضای یک تیم با قابلیت‌های مختلف و مکمل یکدیگر طراحی شده، تجربه‌ی آن به صورت تک نفره چالش بسیار دشوار خواهد بود

از آنجایی که بازی بر پایه‌ی همکاری میان اعضای یک تیم با قابلیت‌های مختلف و مکمل یکدیگر طراحی شده، تجربه‌ی آن به صورت تک نفره چالش بسیار دشوار خواهد بود. به عنوان مثال، یک بازیکن نمی‌تواند به طور همزمان دو ابزار شوکر (برای از کار انداختن لوازم الکترونیکی و فرار کردن از دست دشمنان) و طناب (برای بالا رفتن از نقاط صعب العبور) را همراه خود به میدان ببرد. در صورتی که یکی از همراهان شما در طول بازی با خود طناب را به همراه داشته باشد، شما می‌توانید با استفاده از آن به سرعت روی سقف خانه‌ها و نقاط مرتفع بروید و از رویارویی با دشمن نجات پیدا کنید. اما اگر شما شوکر را به همراه داشته باشید و به تنهایی به بازی بپردازید، از این قابلیت به کلی بی‌بهره خواهید ماند. البته درون نقشه‌ی بازی The Blackout Club، نقاطی برای تعویض ابزار و لوازم وجود دارد، اما در هر صورت امکان همراه داشتن بیش از یک آیتم اصلی در طول بازی ممکن نیست و این امر باعث تک بعدی شدن مراحل می‌شود.

کلوپ شبگرد‌های جوان

بازی The Blackout Club در بخش چند نفره‌ی خود هم چندان سرگرم کننده نیست. هرچند که بازی به دلیل استفاده از موتور «آنریل انجین ۴» بسیار زیبا و روان اجرا شده و کیفیت بصری قابل قبولی دارد، اما گشت گذار در شهر و تشکیلات مخفی زیر آن خیلی زود تکراری می‌شود. متاسفانه ماموریت‌های بازی به صورت کلی تنها شامل «یافتن» یا «نجات دادن» افراد و اشیاء می‌شود و پس از انجام چند مورد از چنین ماموریت‌هایی، تمام اعضای گروه باید به محل خروج از نقشه رفته و ماموریت را به سلامت به پایان برسانند. یکنواختی این ماموریت‌ها و سطحی بودن اهداف پشت آنها (مثل پیدا کردن پهباد جاسوسی گروه که روی سقف یک خانه سقوط کرده است) باعث می شود تا مدادم از خود بپرسید «که چی بشه؟».

کنواختی ماموریت‌ها و سطحی بودن اهداف پشت آنها  باعث می شود تا مدادم از خود بپرسید «که چی بشه؟»

البته یکنواختی مراحل و ماموریت‌ها اصلا به معنی ساده و راحت بودن انجام آنها نیست. خوشبختانه بازی The Blackout Club در حوزه‌ی هوش مصنوعی و چالش برانگیز کردن مراحل، به خوبی ظاهر شده است و حقیقتا بدون همکاری دقیق نمی‌توان به همین سادگی با چالش‌های این اثر رو به رو شد؛ خصوصا وقتی که به دلیل گناهان شما، پای Shape هم به بازی باز می‌شود. مبارزه با دشمنان و فرار از چنگال آنها از نظر فرقه‌ی مخفی داستان، گناهی بزرگ است. به همین دلیل با هربار رویارویی با دشمنان بازی، بار گناهان بازیکنان کمی سنگین‌تر می‌شود و اگر میزان گناهان از حد مشخصی فراتر برود، فرقه‌ی خوابگردها هیولای نامرئی خود را برای تسخیر و بازداشت کردن فرد خاطی فرا می‌خوانند.

 Shape تنها دشمن بازی است که نمی‌توان با آن مبارزه کرد و تنها راه رهایی از چنگال او، فرار است. از طرف دیگر، این هیولا کاملا نامرئی بوده و بازیکنان برای دیدن آن باید چشمان خود را با زدن کلیدی خاص بسته نگاه دارند. به عبارت دیگر برای دیدن Shape، باید قید دیدن محیط را بزنید. اگر این هیولا بتواند بازیکن را به دام بیاندازد، او را به یک خوابگرد تبدیل می‌کند. در این حالت تنها دوستان و همراهان شما می‌توانند با بیدار کردنتان، شما را نجات دهند. در غیر این صورت این مرحله از بازی برای شما تمام شده خواهد بود. Shape نمونه‌ی بسیار موفق و هوشمندانه‌ای از تلاش یک بازی‌ساز برای جهت دادن به گیم‌پلی و تاکید بر همکاری است و حضور آن در بازی حقیقتا ترس و استرس را به وجود شما منتقل خواهد کرد.

از ایده تا عمل

بازی The Blackout Club از آن دسته عناوینی است که ایده‌های جذاب و خلاقانه‌ی بسیاری را در دل خود جای داده. جنس ترس این بازی، در عین سادگی و خالی بودن از خون و خون ریزی، بسیار تاثیرگذار است؛ زیرا صرف نظر از سن سال، همه‌ی ما به صورت غریزی در اعماق وجود خود از تاریکی وحشت داریم و ترس بازی The Blackout Club هم از جنس وحشت از تاریکی است.  هرچند که بازی سعی دارد با امکان تقویت مهارت‌ها و قدرت‌های بازیکنان در طول بازی و شخصی‌سازی ظاهر قهرمان‌ها، میل به تجربه و پیشرفت در بازی را برای بازیکنان افزایش دهد. اما متاسفانه به دلیل ساختار تکراری مراحل و ماموریت‌های بازی، این تلاش تقریبا بی‌ثمر خواهد ماند.

Resolution: Score: 6.5/10

The Blackout Club is one of those titles that has many creative ideas in mind. Although the game tries to encourage players to experience the game by providing ability and character customization throughout the game, it is almost fruitless due to the repetitive structure of the game’s missions and gameplay.

Platform: PC

(این نقد پس از ۳ ساعت تجربه نسخه ارسالی بازی از طرف استودیوی سازنده آن Question به نگارش درآمده است)