نقد بازی Army of Two: The Devil’s Cartel؛ شلیک به خاطرات خوب گذشته

شلیک به خاطرات خوب گذشته

بهترین خاطرات تنها یک بار اتفاق می افتند

نزدیک به چهار سال پیش اولین شماره از سری Army of Two  (ارتش دو نفره) منتشر شد. اکثرا معتقد بودند این بازی عنوانی ناموفق خواهد شد و تقلیدی از سری Gears of War خواهد بود. اما تنها عاملی که سبب شد این بازی از عناوین هم تراز خود متمایز شود بخش Co-op  آن بود که توانست خاطرات شیرینی از بازی دو نفره را برای بازی‌کنندگان رقم بزند. هنگام رونمایی از سومین شماره “ارتش دو نفره” در کمال ناباوری الکترونیک آرتز اعلام کرد که سازندگان The Devil’s Cartel همان سازندگان معروف و زبان زد سری Dead Space یعنی استودیو Visceral خواهد بود. این خبر که امتیاز ساخت “ارتش دو نفره” از استودیو مونترال EA گرفته شده و به استودیو Visceral سپرده شده است دلخوشی‌ای در بین طرفداران این سری ایجاد کرد که باگ‌های گرافیکی از بین خواهد رفت, طراحی مراحل بهتر خواهد شد و گیم‌پلی تقلیدی از “چرخ های جنگ” نخواهد بود اما آیا این تغییرات واقعا در بازی ایجاد شده است؟

بر باد رفته

برخلاف نسخه ی قبلی بازی که در کشور چین رخ داد این بار سازندگان The Devil’s Cartel بازیکنان را با شخصیت های جدید یعنی آلفا و براوو به مکزیک می برد تا با بزرگترین باند قاچاق مواد مخدر یعنی La Gudana روبرو شوند و انتقام مردم بی گناهی که توسط این باند کشته و مورد اذیت قرار گرفته‌اند را بگیرند. آلفا و براوو (Alpha & Bravo) سربازان مزدور گروهی به نام T.W.O یا همان Tactical Worldwide Operations  هستند که برای نابودی این کارتل شیطانی افراد آن را از بین ببرند. هر چند آن دو تنها نیستند و افرادای همچون Cordova نیز در بازی به شما کمک خواهند کرد.

Cordava که رئیس جمهور مکزیک است توسط باند La Guadana دستگیر شده است و در طول بازی شما موظف به آزاد کردن وی هستید. شخصیت‌های جدید “ارتش دو نفره” دو شبه قهرمان امریکایی هستند. آلفا یکی از کارکشته ترین نیروهای ارتش است و بدون شک و تردید مانند یک مزدور بالفطره ماموریتی که به وی داده شده است را انجام می دهد. همچنین براوو نیز پس از حادثه Ballkan به T.W.O ملحق شده است و مانند همکارش در انجام وظیفه اش کوتاهی نمی‌کند؛ هر چند که گاهی اوقات احساس وی بر انجام ماموریتش تاثیر می گذارد. شخصیت پردازی بازی در کل به صورت متوسط کار شده است و به صورتی است که شما نمی‌توانید به سادگی با کرکترهای بازی ارتباط برقرار کنید.

روند داستان بازی هم که بعد از انجام یک ساعت از بازی می‌توانید متوجه شوید که چقدر خسته کننده و ضعیف است به صورتی که به جز آزاد کردن Ballkan هیچ دلیل دیگری برای ادامه بازی ندارید. در کل داستان بازی را با کمی ارفاق می‌توان “متوسط” خطاب کرد چرا که پس از گذشت ۲ شماره باید الکترونیک آرتز متوجه داستان ضعیف این سری می‌شد. شاید بتوان گفت تغییر تیم سازنده بازی نیز یکی از عامل‌هایی است که باعث ضعیف شدن شخصیت پردازی و داستان شده است. تنها اتفاقی که کمی شما را تکان خواهد داد حادثه‌ای است که در اواخر بازی رخ می‌دهد ولی با این حال این صحنه هم به بدترین شکل یعنی بدون هیچ میان پرده مناسبی رخ می‌دهد.

وقتی تغییرات مثبت عمل می‌کنند

همان طور که شاید می‌دانید موتور بازی در شماره‌های قبلی “آنریل انجین ۳” بود که دارای بافت های گرافیکی به مراتب ضعیف و باگ های فراوان بود. همچنین این موتور نمی‌توانست برای یک شوتر نظامی همچون “ارتش دو نفره” مناسب باشد چرا که در چنین بازی هایی اکثرا با انفجارهای مهیب و صحنه هایی که نیاز به موتوری قدرتمند دارند تا از پس تخریب پذیری بالای صحنه های اکشن بربیایند ساخته می‌شود و متاسفانه “آنریل انجین ۳” یکی از دلایل افت دو شماره قبلی در سطح گرافیکی بود. بهترین تغییری که با آمدن تیم Visceral در بازی رخ داده است همین تغییر موتور گرافیکی می باشد. “The Devil’s Cartel” با موتوری ساخته می‌شود که شاید به دلیل استفاده بیش از حد الکترونیک آرتز از آن خیلی موتور بزرگی به چشم نیاید اما امتحان خود را برای اولین بار در “Battlefield: Bad Company 2” خیلی خوب پس داد و موتوری نیست به جز  “Frostbite Engine 2” .

به لطف این موتورگرافیکی صحنه های سینمایی به زیبایی در بازی خودنمایی می‌کنند و همچنین وجود صحنه‌های زیاد انفجار و اکشن باعث می‌شود این موتور بهترین گزینه برای ساخت “ارتش دو نفره” باشد. طراحی ساختمان‌ها, مکان‌های مختلف بازی و طراحی دشمن‌ها و عوامل محیطی به بهترین شکل ممکن ساخته و پرداخته شده‌اند. متاسفانه باگ‌های نه زیاد اما افتضاح در بازی وجود دارند که نشان از بی‌احتیاطی سازنده‌هاست به طوری که باگ‌هایی همچون معلق ماندن اشیا در هوا از نمونه مثال‌هایی است که می‌توان برشمرد. نورپردازی و طراحی چهره‌ها در میان پرده های “The Devil’s Cartel” به خوبی کار شده و همچنین هماهنگی میان صدا و لب ها در بازی مثال زدنیست.

سنگر بگیر, شلیک کن و تمام!

ستون اصلی “ارتش دو نفره” گیم پلی منحصر به فرد آن بوده و هست. سرعت گیم پلی در این شماره به طور معجزه آسایی افزایش یافته و به یک اکشن فوق سریع تبدیل شده به طوری که باعث شده سازندگان یکی از بزرگترین اشتباهات خود را در بازی بکنند که تعبیه سیستمی به نام “OverKill” در بازی است. مثالی که می‌توان برای این سیستم زد همان قابلیت “Bullet Time” در “Max Payne” است که می توانید ریتم بازی را آرام کرده, شدت ضربه‌ی گلوله خود را افزایش دهید و نیازی به تعویض خشاب نخواهید داشت. این اشتباهی بود که Visceral برای این بازی انجام داد و ضربه‌ی بزرگی به گیم پلی این بازی زد. زمانی که از این قابلیت استفاده می‌کنید دیگر هراسی از مرگ نخواهید داشت و به مرور زمان خودتان دیگر بی خیال استفاده از آن می‌شوید چرا که روند بازی را تا حد زیادی کسل کننده و بی معنی برایتان جلوه خواهد داد. همچنین این قابلیت در صورتی که با یار خود همکاری لازم را داشته باشید و او را کاور دهید می تواند به Double Over Kill نیز تبدیل شود که در این صورت صحنه‌ی آهسته زیباتر و خونین تر خواهد شد.

از مکانیزم‌های مهم بازی که گاهی اوقات حیاتی هم می‌شود سیستم سنگرگیری است که مشابه بازی های هم سبکی چون “Gears of War” و “Ghost Recon” کار شده است. در این حالت به طور کلی مشرف بر صحنه‌ی درگیری خواهید بود به طوری که می توانید اسلحه را در دستان خود تعویض کنید و به راحتی به تیر اندازی خود ادامه دهید. اگر بخواهیم از سلاح ها حرف بزنیم باید بگوییم این بخش نسبت به شماره های گذشته کمی پیشرفت داشته به طوری که شما قابلیت شخصی سازی هر سلاح را خواهید داشت. سلاح‌های بازی انواع مختلفی همچون کلت‌های کمری, شاتگان‌ها, اسلحه‌های اتوماتیک و رایفل‌ها را شامل خواهند شد. همچنین می‌توانید از خنجر خود برای انجام مبارزه‌های تن به تن استفاده کنید که به روند سریع بازی لطمه‌ای نخواهند زد و لذت بخش خواهد بود.

هوش مصنوعی ضعیف بازی جزو آن دسته ایراداتی خواهند بود که قابل بخشش نیست و نمی‌توان از آن گذشت. هوش مصنوعی در بعضی مراحل به معنای واقعی افتضاح است. زمانی که زخمی می شوید قاعدتا دستیارتان باید به شما کمک کند اما در حالی که تا چند لحظه دیگر می‌میرید دستیارتان راه دیگری را به جای آمدن به سمت شما پیش می‌گیرد یا برای مثال در لحظه‌ای فقط ۴ سرباز روبروی شما در حال تیراندازی هستند در حالی که ۳۰ ثانیه‌ی دیگر تبدیل به ۱۰ نفر خواهند شد و به این دلیل بازی در مورد بالانس هوش مصنوعی بازی در سطح خوبی قرار نمی‌گیرد. در مورد بخش Co-op باید عرض کنم که ایراداتی که در این بخش دیده می‌شوند به مراتب کمتر از کمپین است ولی بعضی از باگ‌ها هم چنان حضور دارند. تجربه ‌ این بازی که از بخش Co-op خوبی برخوردار است را از دست ندهید چرا که با تجربه کردن این بخش می‌توانید از برخی از ایردات هوش مصنوعی و … چشم پوشی کنید.

ندای مکزیکی

موسیقی و صداگذاری این بازی توسط آقای “Bryan Tyler” انجام شده است. او کسی است که ساخت موسیقی های عناوین بزرگی هم چون “ندای وظیفه : جنگاوری نوین ۳” ,  “فارکرای ۳” و “NFS: The Run” را در کارنامه ی خود دارد. موسیقی در زمانی که در صحنه‌ی اکشن هستید ریتم تندی به خود می‌گیرد که کاملا با حس و حال آن صحنه مطابق است و در لحظه‌های دیگر ملودی آرامی به زبان مکزیکی پخش خواهد شد. در زمینه‌ی صداگذاری محیط و شخصیت‌ها کمی کم کاری توسط سازندگان به چشم می‌خورد که می‌توان به صداهای تکراری دشمنان اشاره کرد. همچنین صدای اسلحه‌ها, انفجارها و صداهای دیگر محیطی نیز پس از مدتی تکراری می‌شوند و مصنوعی خواهند شد.

به عنوان سخن آخر باید گفت که اگر می‌خواهید یک Co-op با ارزش را تجربه کنید سراغ این عنوان بروید و اگر انتظار داستان قوی را دارید دور این بازی را کلا خط بکشید. در نهایت باید گفت “The Devil’s Cartel” به عنوان ریبوتی از کل مجموعه نتوانست آن طور که باید و شاید بدرخشد اما تجربه ی آن خالی از لطف نیست.

۶/۱۰

نویسنده: مسعود تیموری