PK_Arash
PK_Arash مشترک

---
عضویت از ۱۹ مهر ۱۳۹۰
---

مقاله ای برای این نویسنده یافت نشد!

PK_Arash

نینتندو: ساخت بازی‌هایی با ارزش تکرار بالا,‌ راه مبارزه با بازار بازی‌های دست دوم است

«امیدوارم نسل بعد ریخت کپکام رو نمیدیدم» :-| «ولی الان چشم بسته میگیم بازیش اشغاله» دیگه این‌طور هم نیست؛ مثلا مبارزه‌ای‌های کپکام هنوز هم نه‌تنها قابل قبول‌ان، بلکه عالی هستن. بعضی از بازی‌های جدیدش هم با بی‌مهری روبرو می‌شن و حق‌شون بیشتر از این حرف‌هاس (البته قبول دارم که یه سری‌شون واقعا داغون هستن)

PK_Arash

نینتندو: ساخت بازی‌هایی با ارزش تکرار بالا,‌ راه مبارزه با بازار بازی‌های دست دوم است

ارزش تکرار چیز بسیار مهمیه. نینتندوی دوست‌داشتنی حرف قشنگی زده؛ به هر حال هرچی باشه این شرکت، سرگرمی و بازی رو خوب می‌شناسه. ولی خب یه بحث هم هست و اون اینه که همه بازی‌ها «نمی‌تونن» ارزش تکرار بالایی داشته باشن؛ این لزوما نقص نیست و جزو «ویژگی»‌های اون‌هاست. سبک مبارزه‌ای و ورزشی، بازی‌های مالتی‌پلیر آنلاین و ... طبیعتا ارزش تکرار بالایی دارن و باید هم داشته باشن؛ ولی مثلا آثار تعاملی، بازی‌هایی که بر روی داستان تاکید زیاد دارن و گیم‌پلی‌شون کمرنگه و درواقع عناوینی که بیشتر «اثر هنری» هستن تا بازی و سرگرمی، قرار نیست ارزش تکرار بالایی داشته باشن. مسلما این گفته در مورد این دسته‌ها صدق نمی‌کنه.

PK_Arash

انتشار تصاویر جدید از Remember Me

نه دیگه؛ کپکام ممکنه تو خیلی از سبک‌ها خوب کار نکنه، ولی استاد سبک مبارزه‌ایه. البته تا جایی که می‌دونیم، مبارزه‌ها تنها بخشی از گیم‌پلی Remember Me رو تشکیل می‌دن.

PK_Arash

«چارلز کاکس» می گوید: دیگر هیچگاه روی یک تیراندازی اول شخص کار نخواهم کرد

دقیقا! من هم نگران‌ام که نسل بعد چی می‌شه. البته خودم هم قبول دارم که به قول دوست‌مون «خشونت هم یکی از جذابیتهای بازی هستش و بیشتر موجب تخلیه ی انرژی گیمر میشه» و بازی‌های خشن هم باید ساخته بشن (مثلا همین رایزینگ دوست‌داشتنی، مگه می‌شه بدون خشونت تصورش کرد؟) ولی همون‌طور که خودتون گفتید هر چیزی اندازه‌ای داره و نباید تو سلاخی کردن افراط کرد. می‌ترسم نسل بعد طوری بشه که بازی‌ها رو «بیش از اندازه» به واقعی شدن و خشونت‌بار بودن تشویق کنه و طوری بشه که تا مدتی بازی‌های باحال پیدا نکنیم که ازشون لذت ببریم

PK_Arash

«چارلز کاکس» می گوید: دیگر هیچگاه روی یک تیراندازی اول شخص کار نخواهم کرد

:mrgreen: به! سلام علی آقا! آخه میدونی؟ سلاح‌های سرد یه چیز دیگه‌ان (اسمایلی ورجیل!). هرچی از به گلوله بستن بدم میاد، از شمشیر و شورایکن و ... لذت می‌برم! ولی از شوخی بگذریم، خیلی از دوستان‌مون چند سال دیگه حرف ایشون رو بیشتر درک می‌کنن. خودم سن‌ام که کمتر بود مثلا موقع فاتالیتی‌های مورتال ذوق می‌کردم و با خودم می‌گفتم: چی باحال یره! کله‌اش افتاد! ولی الان با دیدن‌شون این‌طوری می‌شم: :| الان دیگه یک دقیقه از مبارزه‌های شاد استریت کراس تکن رو با یک دنیا فاتالیتی عوض نمی‌کنم

PK_Arash

PK_Arash

مشترک
---
عضویت از ۱۹ مهر ۱۳۹۰
---

مقاله ای برای این نویسنده یافت نشد!

PK_Arash

نینتندو: ساخت بازی‌هایی با ارزش تکرار بالا,‌ راه مبارزه با بازار بازی‌های دست دوم است

«امیدوارم نسل بعد ریخت کپکام رو نمیدیدم» :-| «ولی الان چشم بسته میگیم بازیش اشغاله» دیگه این‌طور هم نیست؛ مثلا مبارزه‌ای‌های کپکام هنوز هم نه‌تنها قابل قبول‌ان، بلکه عالی هستن. بعضی از بازی‌های جدیدش هم با بی‌مهری روبرو می‌شن و حق‌شون بیشتر از این حرف‌هاس (البته قبول دارم که یه سری‌شون واقعا داغون هستن)

PK_Arash

نینتندو: ساخت بازی‌هایی با ارزش تکرار بالا,‌ راه مبارزه با بازار بازی‌های دست دوم است

ارزش تکرار چیز بسیار مهمیه. نینتندوی دوست‌داشتنی حرف قشنگی زده؛ به هر حال هرچی باشه این شرکت، سرگرمی و بازی رو خوب می‌شناسه. ولی خب یه بحث هم هست و اون اینه که همه بازی‌ها «نمی‌تونن» ارزش تکرار بالایی داشته باشن؛ این لزوما نقص نیست و جزو «ویژگی»‌های اون‌هاست. سبک مبارزه‌ای و ورزشی، بازی‌های مالتی‌پلیر آنلاین و ... طبیعتا ارزش تکرار بالایی دارن و باید هم داشته باشن؛ ولی مثلا آثار تعاملی، بازی‌هایی که بر روی داستان تاکید زیاد دارن و گیم‌پلی‌شون کمرنگه و درواقع عناوینی که بیشتر «اثر هنری» هستن تا بازی و سرگرمی، قرار نیست ارزش تکرار بالایی داشته باشن. مسلما این گفته در مورد این دسته‌ها صدق نمی‌کنه.

PK_Arash

انتشار تصاویر جدید از Remember Me

نه دیگه؛ کپکام ممکنه تو خیلی از سبک‌ها خوب کار نکنه، ولی استاد سبک مبارزه‌ایه. البته تا جایی که می‌دونیم، مبارزه‌ها تنها بخشی از گیم‌پلی Remember Me رو تشکیل می‌دن.

PK_Arash

«چارلز کاکس» می گوید: دیگر هیچگاه روی یک تیراندازی اول شخص کار نخواهم کرد

دقیقا! من هم نگران‌ام که نسل بعد چی می‌شه. البته خودم هم قبول دارم که به قول دوست‌مون «خشونت هم یکی از جذابیتهای بازی هستش و بیشتر موجب تخلیه ی انرژی گیمر میشه» و بازی‌های خشن هم باید ساخته بشن (مثلا همین رایزینگ دوست‌داشتنی، مگه می‌شه بدون خشونت تصورش کرد؟) ولی همون‌طور که خودتون گفتید هر چیزی اندازه‌ای داره و نباید تو سلاخی کردن افراط کرد. می‌ترسم نسل بعد طوری بشه که بازی‌ها رو «بیش از اندازه» به واقعی شدن و خشونت‌بار بودن تشویق کنه و طوری بشه که تا مدتی بازی‌های باحال پیدا نکنیم که ازشون لذت ببریم

PK_Arash

«چارلز کاکس» می گوید: دیگر هیچگاه روی یک تیراندازی اول شخص کار نخواهم کرد

:mrgreen: به! سلام علی آقا! آخه میدونی؟ سلاح‌های سرد یه چیز دیگه‌ان (اسمایلی ورجیل!). هرچی از به گلوله بستن بدم میاد، از شمشیر و شورایکن و ... لذت می‌برم! ولی از شوخی بگذریم، خیلی از دوستان‌مون چند سال دیگه حرف ایشون رو بیشتر درک می‌کنن. خودم سن‌ام که کمتر بود مثلا موقع فاتالیتی‌های مورتال ذوق می‌کردم و با خودم می‌گفتم: چی باحال یره! کله‌اش افتاد! ولی الان با دیدن‌شون این‌طوری می‌شم: :| الان دیگه یک دقیقه از مبارزه‌های شاد استریت کراس تکن رو با یک دنیا فاتالیتی عوض نمی‌کنم