آقای دوربینی ویدئوگیم ایران کیست؟

او دو سال از من کوچکتر است، اما من همیشه به تلاش و انرژی او قبطه می خورم. با اینکه جزو قدیمی های گیم نیست، اما آورده او برای این صنعت خیلی بیشتر از برخی قدیمی هاست. توانمندی او برای جذب و انگیزش نیروی انسانی مثال زدنی است. حامی کار خوب است و در نگرشش خشک و متعصب نیست. جمله مدیر بنیاد را در اختتامیه یکی از جشنواره ها فراموش نمی کنم که گفت: «مدیران صنعت گیم باید به دنبال چنین نیروهایی بدوند»! ولی او در کنار این خوبی ها یک اشکال خیلی خیلی بزرگ هم دارد، و آن اینکه از بازاریابی و مدیریت سر در می آورد و برای خدمات خود تبلیغ می کند. عجله نکنید، خودم می دانم این یک ایراد نیست! اما خب این مسئله «حمزه آزاد» را خاری کرده به چشم خیلی ها... خیلی ها! به تازگی مطلبی در یکی از بهترین سایت های گیم ایران منتشر شده که احتمالا خوانندگان مطلب حاضر از انتشارش باخبر هستند، من ترجیح می دهم آن را لینک نکنم. به واقع وقتی به صفحه اصلی سایت نگاه می کنم این مطلب مانند زباله ای معلق در سطح آب یک دریاچه توی ذوق می زند! ای کاش می شد تن به آب زد و این زباله را از آب بیرون کشید؛ هی هات... در ادامه این مطلب کوتاه جوابیه ساده ای تقدیم می شود که می توانید خط به خط با مطلب مذبور تطبیق دهید. در ابتدا باید تشکر کنم از خبر معرفی آقای دوربینی صدا و سیما، من ایشان را نمی شناختم. هرچند تا انتهای مطلب ربطش را به موضوع اصلی نفهمیدم... صفحه فیسبوک یک مکان خصوصی است. اینکه کسی به خودش اجازه بدهد چنین قضاوت نابخردانه ای درباره صفحه دیگران انجام دهد نشانه غریبه بودن او با فرهنگ مدرن جامعه جهانی است. مثل اینکه یک دهاتی پشت کوهی وقتی به شهر می آید با خودش می گوید که چرا مردم شهر صبح به صبح با لباس های تر و تمیز به محل کار خود می روند؟ مگر آنجا مهمانی است؟! هرچند اصلا اساس این حرف دچار اشکال است. تصاویر شخصی حمزه آزاد در صفحه خصوصی او به شکل نامتعادلی توی ذوق نمی زند. همانطور که می دانید فیسبوک یک تایم لاین برای ثبت وقایع زندگی دارد که می توان هر لحظه به آن مراجعه کرد و مانند ورق زدن آلبوم از مرور خاطرات لذت برد. آزاد از این امکان خبر دارد و به خوبی از آن استفاده می کند. البته پر واضح است که علت تعدد مطالب او فعالیت های زیاد و زندگی پر مشغله اوست. اگر تا به حال پایتان به استودیوهای تلویزیونی باز نشده است خوب است بدانید که مدیران تولید برنامه های تلویزیون به واسطه مسئولیت سنگینشان هر کسی را به برنامه خود دعوت نمی کنند. از ده مرجع معتمد استعلام می کنند تا از موجه بودن شخصیت مورد نظر مطمئن باشند. حمزه آزاد در برنامه های متعددی که جلوی دورین صدا و سیما به عنوان کارشناس قرار گرفته است، بارها و بارها به معرفی بازی های خوب ایرانی پرداخته است. برنامه به روز، 1.618 و... (معلوم است نویسنده مطلب اصلا نمی داند راجع به چی صحبت می کند). عبارت «پدر گیم ایران» یک شوخی دانشگاهی و زاده جو پر جنب و جوش و بی پروای دانشجویی است. نمی دانم نویسنده اصلا شرف حضور در دانشگاه را داشته اند یا خیر، ولی اگر می داشتند نباید این موضوع برایشان سوال می شد. منظور شما از کلمه «خوانندگان مهترم» چیست؟! آیا درک و فهم شما این اجازه را می دهد که به تک تک خوانندگان مطلب خود توهین کنید؟ یا اینکه تردید من برای عدم ورود شما به مقطع دبیرستان هم صحیح است (به املای کلمه دقت کنید)؟ با این اوصاف من خیلی احمق هستم که فکر کنم شما می دانید برگزاری جشنواره در سطح دانشگاهی، ملی و جهانی چه دردسرهایی دارد. به چه توانمندی هایی نیاز دارد. چقدر دوندگی و ممارست می خواهد. منت چند نفر را باید بکشید. از سد چند مسئول و ارگان و قانون و بند و ماده و تبصره باید عبور کنید. نه، اصلا و ابدا! با عقلم جور در نمی آید که اینها را بفهمید. ای کاش می شد لیستی از افرادی که فعالیت خود در زمینه گیم را به واسطه انجمن های علمی بازیسازی سطح کشور آغاز کرده اند به دست آورد. ای بنده خدا! اگر این مطلب را نمی نوشتی خیلی بهتر بود. حمزه آزاد رقیب من در دور اول جشنواره بازیسازی 48 ساعته کاشان بود. او در کار تولید پر تلاش و با استعداد است. اما مشغله های دیگر او اجازه رهایی از دانسته های قبلی و ورود به تکنولوژی های جدیدتر تولید را نمی دهد. حمزه آزاد صرفا یک تولید کننده گیم نیست. تولید یکی از فعالیت های اوست. ای کاش شناخت من از شما نویسنده گرامی انگیزه ای برایم باقی می گذاشت تا نقش های طولی یک صنعت را بازگو کنم. لیکن دیگران بدانند، و حتما می دانند، که نیاز نیست هر فعال صنعت گیم یک بازیساز قهار باشد. چرا از دنیای پیشرفته گیم خرج کنم؟ نگاه کنید به افرادی مانند جناب آقای حسن کریمی قدوسی –قائم مقام بنیاد؛ از دنیای بازی مثال بزنم، استاد سید طه رسولی، استاد متین ایزدی، جناب آقای علی فخار. اینها فعالانی هستند که برای صنعت گیم آورده فراوانی داشته اند و دارند. با کلیت تولید بازی به دقت آشنا هستند اما هیچ کدام بازیساز قهاری نیستند... با من شوخی نکن، عبارتی که انتهای مطلب نوشتی یعنی چه؟! توفیق چه چیز از خدای خود می خواهی؟ برو با خودت خلوت کن و تصمیم جدیدی بگیر...