انتقاد از دنیای بازی

یکی از خوانندگان دنیای بازی نقدی را تحت عنوان <<نقدی بر پرونده نوآر لوس آنجلس>> برای یکی از پرونده های دو هفته نامه نوشته اند که عینا آن را منتشر می‌کنیم. دنیای بازی از انتقادات شما در هر زمینه ای استقبال می‌کند؛ چه سازنده باشد، چه نباشد.

 

بدون هیچ مقدمه ای مطلب اصلی را شروع میکنم:
من مجله‌ی ۱۰۴ شما را خواندم.
ولی موضوعی من را به شدت عصبانی کرد و چیزی نبود جز پرونده‌ی آن مجله.
البته من به خیلی دیگر از پرونده های شما نقد دارم ولی این شماره واقعا من را آشفته کرد.
وقتی نوآر لوس آنجلس را در پرونده دیدم مثل قبل ترسیدم؛ ترس از آنکه در پرونده نقد معمول گم می شود و فقط یک عده جوان مثلا می نشینند و سر داستان (یا احیانا مسائل سیاسی) حرف می زنند و می روند.
امید داشتم از پرونده مدرن وارفیر درس گرفته باشید که نه بدتر هم شدید.
حدود ۹۰ درصد بحث ایراد ریشه ا‌ی دارد و ۱۰ درصد دیگر هم ندانستن دوستان منتقد است.
لذا قبل از شروع از شما و دوستان دنیای بازی التماس از چاپ این نقد را دارم.
از این مطلب هیچ چیز نصیب من نمی شود ولی حداقل شما از اشتباه خود آگاه می شوید.

نقد ۱: حقیقتی پر از دروغ
نوآر در بازی های رایانه ای: یک سوی تفاهمی در این راستا شده که باید به اطلاع شما عرض کنم.
فیلم از بازی جداست. این را بارها خودتان گفته‌اید. نه ما در فیلم ژانر اول شخص تیراندازی داریم و نه بازی ژانر عاشقانه دارد. لذا نوآری که در بازی های رایانه ای داریم به طور کامل با نوآر فیلم تفاوت دارد. شما بار ها و بارها از کتاب حرف زدید و از فیلم و کادر تصویر بردازی و…
ولی آیا در بازی سازی این حرف ها صحت دارد؟
آیا اکشن فیلم و بازی یکسان است؟ کادر بندی ها چطور؟ حتی من از اصطلاح صحنه های سینمایی که در نقد مدرن وارفیر استفاده می شود بیزارم. این صحنه ها نشان دهنده‌ی تکامل ژانر در بازی است.
نوآر بازی فقط نشان دهنده‌ی زمان و زمینه‌ی بازی است. همین!!!
لذا این از همان ابتدای بازی ثابت می شود. زمانی که هوا روشن و کول از خانه همراه با همسرش بیرون می آید و کادر هم با نشان دادن مردم و زندگی آن ها بر این مهم پافشاری می کند که فقط زمان بازی به فیلم های نوآر مربوط می شود و نام فیلم تلمیحی به زمان فیلم است و البته مکان.
در رابطه با آرمان گرایی که دوست عزیزمان آقای قرالو فرمودند باید عرض کنم گمراه کننده است. او کسی است که فهمیده ماهیت جنگ فراتر از گلوله و نیزه و اسلحه است.
او ژاپنی ها را درک کرده که وقتی بنزین نداشته باشند و از آن ها بنزین بگیرند خوب هر کسی به دفاع و جنگ بر می خیزد و این را در دیالوگ فلش بکی که کول به سرباز ژاپنی سیلی میزند می بینیم.
از طرفی دیگر چیزی که مشهود است تضاد افکار و دو شخصیتی بودن کول است. دوست داشتن ژاپنی ها و ملتش و از همه مهمتر آتش زدن بیمارستان که در آن مجروحانی قرار دارند همگی نشان از تضاد فکری دارد. با این حال شما در تیتر از جان مارستون استفاده کردید که آن هم به موقعش توضیح داده خواهد شد.

۲- عصر جدید ماجرایی

در رابطه با جی.تی.ای که باید بگم حتی فکر مقایسه نکردن آن هم جرم است آن هم برای منتقدی چون حمید علیزاده که واقها انتظار این کار ها را نداشتم. جی.تی.ای یک کاراکتر احمق دارد که به خاطر پول و نفس و مال دنیا و الماس ۶۰۰ تا آدم بد می کشد که هیچ آدم هم زیر می کند. پس کلا این را بی خیال.
ولی رستگاری که از غفلت مسلم حمید علیزاده می گوید:
جان مارستون: یک کابوی یاغی که توبه کرده و می خواهد برود مثل یک انسان شریف زندگی بکند. اما بعضی موانع که می تواند از آن ها بگذرد را از پیش رو بر نمی دارد بلکه با آن ها کلنجار می رود.
در طول بازی عموما با ادب است و می تواند به راحتی هر انسانی را بکشد ولی در ازای این‌کار مجرم شناخته می شود.در زمان مرگ می‌توانست با پسر و همسرش فرار کند و به امید زنده ماندن سوار اسب شود. ولی این کار را نکرد.می توانست بعد از فرار زن و همسرش هم دفاع کند که با توجه به گیم پلی ۱ به ۲۰ نفر بازی هم جور در می آمد ولی نکرد. و کاری را کرد که می خواست خودش انجام دهد ولی نمی توانست یعنی مرگ حتمی. پس انتخاب داشت. و می توانست تصمیم بگیرد.
کول فلپس: یک آدم خسته از جنگ که هزار جور اتفاق در جنگ برایش افتاده نمی تواند آدم ها بی گناه را بکشد. نمی تواند یاغی باشد. نمی تواند مردم را زیر ماشین له کند. اما با ترفیع رتبه توانست کاراگاه باشد. کارآگاه ها به ندرت دست به اسلحه می  شوند.امید وارم آقای ایزدی این یکی را بداند. پس آقای رسولی، یک کاراگاه نباید در هنگام بازجویی مثل جی.تی.ای یا اسپلینتر سل مضنون را نابود یا تهدید به مرگ کند. برای همین اکشن به موقع در جای‌جای بازی قرار دارد. و ماموریت های متفرقه هم برای دلتنگی از اکشن ساخته شده اند. پس ادعای شما کاملا بی مورد است.
و از همه مهم‌تر این‌که این انسان در لحظه مرگ انتخاب داشت ولی چه انتخابی؟
او در منجلابی فرو رفته بود که سال‌ها پیش درجنگ ساخته بود. زمانی که دستور به آتش زدن بیمارستان را داد.
حال دید که دنیا چقدر کوچک است و اگر زنده بماند یکی از دو نفر بی گناه کشته می شود. کدام را انتخاب کند؟
زن یا جک یا خودش را مثال می زنم؛ اگر شما در کلاس درس با دوست خود بلند حرف بزنید معلم عصبانی اشتباه کرده و دوست‌تان را اخراج کند شما با کمی عذاب وجدان می گویید من حرف می زدم چه برسد به شخصیتی که احساساتش در طول بازی جریحه های بیشتری بر می‌دارد.
مطلب دیگر اینکه جان مارستون بعد از مرگ در خانه اش و با یک صلیب ساده دفن شد.
ولی کول در یک مراسم رسمی نظامی به همراه خانواده و دوستان دفن شد. نکته اینجاست که کسی برای او از شجاعتش می گوید که اگر کول زنده شود در جا به باد کتکش می گیرد. لذا بازی می‌گوید که اگر چشمانت را برای همیشه ببندی دیگر کنترل هودت دست تو نیست.بلکه دست زندگان است.
شما در طول بازی همش به جان مارستون می گویید دمش گرم عجب کاری کرد ولی کول اینطور نیست.
بعضی وقت ها از دست او ناراحت می شوید و بعضی وقت ها دلتان می سوزد و بعضی هم شاد می شوید.
حالال شباهتی می بینید؟
در مورد باخت در بازی باید بگویم که این طور نیست بلکه اگر در اواخر پرونده سوالات را بد جواب دهید هم می بازید.در ضمن شما بگو غیر از این مواقع دیگر چه زمانی باید شاهد باخت باشید؟؟
جناب علیزاده پیرامون *کمبود*اکشن توضیح دادند که من هم خدمتشان این را پاسخ دادم.
3-***رستگاری کهنه سرباز مرده***(توضیح داده شد)
من با کلمه به کلمه این نقد مخالفم.و ارز آقای رسولی انتظار بیشتری هم نداشتمزیرا ایشان همیشه بازی ها را می کوبند!!!من به ایشان بزرگ سیاره ی کوچک یا بانجو کاززو یا ماریو را پیشنهاد می کنم تا به قول خودشان از این بازی های غرب زده ی واقع گرایانه دور باشند.
ایشان از نتیجه گفتند ما هم از نتیجه می گوییم.
من به شما می گویم باران شدید یک بازی ماجرایی است.و خودتان هم قبلش گفتید که نوآر(منظور بازی است)ماجرایی نیست.پس چگونه این دو را مقایسه می کنید.مثل مقایسه سوپر ماریو گالکسی با کریتوس که چرا انقدر ماریو از کریتوس ملایم تر رفتار می کند و فقط با یک پریدن ساده رو لاکپشت ها آن ها را می کشد؟
(گفتم طنز باشه یکم حال و هوا عوض شه!!)
در ضمن گیرم این مقایسه را بکنید ولی نتیجه را هم می بینید.برای مثال اگر یک پرونده را خوب به پایان برسانید
رئیس هم با ملایمت رفتار می کند ولی اگر نه آن چنان داد و تمسخر و کنایه و فحش و تنه ای به شما می زند که به فکر دوباره شروع کردن می افتید.
درباره ی نشان دادن تعداد سوالات صحیح و موسیقی مدارک هم باید عرض کنم به دلیل نداشتن درجه ی سختی اینموارد در بخش تنظیماتقابل دسترسی است و شما احتمالا به عنوان یک منتقد زیاد به بازی دقت نکرده ای.
پس چرا این بازی را شما نقد کردید؟چرا بزرگ سیاره کوچک را شروین روشن نقد کرد؟؟
(جناب رسولی به دل نگیرید شوخی بیش نیست!!!)
در باب اکشن نیست هم بگویم که اگر قرار بود در هنگام بالا رفتن از آن پله ها در مراحل تعقیب و گریز اگر هم حواستان به دوربین وهم به حرکت وهم به فراری باشد خود شما اولین کسی بودید که به گیم پلی ایراد می گرفتید. در ضمن غیر از این پله ها هم در بقیه تعقیب و گریز باید زاویه دید و…. را همگی خودتان کنترل کنید.
در ضمن اگر حرف شما صحت داشته باشد در بخش امتیاز نباید یه سبک بازی ماجرایی اکشن نسبت داده باشد.
ماجرایی نیست:
اگر کول در صحنه ی جرم نمی نشست و با دقت بررسی نمی کرد شما نقش یک کاراکتر واقعی را نداشتید
بلکه نقش اتزیو را داشتید که با دید عقابی اشیای به درد نخور را از به درد بخور تجزیه می کند.
شما خودتان را به جای کول قرار بدهید و فاکتور خرید خوک را پیدا کنید و سوار ماشین شوید
به مقر پولیس بروید به رئیس بگویید من فکر می کنم خون ماشین خون خوک است
اگر رئیس بی فرهنگ باشد که…
ولی اگر با فرهنگ باشد می گوید شاید خوک هارا به دلیل کار دیگری می خواسته و شما باید کل راه را به محل حادثه بر می گشتید و آن موقع به راک استار درود بفرستید.
درباره ی کم بودن ماموریت ها نسبت به جی.تی.ای فرمودید که باید بگم در این بازی شما یک قاتل احمق بی فرهنگ هستید(بلا نسبت همه)که باید منتظر باشید تا دوستان بگویند هی تو برو اون رو بکش و برگرد.
ولی در نوآر این طور نیست .آیا یک کارآگاه باید مثل یک قاتل باشد.درضمن کول در انتهای بازی می میرد.
که این باعث می شود دیگر قادر به انجام ماموریت های جانبی نباشید.
تصادف با قهرمان شهر:
کل این مطلب را در بالا توضیح دادم و فقط زیر گرفتن مانده که از آقای ایزدی درخواست می کنم که بگویند اگر یک نفر توسط کول زیر گرفته می شد چه روی میداد؟
مسلما پلیس به پلیس حمله می کرد و کلی اشکال دیگر.
در نهایت ممنون می شوم نامه من را در نامه بازی چاپ کنید(هر چند اندک و بیسار خلاصه)که متوجه شوم در تمام روز وقتم را هدر ندادم و به نشریه مورد علاقم کمک کرده ام.زیرا این نشریه برای من خیلی چیز ها را زنده می کند.

مصطفی پاکدل –تهران
منتقد

و من الله توفیق