علی ظرافتکار

قدیما زندگی راحتر بود.خوراک دور جمعی دو تا دسته و یه فوتبال مشتی و نهایتش یه شرط بستنی یا چمیدونم ساندویچ بود.روزا میرفتن جلو و درسا رله بود.چه قدر احمقانه دنبال اول دوم شدن تو المپیاد و مدرسه و این داستانا بودیم!سر دو تا مسابقه کشتی شبا تا ۱۲ یا شایدم ۱ تو پارک کنار خونه هی بدو هی بدو...آخرشم گوشه ابروت پاره میشد یا انگشتات له میشد یا ...روزا هی رفتن جلو.زندگی یکم سختر شد.دیگه هرکسی بهت مجانی لبخند نمیزد.دیگه هر کسی دستتو نمیگرفت تا فشار بده و بگه سلام از دور سلامت میکردن.جو سنگینی شده بود باس بری خدمت.باس بری دانشگاه نری کلات پس معرکست.روزا هی رفتن جلو.روزا میرفتن جلو و ما هی میومدیم عقب.با خودم فکر میکردم کجای کار میلنگه.چرا اینطوریه؟مگه میشه خدا همچین دنیای چرتیرو تحویل ما داده باشه و رفته باشه دنبال کارش؟یکم باهاش حرف زدم.اینگار حال نداشت جواب درست حسابی بهمون نداد.یه جورایی پیچوند گفت برو جلو چیزایی رو که ازشون ترسیدی رو شجاعانه برو تو دلشون بعد میبینی که زندگی اون چیزی نیست که الان داری میکنی زندگی خیلی قشنگترو و جذابتره.خلاصه ما هم اطمینان کردیم و زدیم تو دل داستانایی که تا بحال تجربشون نرکده بودیم.جالب بود باید بگم خداییش راست میگفت خیلی بهتر از این وضعی بود که داشتم ولی در کل نه نشد هنوز خدا باید به خیلی از سوالاتم ج بده ولی خیلی وقته که هی صداش میکنم و اینگار نیست نمیدونم شایدم خودش رفته ببینه کجای دنیایی که ساخته ایراد داره چون همیشه یه جای کار دنیای میلنگه... فرشید عبداله پور...امضای زیبایی بود دلم نیومد نگذارم :دی