WinchesterBoy
سینمازدگی، آفتِ بازی‌ها | ضد نقد بازی آخرین ما
با عرض سلام خدمت یاشار گروسیان عزیز. پیشاپیش به دلیل افزایش حجم کامنت از شما عذر خواهی میکنم، اما امیدوارم حداقل بی جواب نمونه. حرفم رو از خود ضد نقد شروع میکنم؛ متاسفانه جدیدا جوی در فضای مجازی حاکم شده که نظرات و دیدگاه ها به صرف «خفن بودن یک کامنت» (!) به طور کلی تغییر می کنه. اول اینکه خیلی راحت میشه محتویاتی رو پشت نقاب «ضد نقد» قرار داد که فرسنگ ها از واقعیت دوره! مشکل اصلی بعضی از ما نویسندگان حوزه سرگرمی اینه که متاسفانه اصلا نمیدونیم از یک اثر (حالا چه بازی و چه شاخه های سینما) چی میخوایم. بعضی ها بازی میکنند که از انجامش لذت ببرن، بعضی ها بازی میکنن که سرگرم بشن، بعضی ها بازی میکنن تا در بطن یک تجربه ناب قرار بگیرن، بعضی ها هم بازی میکنن تا ایرادات اون رو درشت جلوه بدن و از پس این حرکت برچسب «منتقد» به خودشون بزنن. در واقع همه جور آدم در همه جای دنیا هست؛ دی بازی هم قرار نیست استثنا باشه! بالاتر گفتم؛ تکلیفمون رو مشخص کنیم! از یک بازی ویدئویی چی میخوایم؟ انتظار داریم که مارو سرگرم کنه یا اینکه مارو در بطن یک تجربه شگفت انگیز قرار بده؟ خب The Last Of Us قطعا در دسته دوم قرار میگیره پس اگر وارد این بازی شدین و انتظار دارین که شمارو صرفا «سرگرم کنه»، به نظرم باید پودرتون رو عوض کنین؛ چون مسیر رو کاملا اشتباه اومدین. موضوع اینجاست که شما با این ضد نقدتون اساسا یک «مدیوم» جدید اختراع کردین! کی گفته بازی های ویدئویی باید از سینما فراری باشن؟ آیا لازمه همه بازی ها ماینکرفت وارانه و صرفا سرگرم کننده باشن؟ احمقانه نیست؟ صرف اینکه شما از سرگرمی مطلق لذت میبرین، دلیل نمیشه سازنده ها صف بکشن و برای عده اندکی از افراد جامعه بازی بسازن. رسالت یک بازی ویدئویی اینه که مخاطب پس از تجربه یه چیزی بهش اضافه بشه و وقتی به گذشته نگاه میکنه یک نفس عمیق بکشه و آخرش بگه «واوو»! در اینجا باید مطمئن باشی که اون بازی و اون سازنده موفق شده؛ چرا؟ چون تونسته تجربه ای رو برای تو رقم بزنه که «من مخاطب» به عنوان یک کاراکتر در یک موقعیت شگفت انگیز قرار گرفتم. پس اگر یک بازی ویدئویی تونسته در مواقعی احساسات بازیکنان رو هدف قرار بده و در مواردی حتی موجب اشک ریختن اون بازیکن بشه؛ شما مطمئن باشید که اون بازی مو لای درزش نمیره. وگرنه من مخاطب قرار نیست برای بتلفیلد و اورواچ اشک بریزم! ضد نقد میتونه خیلی راحت حقایق رو پنهان کنه؛ چون رسالتش گفتن ایرادات یک بازیه حتی به شکلی غیر منطقی! اما از قدیم گفتن؛ آن چیز که به عیان است، چه حاجت به بیان است؟ چیزی رو که خودم تجربه کردم، نیاز نیست از دهن دیگرون هویتش رو پرس و جو کنم. اما در مورد خود بازی: بازی ها بعد از اینکه وارد نسل هفتم شدن؛ هویتشون به طور کلی متحول شد! به همین دلیل مجموعه ای مثل ناتی داگ بعد از کراش بندیکوت و بازی های اینچنینی میاد سراغ عنوانی مثل آخرین از ما! چون مشخصا اون فرمول قدیمیِ «سرگرمی مطلق بودن» دیگه جوابگو نیست! وگرنه امثال کوجیما و دیوید کیج اصلا ظهور نمیکردن که بخوان تجربیات شگفت انگیزی مثل متال گیرهای امروزی و هوی رین رو برای مخاطب رقم بزنن. مشکل اصلی نحوه ضد نقد نوشتن شماست یاشار جان؛ شما از یک اثر چیزی رو میخواین که با هویتش فرسنگ ها فاصله داره! مثل این میمونه که از عناوین ورزشی، محتوایی اکشن و ماجراجویی بخواین. احمقانه نیست؟ آخرین از ما قطعا بخاطر کلیتش ستایش شده و خواهد شد. هدف این بازی چیز دیگه ای بوده، محتوایی هم که شما میخواستین هم چیز دیگه. دو خطی که دارن از هم دور میشن هیچ وقت به هم نمیرسن، مگر اینکه به نقطه تلاقی برگردن. مخاطب لذت میبره از این نوع بازی، حتی منتقدا هم لذت برده اند، ضد نقد نوشتن این لذت رو تغییر نمیده؛ چون به شخصه بعد از گذشت 4 سال هنوز هم تجربه ای حتی نزدیک به این بازی نداشتم و فکر هم نکنم که تا پایان نسل هشتم از دست کسی چنین چیزی بر بیاد. پ.ن: زمانی یک نویسنده رو میتونیم «منتقد» خطاب کنیم که مفهوم بررسی براش جا افتاده باشه. به طور مداوم در این بررسی گفته شده که آخرین ما فلان چیز رو نداره فلان چیز رو داره! در حالی که بازی باید با توجه به همون چیزی که هست مورد بررسی قرار بگیره. مثل مقایسه بازی های ورزشی با عناوین نقش آفرینی میمونه... پ.ن: یک نصیحت برادرانه؛ با ضد نقد نوشتن ممکنه به شهرت برسید، ممکنه در محفل های مختلف حرف از نویسنده باشه؛ اما مطمئن باشید که اگر نوشته خارج از بُعد منطق باشه، هیچ وقت اون نویسنده رو بخاطر کارهای نیکش یاد نمیکنن، بلکه با «حماقت» از او یاد خواهند کرد. این رو میگم، چون برای چندمین بار چنین چیزی رو دیدم. راه درستی نیست... پ.ن: نیت نویسنده و سایت کاملا مشخصه؛ هدف بزرگ شدن و افتادن روی زبوناست! برای هیچ کس کار سختی نیست که از بازیا ایراد «کشف» کنن! پ.ن: یاد بگیریم از بازی ها لذت ببریم. کار سختی نیست! مرسی...
لباس جدید پادشاه | نقد بازی Resident Evil 7
مسخره کردن، توهین به شعور مخاطب، جذب کاربر به طرق و روش‌‌های غلط؛ اسمش رو چی می‌ذارین شما؟ من اسمش رو می‌ذارم حماقت نویسنده و کسی که صفحه سایت دستشه! منظور مفهوم دقیق و مستقیم همین واژست. مقاله نقد نیست؛ به هزار و یک دلیل و خلاصش میکنم؛ متنی که عاری از استدلال باشه و مستقیم بگه فلان چیز خوبه و بیسار چیز بد، اصلا نقد نیست. چه بسا متن پیش روم استدلال آورده، منتها این استدلال به نفع بازی هم هست و بارها به تعریف و تمجید از اون می‌پردازه و در نهایت بازی رو از متوسط هم کمتر میدونه (نمره زیر 5!). 6 ساله در این حوزه فعالیت دارم و نویسندگی میکنم و تا به الان ندیدم که کسی با افتخار دست به حماقت بزنه. بله؛ اینجا ایران است! مردم با حماقت گنده می‌شوند. نمونه‌های بارزش تو اینستاگرام و محافل مختلف به وفور پیدا میشه و نیاز به گفتن نیست؛ دی بازی هم جدیدا به خانواده این اعضا ملحق شده. ما سه نوع ابله مجازی داریم: گاهی وقت‌ها مورد داریم طرف کپی میکنه؛ میگیم اطلاعات و سوادش رو نداره! گاهی اوقات ادبیات متن بسیار در سطح خوبی قرار داره ولی محتوا هویجه؛ میگیم طرف با سواده، اما اطلاعاتش پایینه. گاهی وقت‌ها هم مقاله‌ای مثل مورد بالا به پستمون می‌خوره؛ از حمقات، خنده بر لبامون می‌شینه. بخندید؛ دنیا دو روزه... نمره رو به نقد شما می‌دم