پوچی در دل آتش
خانه » سینما و تلویزیون
فیلم Those Who Wish Me Dead(فیلم کسانی که آرزو دارند من بمیرم) یک اثر نئووسترن به کارگردانی «تیلور شریدان» است که استودیوی برادران وارنر (Warner Bros) آن را عرضه کرده است. «آنجلینا جولی» با این فیلم پس از چندین سال به ژانر اکشن برگشته و توانسته بازی خوبی را از خود به نمایش بگذارد. در ادامه با بررسی فیلم Those Who Wish Me Dead همراه دنیای بازی باشید.
فیلم «کسانی که آرزو دارند من بمیرم» در ژانر اکشن، درام و دلهره‌آور ساخته شده و سومین ساخته‌ی کارگردان، تیلور شریدان محسوب می‌شود. تیلور شریدان که سابقه نامزدی در مراسم گولدن گلوب را برای فیلم Hell or High Water در کارنامه دارد، در نوشتن فیلم‌نامه این فیلم نیز دخالت داشته است. اما باید گفت که حتی ذره‌ای نتوانسته فیلم Those Who Wish Me Dead را به اثری جذاب و تماشایی تبدیل کند. بهتر است بگوییم فیلم نه‌تنها اثری مهیج نیست، بلکه کاملا کسل‌کننده از آب در آمده است.
از مهم‌ترین بازیگران فیلم Those Who Wish Me Dead می‌توان به آنجلینا جولی، «نیکلاس هولت»، «تایلر پری»، «جان برنثال» و «آیدان گیلن» اشاره کرد. این فیلم تیم بازیگری خوبی دارد، اما هیچ یک از بازیگران بهترین نمایش خود را در این اثر به ما ارائه نمی‌دهند. در این میان شاید بتوان جولی را به عنوان بهترین هنرپیشه فیلم کسانی که آرزو دارند من بمیرم معرفی کرد.
فیلم جدید شریدان در حقیقت اقتباسی است از رمانی به همین نام از «مایکل کوریتا». من کتاب را نخوانده‌ام، اما فیلم‌نامه اقتباسی این فیلم اصلا خوب نوشته نشده است. فیلم Those Who Wish Me Dead سوراخ‌های فیلم‌نامه‌ای زیادی دارد و اتفاقات داستانی اصلا منطقی نیستند.
فیلم Those Who Wish Me Dead داستان نوجوانی به نام کانر (با بازی فین لیتل) را روایت می‌کند که شاهد قتل پدرش بوده و یک سری مدارک مهم را در اختیار دارد. حالا دو قاتل به دنبال او هستند تا مدارک را نابود کرده و پسرک را از بین ببرند. در این میان او با هانا (آنجلینا جولی) همراه می‌شود. جولی یک آتش‌نشان است و از هیچ تلاشی برای حفاظت از پسرک دست نمی‌کشد.
در حقیقت داستان فیلم کسانی که آرزو دارند من بمیرم یک کلیشه است که بارها امثال آن را در سینما دیده‌ایم. اما این فیلم چه فرقی با نمونه‌های مشابه دارد؟ تقریبا هیچ. البته می‌توان به نکاتی اشاره کرد که شاید کارگردان قصد داشته با اضافه کردن آن‌ها به فیلم خود معنا ببخشد، اما در این راه چندان هم موفق نبوده است. شخصیت‌های منفی داستان با ورود خود، آتشی به راه می‌اندازند تا حواس مامورین را پرت کنند. در حقیقت هرچه آن‌ها به پیدا کردن پسرک نزدیک‌تر می‌شوند شعله‌های آتش برافروخته‌تر می‌شود و وسعت بیشتری از جنگل را در برمی‌گیرند. در پایان نیز نابودی آن‌ها مساوی است با خاموش شدن آتش. احتمالا شریدان سعی داشته با نشان دادن آتش، خشم انسان و خودخواهی‌اش نسبت به طبیعت را در فیلم Those Who Wish Me Dead به تصویر بکشد.
برخی سکانس‌ها در فیلم کاملا اضافه هستند و در حقیقت به کلیت داستان نیز ضربه زده می‌زنند. به عنوان مثال ما در اواسط فیلم شاهد عبور کانر و هانا از محیطی باز هستیم، در همین حین هم صاعقه به زمین برخورد می‌کند؛ آن‌ها مدتی در آغوش هم اشک می‌ریزند و کارگردان در این سکانس برخی از اطلاعاتی که ما از قبل می‌دانستیم را برای اولین بار بین شخصیت‌ها رد و بدل می‌کند که در این شرایط چندان هم معقول به نظر نمی‌رسد.
کمی بعد، هانا در جنگل آتشی درست می‌کند تا کانر را گرم کند. در این بین آن‌ها از گذشته خود برای هم صحبت می‌کنند و این مدت تنها ۲ دقیقه طول می‌کشد. در حقیقت کارگردان صرفا برای بیان اطلاعات بین شخصیت‌ها این سکانس را به‌وجود آورده و با دیدن آن بیشتر به یاد کات‌سین‌های کوتاه برخی از بازی‌های ویدیویی می‌افتیم.
در اوایل فیلم Those Who Wish Me Dead رابطه ایتان (جان برنثال) با هانا را می‌بینیم که پتاسیل بالایی برای عمق دادن به آن وجود داشت. در ادامه فیلم هم متوجه می‌شویم که این دو قبلا با هم رابطه داشته‌اند. در یک سوم پایانی فیلم ایتان وارد برج دیده‌بانی می‌شود تا خبر خالی بودن آن را به شخصیت‌های منفی داستان بدهد. در آن لحظه که ما ایتان و هانا را می‌بینیم هیچ احساس خاصی در نگاه و صحبت‌های آن‌ها نیست که به عمق دادن به شخصیت‌ها کمک کند، در واقع آن سکانس می‌توانست بهتر ارائه شود.
در اواخر داستان یکی از آنتاگونسیت‌ها را می‌بینیم که با هانا درگیر می‌شود. راستش را بخواهید سلاحی (تبر) که هانا برای دفاع از خود از آن استفاده کرد، من را به یاد شخصیت «لارا کرافت» انداخت. البته خود جولی هم نقش لارا کرافت را در فیلم Lara Croft: Tomb Raider محصول سال ۲۰۰۱ بازی کرده است.
فیلم Those Who Wish Me Dead تقریبا هیچ شخصیتی ندارد و کارگردان وقت کافی برای معرفی کاراکترها اختصاص نداده است. این موضوع هم برای شخصیت‌های مثبت و هم شخصیت‌های منفی داستان صدق می‌کند. فیلم از ما می‌خواهد که برای «اوون» (پدر کانر) اهمیت قائل شویم و نگران سرنوشت او و پسرش باشیم، اما وقتی شخصیت‌ها اصلا برای‌مان پردازش نشده‌اند چگونه می‌توان چنین انتظاری داشت؟ ما نه چیزی از گذشته اوون می‌دانیم و نه به صورت کامل با او آشنا شده‌ایم. حتی بازی بازیگر این نقش (جیک وبر) نیز آنقدر خوب نیست که بتواند حسی در ما ایجاد کند.
کانر نیز به دلیل ضعیف بودن بازیگر نوجوان در نقش خود تبدیل به شخصیتی مهم نمی‌شود. در حقیقت «فین لیتل» نمی‌تواند با بازی خود ما را متقاعد کند که با او همدردی کنیم. حتی پس از مرگ پدرش ما نه احساس ناراحتی را در چهره کانر می‌بینیم و نه حس می‌کنیم که او شوکه شده است.
همانطور که پیشتر اشاره شد، جولی در فیلم کسانی که آرزو دارند من بمیرم نقش هانا را بازی می‌کند. او در واقع به دلیل حضور در یک سانحه آتش‌سوزی و عدم توانایی در نجات سه کودک به PTSD (اختلال استرسی پس از آسیب روانی) مبتلا است. شاید بازی خوب آنجلینا جولی و جان برنثال در این فیلم یکی از معدود نکات مثبت این اثر باشد. جولی به خوبی می‌تواند شخصیت هانا را به تصویر بکشد، اما ضعف در فیلم‌نامه اجازه نمی‌دهد ما کاملا با او ارتباط بگیریم. در نهایت هانا تنها به شخصیتی تبدیل می‌شود که احتمالا او را تا انتهای فیلم تحمل کنیم و پس از اتمام اثر او را به سرعت از یاد خواهیم برد.
جولی در ۴۵ سالگی در فیلم Those Who Wish Me Dead نقش آفرینی کرده و نشان می‌دهد که هنوز هم می‌توان روی او حساب کرد. آنجلینا جولی واقعا بازیگر توانمندی است و می‌تواند از عهده نقشهای مختلف برآید و این موضوع را در آثاری مثل Girl, Interrupted و Maleficent ثابت کرده است؛ اما او هم درست مثل «نیکلاس کیج» در انتخاب فیلم‌های‌اش خوب عمل نمی‌کند و نمی‌تواند تمام پتانسیل‌اش را به تصویر بکشد.
آیدان گیلن در این فیلم نقشه یکی از آنتاگونیست‌های داستان به نام «جک» را برعهده داشت. در واقع هر دو کاراکتر منفی فیلم کسانی که آرزو دارند من بمیرم کاملا تک بعدی هستند. ما گیلن را با بازی به یاد ماندنی‌اش در نقش «لرد بیلیش» در سریال Game of Thrones می‌شناسیم. اما بازی او در این فیلم چنگی به دل نمی‌زند. حتی در سکانس‌هایی که او را پس از سوختن صورت‌اش می‌بینیم، هیج اثری از درد در چهره او نمایان نمی‌شود. با این که به نظر می‌رسد سوختگی از نوع درجه دو باشد و این نوع سوختگی دردی بسیار شدید را به همراه دارد.
در بررسی فیلم Those Who Wish Me Dead بد نیست به موسیقی متن اثر اشاره کنیم که آن هم حس خاصی را ایجاد نمی‌کند و نمی‌تواند به هیجان فیلم بیافزاید. برخی سکانس‌های پایانی، جایی که جنگل در حال سوختن است، جذاب هستند و اگر تا آخر فیلم طاقت بیاورید، شاید از آن لحظات خوش‌تان بیاید. البته جلوه‌های بصری در کل فیلم آنقدرها هم خوب نیستند. کافی است به صحنه انفجار خانه در اول فیلم توجه کنید. انفجار خانه در این صحنه واقعا مصنوعی و بد کار شده و اصلا در حد سال ۲۰۲۱ و حتی قبل‌تر از آن نیست.
در مجموع می‌توان گفت که فیلم Those Who Wish Me Dead فرم روایی خوبی ندارد و نمی‌تواند شخصیت‌هایی به ما ارائه دهد که برای‌مان حائز اهمیت باشند. برخی اعمال کاراکترها باورپذیر نیستند و نمی‌توانند مخاطب را قانع کنند. فیلم کاملا قابل پیشبینی بوده و با این که ژانر فیلم کسانی که آرزو دارند من بمیرم اکشن و دلهره‌آور است، ما در آن هیچ اثری از تعلیق و غافلگیری نمی‌بینیم. من دیدن فیلم Those Who Wish Me Dead را به کسی پیشنهاد نمی‌کنم و به نظرم فیلم‌های زیادی در این ژانر وجود دارند که می‌توانند سرگرم‌کننده‌تر باشند.
امیدواریم از مطالعه بررسی فیلم Those Who Wish Me Dead لذت برده باشید. شما درباره فیلم کسانی که آرزو دارند من بمیرم چه فکر می‌کنید؟ دیدن آنجلینا جولی پس از سال در یک فیلم اکشن برای‌تان لذت‌بخش بود؟ نظرات خود را در بخش کامنت‌ها با ما به اشتراک بگذارید.
+ بازی خوب آنجلینا جولی
+ جلوه‌های بصری خوب در بخش انتهایی
– بازیگری فین لیتل و شخصیت‌های جانبی
– فیلم‌نامه ضعیف
– شخصیت‌پردازی بد
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.
