مقاله ای برای این نویسنده یافت نشد!
تقریبا آخرای ماه میلادیه و منم تازه چند روز پیش بازی amnesia the collection رو که این ماه رایگان بود تجربه کردم، تا الان که بازی کردم باید بگم این بازی شاهکار بود، بیشترین بخشی که من رو جذب کرد روایتش بود، تا الان که حرف نداره، حتما تجربش کنین دوستان.
من این هفته آخرین شماره doom رو تموم کردم. تا به حال با این که با این بازی آشنا بودم ولی هیچوقت نتونستم هیچکدوم از قسمت هاش رو تجربه کنم تا این که آخرین قسمتش رو هفته پیش گرفتم و این هفته بخش کمپینش رو تموم کردم. واقعا بازی فوق العاده ای بود و من به شدت از این بازی لذت بردم. این آخر هفته هم به توصیه یکی از دوستام ac syndicate رو گرفتم و تا الان که از بازیش لذت بردم. توصیه میکنم یک بار هم که شده تجربش کنین، مخصوصا بخش خاطرات مشاهیری چون چارلز دیکنز و کارل مارکس و غیره، خیلی لذت بخش کار شدن.
من از شما ممنونم که باز هم با وجود تمام مشکلات ، به فکر دنیای بازی ما هستید، اگر لحن نوشتارم کمی تند بود من رو ببخشید ولی همه ما دوست داریم تا دنیای بازی رو دوباره در اوج ببینیم. پس گاهی اگر حرفمان کمی تلخ بود، بدونید که باز هم نیتمون خیره
من از شما ممنونم که باز هم با وجود تمام مشکلات ، به فکر دنیای بازی ما هستید، اگر لحن نوشتارم کمی تند بود من رو ببخشید ولی همه ما دوست داریم تا دنیای بازی رو دوباره در اوج ببینیم. پس گاهی اگر حرفمان کمی تلخ بود، بدونید که باز هم نیتمون خیره :15:
از شماره هفتاد و چهارم دنیای بازی شروع کردم به مطالعه این مجله. یادم میاد که مجله بازی رایانه و بازی نما رو دنبال میکردم، اما لحن هیچکدوم از نویسنده هاشون به اندازه لحن نوشته های اساتید دوست داشتنی؛ متین ایزدی، سید طه رسولی، بابک نمازیان و غیره و غیره و غیره، صمیمی و با عشق و حرارت نبود. چه خنده هایی که کمیک های استاد نعیم تدین به ما هدیه کرد و چه اشک هایی که مرگ استاد شروین استاد زاده گونه هایمان را نوازش داد. تمامی بخش های نشریه، از کل کل های صفحه نامه بازی بگیر تا پرونده ها و ده برتر و موزه و غیره، همه برای ما عشق و خاطره ساخت. در کنار مجله، سایت هم با شور و شوق حرارت نویسنده ها و کاربر ها، به خوبی و خوشی پیش میرفت. هیچکس به سلیقه دیگری ایراد نمیگرفت، هیچ کس به کسی بی احترامی نمیکرد، در عوض فضای گفت و گو ها پر بود از معرفی بازی های خوب به یکدیگر، پر بود از بحث های مفید و آموزنده. اما دنیای بازی زمانی یک قدم به عقب برداشت که چاپ نشریه به پایان رسید. ما همراهان دنیای بازی قول های زیادی شنیدیم که قرار است سایت نه تنها جای خالی نشریه را پر کند، بلکه تمامی کم کاری های گذشته را نیز جبران کند. دقیق نمیدانم از این اتفاق چند وقت میگذرد اما چیزی که امروزمن از دنیای بازی میبینم، من رو یاد فضای بازی استاکر می اندازد، تمامی فضا ها خالی از هر گونه احساس صمیمیت شده، دقت کردین میزان کامنت های پست های اخیر چه قدر نسبت به گذشته کم شده؟ این اون چیزی بود که ما از دنیای بازی میخواستیم؟ نه ! این دنیای بازی نیست، اینجا تبدیل شده به جایگاه کسانی که فقط دوست دارند جلب توجه کنند. فقط جلب توجه، یادم هست که زمانی بازی ای به نام دارک، منتشر شد که از هر جهت بازی ای فوق العاده پر مشکل بود. اما نقد دنیای بازی، در کنار ذکر تمامی مشکلات بازی، باز هم ما را به بازی کردن آن تشویق می کرد. اما الآن چی؟ بازی هایی عرضه میشوند که از سایت های معتبر دنیا نمرات قابل قبولی میگیرند اما نمره دنیای بازی چی؟ ما رو به خنده وا میدارد. گاهی فکر میکنم برخی از نویسندگان سایت هیچ علاقه ای به بازی و بازی کردن ندارند و باری به هر جهت چیزی مینویسند که بگویند ما خیلی بلدیم، ما از هیچ بازی ای لذت نمیبریم، ما خیلی روشنفکریم و شما عامه. خیر، دنیای بازی همیشه سعی میکرد مطلبی بنویسد که درخور لیاقت خود و مخاطبش باشد. اما الان گاهی احساس میکنم که دنیای بازی به دنبال تحقیر کردن خود و جامعه طرفدارانش است. همه این حرف ها را گفتم و سرتان را درد آوردم که بگویم، دنیای بازی، یک نگاهی به خودت بکن، ببین که غرور کاذبت چه بلایی سرت آورده؟ کاربرات به راحتی بهت بی احترامی میکنن، همیشه مشکل از اون ها نیست، گاهی خودت هم به خودت نگاه کن، شاید بفهمی که مشکل از کجاست. با این حال، باز هم امیدوارم که با یک خانه تکانی بزرگ، دنیای بازی به مرور تبدیل به همان دنیای بازی ای شود که مخاطب ها وارد سایتش میشدند و بیشتر ازخود بازی، از خواندن مطالب و نظرات کاربران سایت در مورد اون بازی لذت میبردند. با احترام فراوان، یکی از همراهان قدیمی دنیای بازی. :15:
در کل من از این نسخه خیلی راضی بودم و این نسخه رو سکوی پرتابی برای کپکام میدونم که در نسخه های بعدی سری رزیدنت رو دوباره به اوجش برسونه . گیمپلی بازی با کمک دوربین اول شخصش ، بسیار روان تر و لذت بخش تر شده و همین زاویه دید خودش به القای حس ترس کمک بسیاری میکنه . صدا گذاری افکت ها و موسیقی و به خصوص صداپیشه ها بسیار عالی کار شده ، بعضی اوقات در عمارت بیکر ، صدای افتادن چیزی را از جای جای عمارت میشنویم که این خودش کمی مو به تن آدمی سیخ میکند . اما متاسفانه تنوع دشمن ها و تعداد باس فایت ها ، به مدد کوتاه بودن بیش از حد بازی ، خیلی اذیت کننده شده و البته به جز چند تا ، اکثر معما های بازی به مرور تکراری شده و البته دشواری زیادی ندارند . مبارزه ها هم خیلی نسبت به سری های قبلی آسان تر شده . اما این امر با جامپ اسکر ها و لحظات ترسناک بازی تا حدی جبران پذیره . در کل من از تجربه این عنوان لذت بردم و به بر و بچ سازنده ، یک خسته نباشید توپ میکم .
