بازی ویچر ۳ از جمله عناوینی به شمار می‌رود که هم پیش از انتشار رسمی و هم پس از آن، به شدت مورد تحسین و تمجید مخاطبان و حتی منتقدان قرار گرفت؛ محرکی که باعث سرازیر شدن سیل عظیم تحسین‌ها و نظرات مثبت شد، به یقین چیزی نبود جز آن که محصولی با این نام […]
بازی‌های سبک پلتفرمر (Platformer) عقبه‌ای طولانی و درخشان در دوره‌ی کلاسیکِ بازی‌های ویدئویی داشتند. احیای این سبک از بازی‌ها در نسل فعلی یک چالش جدی برای توسعه‌دهندگان بازی به‌حساب می‌آید. سازندگان و طراحان ساده‌انگار اغلب این‌طور تصور می‌کنند که با فرمولِ گرافیکی ساده + طراحی چند سکو + آدمکی که به این سو و آن […]
دنیای قهرمانان و ابرقهرمانان جایگاهی خاص در مدیوم سینما دارند و داشته‌اند. حضور چنین آثاری عموما با استقبال مخاطب – خصوصا نوجوانان – و گیشه روبه‌رو هستند. پس تولید و ساخت چنین آثاری توجیهی خواهد بود برای اینکه هرساله شاهد چندین اثر با موضوع ابرقهرمانانی باشیم که نام یک جانور یا صفت را به همراهِ […]
مضمون‌زدگی بیماری است که این روزها آثار هالیوودی حسابی به آن آلوده شده‌اند. تقریبا هر فیلمِ حتی یک‌بار مصرف نیز در تلاش است تا مضمونی فرای ظرفیت خود را به مخاطب القا کند. پیشتر در نقد فیلم «دشمن» (Enemy) توضیح دادم که تزریق نماد و نشانه و هزار و یک قلمبه‌بافی به یک فیلم نمی‌چسبد […]
بازی‌های ویدئویی یدی طولا، مهم و موثر در عرصه‌ی سرگرمی داشته‌اند و دارند و از این بابت است که تولیدکنندگان این رسانه تمام تلاش خود را برای به‌روز نگه داشتن و متنوع کردن بازی‌ها می‌کنند. هر عنوان یا سری عناوینِ بازی‌های ویدئویی ممکن است پس از مدتی برای مخاطب تکراری و کسل‌کننده شوند. مخاطب پس […]
مراسم اسکار یکی مهم‌ترین و شناخته شده‌ترین مراسم‌هایی است که هر ساله به بهانه‌ی دور هم جمع کردن سینماگران، برگزار می‌گردد. از حسنات این مراسم این است که فیلمهای عرضه شده، بیشتر از همیشه در سطح جهانی طرح شوند و چه بسا همچون جشنواره‌ها، کارگردانان و فیلم‌سازانی که تا به حال کشف نشده بودند، فرصتی […]
آثار سینمایی با بن‌مایه‌های مذهبی و عرفانی یا خرده پیرنگهایی از این جنس، بیشتر از همیشه در دوره‌ی کلاسیک و جریان‌های نوظهور که به عناوین مختلف نامیده می‌شدند، مورد توجه واقع شده‌اند. عموم این آثار خود را با سپر ضد سینمای عامه‌پسند در مقابل نقدها و عدم استقبال عموم آن زمان محافظت می‌کردند ولی همواره […]
«دوتا» (Dota) یکی از پرطرفدارترین و شناخته شده‌ترین بازی‌های MOBA (Multiplayer Online Battle Arena) میان بازیبازهای آنلاین جهان است. بازیبازهای آنلاین ایرانی نیز از این قاعده مستثنی نبوده و به یقین می‌توان گفت که هر گیمر ایرانی، حتی کسی که اصلا ناخنکی هم به بازی‌های آنلاین نزده باشد حداقل یک بار نام دوتا را شنیده […]
شرکت بازی‌سازی «ناتی داگ» عقبه‌ی موفقی در ساخت بازی‌های ویدئویی محبوب دارد. عناوین ساخته شده توسط این شرکت همیشه محبوب و مقبول گیمرها بوده و هستند. بازی The Last of Us (آخرین ما) یکی از عناوین ناتی داگ است که هم پیش از انتشار و هم پس از آن حسابی مورد تشویق مخاطبان و منتقدین […]
فیلم سینمایی «فهرست شیندلر» (Schindlers List 1993) اگر مهم‌ترین اثر «استیون اسپیلبرگ» (Steven Spielberg) نباشد، قطعا یکی از فیلمهای بزرگ، مهم و نام آشنای وی است. یکی از دلایلی که سبب میشود تا فهرست شیندلر در مرکز توجهِ بیشتری قرار بگیرد به یقین چیزی جز موضوع فیلم نیست. فهرست شیندلر با الهام از شخصیت واقعی و […]
بحث و گفت‌وگو در مورد سبک نقش‌آفرینی و زیرشاخه‌های آن در دنیای بازی‌ها نسبت به دیگر سبک‌ها بحثی طولانی و مفصل است. علت این موضوع پیچیدگیِ چیستیِ نقش‌آفرینی و عناصر این سبک است که بحث در مورد آن را پیچیده‌تر میکند. عناوین نقش آفرینی زیادی از سال‌های دور تا کنون به مخاطب تحویل داده شده […]
«دنیس ویلنیوو» (Denis Villeneuve) از جمله فیلم‌سازانی به شمار می‌رود که عموم مخاطبان -خصوصا ایرانی- وی را با فیلم سینمایی «زندانیان» (Prisoners 2013) شناختند. پرونده این شناخت با ساخت فیلم «سیکاریو» (Sicario 2015) اثر همین کارگردان تکمیل شد و از همین روی، توجه بسیاری را به تازه‌ترین فیلم وی یعنی «ورود» (Arrival 2016) نیز جلب […]
شما 4 عدد لاستیک دارید، یک نفر آنها را با قطعات و بدنه بنز تفسیر میکند و دیگری با قطعات و بدنه پراید؛ کدام تفسیرشان درست است؟ هیچکدام. وقتی تنها 4 عدد لاستیک داشته باشیم، اصلا ماشینی شکل نگرفته که بخواهیم تفسیر یا تعریفی از خوب یا بد بودن داشته باشیم. واندروومن اصلا شکل نگرفته و ساخته نشده است که بخواهد چیزی را - چی را؟؟! - از آن برداشت کنیم. پشت گزاره باطلِ احترام به عقاید و نظرات سنگر نگیریم؛ نابلد باشیم زود لو میرویم.
مشکل اینجاست که مخاطبین از پشت پرده سایت خبر ندارند و فقط با مقاله و نویسنده رو به رو هستند. دستکاری نمره و محتوای مقالات کمترینش هست. من نظرم رو بالاتر گفتم و در شان یک نویسنده نیست که وارد این مباحث بشه ولی صرفا جهت اگاهی و مطلع کردن مخاطب گفتم که در جریان حقیقت موضوع باشند. این مقاله به دلیل دستکاری، از نظر اصالت نویسندگی "فاقد ارزش" هست. قطعا مخاطبین باشعور و باهوش متوجه حقیقت هستند.
با عرض تاسف باید خدمت مخاطبین عرض کنم که نمره نهایی لحاظ شده در این مقاله به هیچ وجه مورد تایید نویسنده نیست و سایت دنیای بازی این نمره رو بدون هماهنگی با شخص نویسنده در لحظه انتشار تغییر داده. لذا ارزش این مطلب به لحاظ اصالت قلم، هیچ است و نویسنده هم در قبال هیچ بخش این مطلب به غیر محتوای متن مسئول نیست. صرفا جهت آگاهی مخاطبین سایت دنیای بازی.
سلام خدمت شما عرض کنم که به نظر من نقدی خوب هست که همیشه از خودِ اثر - که در اینجا فیلم مورد بحثِ ماست - جلوتر باشه. هنگامی که یه فیلم رو میبینیم، لذت بردن یا نبردن ما کاملا ناخودآگاهانه است، یعنی به صورت هوشیار و آگاهانه «علت» این لذت بردن یا نبردن رو نمیدونیم، اما زمانی که نقد می‌کنیم و یا نقد میخونیم، این لذت یا عدم لذت از ناخودآگاه به خودآگاه تغییر می‌کنه. حالا منظور از جلمه‌ی «نقدی خوب هست که همیشه از خود اثر جلوتر باشه» این هست که اگر از فیلم لذت بردیم، با خوندن نقدش این لذت به خودآگاه تبدیل و چندبرابر بشه اما برای فیلمی که ازش لذت نبردیم، خواندن نقد باید این عدم لذت رو به لذت تبدیل کنه. پس وقتی از فیلمِ بدی مثل واندروومن لذت نمی‌بریم، از خواندنِ نقدش قطعا لذت می‌بریم و قطعا برای مخاطب هم فایده داره چرا که در مواجهه با فیلمهای دیگه، کمی حواسش جمع میشه.
اصولا کسی که آبگوشت میزنه، اصلا سمت چلوکباب نمی‌ره. سلیقه‌ی ما هم در سینما آبگوشتی هست، چلوکبابی نیست.
بازی ویچر ۳ از جمله عناوینی به شمار می‌رود که هم پیش از انتشار رسمی و هم پس از آن، به شدت مورد تحسین و تمجید مخاطبان و حتی منتقدان قرار گرفت؛ محرکی که باعث سرازیر شدن سیل عظیم تحسین‌ها و نظرات مثبت شد، به یقین چیزی نبود جز آن که محصولی با این نام […]
بازی‌های سبک پلتفرمر (Platformer) عقبه‌ای طولانی و درخشان در دوره‌ی کلاسیکِ بازی‌های ویدئویی داشتند. احیای این سبک از بازی‌ها در نسل فعلی یک چالش جدی برای توسعه‌دهندگان بازی به‌حساب می‌آید. سازندگان و طراحان ساده‌انگار اغلب این‌طور تصور می‌کنند که با فرمولِ گرافیکی ساده + طراحی چند سکو + آدمکی که به این سو و آن […]
دنیای قهرمانان و ابرقهرمانان جایگاهی خاص در مدیوم سینما دارند و داشته‌اند. حضور چنین آثاری عموما با استقبال مخاطب – خصوصا نوجوانان – و گیشه روبه‌رو هستند. پس تولید و ساخت چنین آثاری توجیهی خواهد بود برای اینکه هرساله شاهد چندین اثر با موضوع ابرقهرمانانی باشیم که نام یک جانور یا صفت را به همراهِ […]
مضمون‌زدگی بیماری است که این روزها آثار هالیوودی حسابی به آن آلوده شده‌اند. تقریبا هر فیلمِ حتی یک‌بار مصرف نیز در تلاش است تا مضمونی فرای ظرفیت خود را به مخاطب القا کند. پیشتر در نقد فیلم «دشمن» (Enemy) توضیح دادم که تزریق نماد و نشانه و هزار و یک قلمبه‌بافی به یک فیلم نمی‌چسبد […]
بازی‌های ویدئویی یدی طولا، مهم و موثر در عرصه‌ی سرگرمی داشته‌اند و دارند و از این بابت است که تولیدکنندگان این رسانه تمام تلاش خود را برای به‌روز نگه داشتن و متنوع کردن بازی‌ها می‌کنند. هر عنوان یا سری عناوینِ بازی‌های ویدئویی ممکن است پس از مدتی برای مخاطب تکراری و کسل‌کننده شوند. مخاطب پس […]
مراسم اسکار یکی مهم‌ترین و شناخته شده‌ترین مراسم‌هایی است که هر ساله به بهانه‌ی دور هم جمع کردن سینماگران، برگزار می‌گردد. از حسنات این مراسم این است که فیلمهای عرضه شده، بیشتر از همیشه در سطح جهانی طرح شوند و چه بسا همچون جشنواره‌ها، کارگردانان و فیلم‌سازانی که تا به حال کشف نشده بودند، فرصتی […]
آثار سینمایی با بن‌مایه‌های مذهبی و عرفانی یا خرده پیرنگهایی از این جنس، بیشتر از همیشه در دوره‌ی کلاسیک و جریان‌های نوظهور که به عناوین مختلف نامیده می‌شدند، مورد توجه واقع شده‌اند. عموم این آثار خود را با سپر ضد سینمای عامه‌پسند در مقابل نقدها و عدم استقبال عموم آن زمان محافظت می‌کردند ولی همواره […]
«دوتا» (Dota) یکی از پرطرفدارترین و شناخته شده‌ترین بازی‌های MOBA (Multiplayer Online Battle Arena) میان بازیبازهای آنلاین جهان است. بازیبازهای آنلاین ایرانی نیز از این قاعده مستثنی نبوده و به یقین می‌توان گفت که هر گیمر ایرانی، حتی کسی که اصلا ناخنکی هم به بازی‌های آنلاین نزده باشد حداقل یک بار نام دوتا را شنیده […]
شرکت بازی‌سازی «ناتی داگ» عقبه‌ی موفقی در ساخت بازی‌های ویدئویی محبوب دارد. عناوین ساخته شده توسط این شرکت همیشه محبوب و مقبول گیمرها بوده و هستند. بازی The Last of Us (آخرین ما) یکی از عناوین ناتی داگ است که هم پیش از انتشار و هم پس از آن حسابی مورد تشویق مخاطبان و منتقدین […]
فیلم سینمایی «فهرست شیندلر» (Schindlers List 1993) اگر مهم‌ترین اثر «استیون اسپیلبرگ» (Steven Spielberg) نباشد، قطعا یکی از فیلمهای بزرگ، مهم و نام آشنای وی است. یکی از دلایلی که سبب میشود تا فهرست شیندلر در مرکز توجهِ بیشتری قرار بگیرد به یقین چیزی جز موضوع فیلم نیست. فهرست شیندلر با الهام از شخصیت واقعی و […]
بحث و گفت‌وگو در مورد سبک نقش‌آفرینی و زیرشاخه‌های آن در دنیای بازی‌ها نسبت به دیگر سبک‌ها بحثی طولانی و مفصل است. علت این موضوع پیچیدگیِ چیستیِ نقش‌آفرینی و عناصر این سبک است که بحث در مورد آن را پیچیده‌تر میکند. عناوین نقش آفرینی زیادی از سال‌های دور تا کنون به مخاطب تحویل داده شده […]
«دنیس ویلنیوو» (Denis Villeneuve) از جمله فیلم‌سازانی به شمار می‌رود که عموم مخاطبان -خصوصا ایرانی- وی را با فیلم سینمایی «زندانیان» (Prisoners 2013) شناختند. پرونده این شناخت با ساخت فیلم «سیکاریو» (Sicario 2015) اثر همین کارگردان تکمیل شد و از همین روی، توجه بسیاری را به تازه‌ترین فیلم وی یعنی «ورود» (Arrival 2016) نیز جلب […]
جالب است! متن با حمد فیلمساز آغاز میشود و با آن نیز تمام! از ارجاعات بیرون دنیای فیلم برای تفسیر نمادها و مضامین فیلم استفاده میشود و این وسط تنها چیزی که اصلا در متن و نقد وجود ندارد، بررسی و نقد دنیای خودِ فیلم است. به راستی فیلم اصلا دنیایی میسازد که بخواهد پرداخت و نقد شود؟ کدام دنیا؟ کدام بهشت؟ اصلا دوربین روی دست کارگردان غیر از گرفتن کلوزآپ و povهایی که تنها اشیا و وقایع را مینگرد، چه غلط دیگری انجام داده؟ تعمد در نوع اشیای انتخاب شده چه سودی دارد جز مرعوب نمودن دوستان نماد و نشانه یابِ تاویل گرا؟ دوربین روی دست چه میزانسنی به ما میدهد که خانه را به مانند دنیا و از نگاه مادر - یا هر زنِ دیگری که مادر هم نباشد فرقی نمیکند - نگاه کنیم؟ اصلا خانه ای میسازد که متعلق به این مادر باشد؟ کجای دوربین حسِ تعلق مادرگونه و فضا ساختن به ما میدهد؟ کو مثال هایی از فیلم که پاسخ این سوالها باشد، اصلا فیلم پاسخ است یا سوال؟ راستی! صحبت از سوال و جواب شد، جالب است، متن مدام از ما سوال میپرسد، گویی مایِ خواننده منتقدیم و منتقدِ عزیز - ؟ - مخاطب ماست! انگار خود نویسنده هم میداند فیلم در بیان حرفش - کدام حرف؟؟ - علیل و ناتوان است، پس دست دامان چیزهای بیرون از دنیای فیلم میشود. فیلم باید در درجه اول خودبسنده باشد، بتواند از خود دفاع کند وگرنه همه چیز و همه کس باید نقش قیم را برایش بازی کنند. فیلم خوب قیم نمیخواهد، فیلم بد اما چرا.
شما 4 عدد لاستیک دارید، یک نفر آنها را با قطعات و بدنه بنز تفسیر میکند و دیگری با قطعات و بدنه پراید؛ کدام تفسیرشان درست است؟ هیچکدام. وقتی تنها 4 عدد لاستیک داشته باشیم، اصلا ماشینی شکل نگرفته که بخواهیم تفسیر یا تعریفی از خوب یا بد بودن داشته باشیم. واندروومن اصلا شکل نگرفته و ساخته نشده است که بخواهد چیزی را - چی را؟؟! - از آن برداشت کنیم. پشت گزاره باطلِ احترام به عقاید و نظرات سنگر نگیریم؛ نابلد باشیم زود لو میرویم.
مشکل اینجاست که مخاطبین از پشت پرده سایت خبر ندارند و فقط با مقاله و نویسنده رو به رو هستند. دستکاری نمره و محتوای مقالات کمترینش هست. من نظرم رو بالاتر گفتم و در شان یک نویسنده نیست که وارد این مباحث بشه ولی صرفا جهت اگاهی و مطلع کردن مخاطب گفتم که در جریان حقیقت موضوع باشند. این مقاله به دلیل دستکاری، از نظر اصالت نویسندگی "فاقد ارزش" هست. قطعا مخاطبین باشعور و باهوش متوجه حقیقت هستند.
با عرض تاسف باید خدمت مخاطبین عرض کنم که نمره نهایی لحاظ شده در این مقاله به هیچ وجه مورد تایید نویسنده نیست و سایت دنیای بازی این نمره رو بدون هماهنگی با شخص نویسنده در لحظه انتشار تغییر داده. لذا ارزش این مطلب به لحاظ اصالت قلم، هیچ است و نویسنده هم در قبال هیچ بخش این مطلب به غیر محتوای متن مسئول نیست. صرفا جهت آگاهی مخاطبین سایت دنیای بازی.
سلام خدمت شما عرض کنم که به نظر من نقدی خوب هست که همیشه از خودِ اثر - که در اینجا فیلم مورد بحثِ ماست - جلوتر باشه. هنگامی که یه فیلم رو میبینیم، لذت بردن یا نبردن ما کاملا ناخودآگاهانه است، یعنی به صورت هوشیار و آگاهانه «علت» این لذت بردن یا نبردن رو نمیدونیم، اما زمانی که نقد می‌کنیم و یا نقد میخونیم، این لذت یا عدم لذت از ناخودآگاه به خودآگاه تغییر می‌کنه. حالا منظور از جلمه‌ی «نقدی خوب هست که همیشه از خود اثر جلوتر باشه» این هست که اگر از فیلم لذت بردیم، با خوندن نقدش این لذت به خودآگاه تبدیل و چندبرابر بشه اما برای فیلمی که ازش لذت نبردیم، خواندن نقد باید این عدم لذت رو به لذت تبدیل کنه. پس وقتی از فیلمِ بدی مثل واندروومن لذت نمی‌بریم، از خواندنِ نقدش قطعا لذت می‌بریم و قطعا برای مخاطب هم فایده داره چرا که در مواجهه با فیلمهای دیگه، کمی حواسش جمع میشه.
اصولا کسی که آبگوشت میزنه، اصلا سمت چلوکباب نمی‌ره. سلیقه‌ی ما هم در سینما آبگوشتی هست، چلوکبابی نیست.
و آن‌گاه بهشت در آتش سوخت | نقد و بررسی فیلم !Mother
جالب است! متن با حمد فیلمساز آغاز میشود و با آن نیز تمام! از ارجاعات بیرون دنیای فیلم برای تفسیر نمادها و مضامین فیلم استفاده میشود و این وسط تنها چیزی که اصلا در متن و نقد وجود ندارد، بررسی و نقد دنیای خودِ فیلم است. به راستی فیلم اصلا دنیایی میسازد که بخواهد پرداخت و نقد شود؟ کدام دنیا؟ کدام بهشت؟ اصلا دوربین روی دست کارگردان غیر از گرفتن کلوزآپ و povهایی که تنها اشیا و وقایع را مینگرد، چه غلط دیگری انجام داده؟ تعمد در نوع اشیای انتخاب شده چه سودی دارد جز مرعوب نمودن دوستان نماد و نشانه یابِ تاویل گرا؟ دوربین روی دست چه میزانسنی به ما میدهد که خانه را به مانند دنیا و از نگاه مادر - یا هر زنِ دیگری که مادر هم نباشد فرقی نمیکند - نگاه کنیم؟ اصلا خانه ای میسازد که متعلق به این مادر باشد؟ کجای دوربین حسِ تعلق مادرگونه و فضا ساختن به ما میدهد؟ کو مثال هایی از فیلم که پاسخ این سوالها باشد، اصلا فیلم پاسخ است یا سوال؟ راستی! صحبت از سوال و جواب شد، جالب است، متن مدام از ما سوال میپرسد، گویی مایِ خواننده منتقدیم و منتقدِ عزیز - ؟ - مخاطب ماست! انگار خود نویسنده هم میداند فیلم در بیان حرفش - کدام حرف؟؟ - علیل و ناتوان است، پس دست دامان چیزهای بیرون از دنیای فیلم میشود. فیلم باید در درجه اول خودبسنده باشد، بتواند از خود دفاع کند وگرنه همه چیز و همه کس باید نقش قیم را برایش بازی کنند. فیلم خوب قیم نمیخواهد، فیلم بد اما چرا.