نگاهی به فصل دوم از سریال «مرده‌ی متحرک»؛ هنوز هم زندگی‌ای این اطراف هست… (قسمت دوم)

بعد از بررسی فصل اول سریال “مرده‌ی متحرک” , به سراغ فصل دوم رفتیم. فصلی که در ۱۳ قسمت تهیه شده و به دلیل تعدد قسمت‌ها, مقاله‌ی مربوط به بررسی آن را در دو قسمت تهیه کردیم. در قسمت اول مقاله, شش اپیزود ابتدایی این فصل را مورد تحلیل قرار دادیم و در این قسمت هم قصد داریم تا هفت قسمت پایانی فصل دوم سریال “مرده‌ی متحرک” را مورد بررسی قرار دهیم. اپیزود‌هایی که جریانات هیجان‌انگیزی از قهرمانان ما و بی‌رحمی دنیای آخرالزمانی آن‌ها را در خود جای داده است.

هشدار: این متن قسمت‌هایی از داستان سریال در فصل دوم را فاش خواهد کرد.

پایانی بر یک جستجو

بی‌شک یکی از دراماتیک‌ترین قسمت‌های سریال “مرده‌ی متحرک”, قسمت هفتم فصل دوم است. این قسمت به خوبی نشان می‌دهد که چگونه همه‌چیز آرام آرام تا نقطه‌ی جوش داغ می‌شوند. رابطه‌ی “گلن” و “مگی” در ابتدای اپیزود. “شین” که “ریک” را متعلق به این دنیای پساآخرالزمانی نمی‌داند و مخاطبی که به یاد دیالوگ “دیل” به “شین” می‌افتد: ” شین”, تو به خوبی متعلق به این دنیا (کثیف) هستی”.

همه‌چیز در حال به هم خوردن است. “شین” تیم خود را جمع می‌کند و ریک هم تیم خودش. “شین” سعی می‌کند تا همه را برای کشتن زامبی‌های داخل طویله با خود همراه کند. درست زمانی که “ریک” و “هرشل” همراه با دو زامبی ظاهر شده تا آنها را به مجموعه‌ی زامبی‌های داخل طویله اضافه کنند(!) و دیگر شاهد سکانسی هستیم که همانند بمب منفجر می‌شود. “شین” قصد بازکردن درب طویله را دارد و “گلن”و “لوری” هم با فریادهایشان از او درخواست می‌کنند که این کار را انجام ندهد. اما “شین” کار خودش را می‌کند. پسر و همسر “هرشل” در میان زامبی‌ها هستند و “هرشل” در حالی که مات و مبهوت به ترکیدن مغز کسانی که زمانی دوستشان داشته نگاه می‌کند, زانو می‌زند. اما بدتر از این هم ممکن است که به وقوع بپیوندد… دراماتیک‌ترین صحنه‌ی این قسمت یا حتی فصل. “سوفیا” به عنوان آخرین زامبی از طویطه بیرون می‌آید… دختر بیچاره… تلاش همه برای یافتن او بیهوده بوده. “ریک” تنها کسی است که کنار فریاد‌های مادرش “کارول” مجبور به کشتن اوست. با اینکه عجیب است که بگویم این صحنه را دوست دارم, اما این سکانس واقعا فوق‌العاده از آب در می‌آید. یک لحظه‌ی قوی و تاثیرگذار. این بی‌رحمی “مرده‌ی متحرک” است.

حالا امن شد!

بعد از آن اپیزود رویایی, در قسمت هشتم شاهد عواقب, عمل “شین” هستیم.; عملی که چیزی جز هرج و مرج و ناراحتی را به همراه نداشته است. “شین” را می‌بینیم که از “هرشل” در مورد “سوفیا” می‌پرسد; می‌پرسد که چرا در این مدت حرفی از او نزده. “هرشل”, “اوتیس” را مسئول انتقال زامبی‌ها به طویله معرفی کرده و ادعا می‌کند که چیزی در این مورد نمی‌دانسته است. با اینکه معلوم نیست “اوتیس” بدون کمک چگونه این کار را می‌کرده اما حداقل “شین” چنین سوالی را می‌پرسد… .

از سکانس مراسم خاکسپاری “سوفیا” و خانواده “هرشل” هم نمی‌توان گذشت; جایی که در یک نما زامبی‌های مرده‌ی جلوی طویله را هم می‌بینیم; نمایی قدرتمند که به خوبی نشان می‌دهد قهرمانان ما در چه سناریویی گیر افتاده‌اند.

عکس‌العمل “کارل” به مرگ “سوفیا” و تصادف احمقانه‌ی “لوری” هم از اتفاقات مهم این قسمت هستند. اما سکانس زیبای پایانی و رویاروی “ریک”, “گلن” و “هرشل” با چند بازمانده‌ی دیگر و از آن زیباتر چگونگی پایان یافتن گوفتگویشان با حرکت سریع اسلحه‌‌‌ی “ریک”.

مهمان ناخوانده

قسمت بعدی با تیراندازی در بار و کشیده‌ شدن زامبی‌ها به آنجا آغاز می‌شود. پای “رندل” بر اثر یک حادثه در میله‌ی حصاری گیر کرده و زامبی‌هایی که هرلحظه نزدیک‌تر می شوند, فریاد‌های “رندل” از درد و “ریک”ی که باری دیگر آن “آرامش زیر فشارش” را به نمایش گذاشته و هنگامی که هیچ گزینه‌ی دیگری وجود ندارد,‌ پای او را با یک حرکت بیرون می‌کشد! “رندل” که یکی از همدستان بازمانده‌های اشاره شده است, همراه آنها به مزرعه می‌آید. این در حالی است که شاهد سکانس تنش‌زای دیگری هم هستیم. لحظاتی ترسناک برای “لوری” محبوس شده در اتومبیل واژگون شده‌اش و زامبی‌هایی که سعی در ورود به آن دارند. خوشبختانه, “لوری” موفق می‌شود که خود را از آن مخمصه نجات دهد. در نهایت, مکالمه‌ی “ریک” و “لوری”. “لوری” به این باور رسیده است که “شین”, “اوتیس” را کشته و این‌که او برای امنیت گروه خطرناک است. درگیری بین “شین” و “ریک” به اوج خودش می‌‌رسد.

۱۸ مایل به قلب جهنم

قسمت دهم با لحظات درگیری با زامبی‌ها و اکشن خوبی که در خود دارد, واقعا توانایی سریال را به رخ می‌کشد. یکی از بهترین لحظات این قسمت مربوط به درگیری لفظی “ریک” و “شین” است; درگیری‌ای که کم‌کم بالا گرفته و تبدیل به یک درگیری فیزیکی خشونت‌بار می‌شود. یک درگیری عالی که خیلی وقت بود منتظرش بودیم. “ریک” در مقابل “شین”. یک نبرد تن به تن و خشن; نبردی که به خوبی تاکتیک متفاوت هرکدام در مبارزه را نمایش می‌دهد. با اینکه شکی نیست که “ریک” در درگیری‌هایش به فردی خطرناک و غیرقابل کنترل بدل می‌شود, اما در مقابل “شین” هم اصلا کم نمی‌آورد. هرچند که موضوع برای “شین” متفاوت است. او قصد کشتن “ریک” را دارد و از هرچیزی برای عملی کردن تصمیم‌اش بهره می‌برد. مخصوصا در صحنه‌ای که یک موتور را بر روی پاهای “ریک” می‌اندازد.

و در ادامه حمله‌ی غافلگیرانه‌ی زامبی‌ها که خیلی سریع اتفاق می‌افتد, و جناح درگیری را به کلی تغییر می‌دهد. واقعا از مخفی شدن سریع “ریک” در زیر جنازه‌ها برای دور ماندن از چشم زامبی‌ها لذت بردم. در این بین, بی‌انصافی است که در مورد ترکیدن مغز آن زامبی‌ها هم حرفی نزنیم. وقتی که “ریک” اسلحه‌اش را داخل دهان یکی از زامبی‌ها فرو می‌برد,‌ تا با شلیک یک گلوله مغز دو زامبی را بترکاند!

این در حالی است که “بث” (Beth) هم در مزرعه با تصمیم‌اش برای خودکشی, اتفاقات دیگری را رقم زده و “لوری”, “مگی” و “اندریا”یی که قصد دارند او را از این کار منصرف کنند.

اوج هیجان در درگیری با زامبی‌ها. “شین” در یک اتوبوس محاصره شده با زامبی‌ها گیر کرده و “ریک”ی که در پس‌زمینه‌ی صحنه فرار می‌کند. نگاه‌های ناامیدانه‌ی “شین” و لحظاتی شوک‌آور برای مخاطب. آیا این پایان کار “شین” است. اما “ریک” بر‌می‌گردد و همه با هم فعلا از مهلکه می‌گریزند!

ماشه را بکش!

قسمت یازدهم با تصمیم گروه برای کشتن “رندل” آغاز می‌شود. با اینکه تقریبا همه با این موضوع موافق‌اند, اما “دیل” تمام این اپیزود را صرف منصرف کردن “ریک” و دیگران می‌کند. شاید شما هم با او هم عقیده باشید, اما این موضوع آنقدر کش پیدا می‌کند که دیگر آن حس دلسوزی از مرگ یک پسر جوان که نویسنده قصد القای آن را دارد به بیننده دست نمی‌دهد و در ادامه “دیل” هم از چشم می‌افتد.

در عوض سکانسی که “کارل” در کنار یک زامبیِ گیر کرده در باتلاق نشسته و به طرف‌اش سنگ پرتاب می‌کند, بسیار عالی از کار در آمده و به خوبی نشان می‌دهد که حال و هوای این روز‌های “کارل” اصلا خوب نیست.

اما سکانس پایانی و مرگ “دیل”; مرگی که واقعا غیرمنتظره بود. استفاده از همان زامبیِ گیر کرده در باطلاق و چگونگی پاره شدن “دیل” و بیرون ریختن اعضای داخلی بدن‌اش توسط زامبی, واقعا عالی بود. اما مسئله این است که من با مرگ “دیل” ناراحت نشدام, حسی که دلیل‌اش به رفتار او از ابتدای این اپیزود تا انتهای آن بر‌می‌گردد. نویسنده‌ها او را در این قسمت نفرت‌انگیز پردازش کردند و این باعث شد تا مرگ او برای‌ام غیرمنتظره باشد, اما ناراحت کننده… نه.

روح تاریک من

بگذارید از سکانس پایانی شروع کنیم. تنها شدن “ریک” و “شین” و بو بردن “ریک” از نقشه‌ای که برایش کشیده شده است. “شین” وضعیت روحی بد این روز‌های “لوری” و “کارل” را به سر “ریک” می‌کوبد و  ادعا می‌کند که در زمان مفقود بودن او, چنین مشکلاتی وجود نداشته است. ترکیبی از تنش و غم حال و هوای صحنه را به خود اختصاص داده است. اینجا باید هنر فیلمبرداری سریال را هم تحسین کرد. وقتی که دو دوست قدیمی را در مقابل هم و در تاریکی شب در نمایی زیبا شاهد هستیم.

اما “شین” نقشه‌ای در سر دارد. “شین” با نقشه‌ای هولناک برای کشتن “ریک”, او را به مکانی خلوت در دل جنگل می‌کشاند. اسلحه‌اش را به طرف‌اش نشانه می‌رود. “ریک” که دیگر از “شین” ناامید شده,‌ با صحبت‌هایش قصد آرام کردن او را دارد و در نهایت این “ریک” است که با یک ضربه‌ی چاقو کار “شین” را تمام می‌کند. یک هنرنمایی بی‌نقص از “Andrew Lincoln” و “Jon Brethnal” و همچنین پایانی تلخ برای “شین” که انسانیت خود را به این دنیا فروخت.

قبل از این لحظات از صحبت “کارل” و “ریک” هم نمی‌توان گذشت. “کارل” که حسابی وضعیت رفتاری‌اش در این مدت به ریخته بود با مرگ “دیل” به کلی تغییر می‌کند و به قول پدرش دیگر باید این کار‌های بچه‌گانه را کنار بگذارد. “ریک” با صحبت‌هایش به او درس زندگی در چنین دنیایی را می‌دهد و این چیزی است که “کارل” به آن احتیاج دارد; تحولی که او را در سکانس پایانی حاضر می‌کند.

بازگشت به سکانس‌ نهایی این قسمت و “کارل” متحول شده که گلوله‌ی اسلحه‌اش سر “شین” زامبی شده را می‌شکافد; گلوله‌ای که باعث کشیده‌ شدن هزاران زامبی به مزرعه می‌شود و جهنمی را برای قهرمانان ما به همراه می‌آورند.

در کنارم بمیر

بدون شک اپیزود پایانی فصل دوم عالی بود. قسمت سیزدهم چیز‌هایی را در خود داشت که بسیاری از طرفداران سریال مدت‌ها بود که در انتظار آنها بودند. حالا قهرمانان ما مجبور به ترک مزرعه شده و به سمت جایی می‌روند که برای بسیاری از طرفداران کمیک آشنا است… .

قسمت پایانی با داستان سفر زامبی‌ها آغاز می‌شود و دلایل کشیده شدن آنها به مزرعه را به تصویر می‌کشد. بالاخره فهمیدیم که صدای گلوله‌ی “کارل” تنها یکی از آن دلایل بوده است!

تقریبا نیمی از این اپیزود به درگیری “کارل” و “ریک” با گروه بزرگی از زامبی‌ها در طویطه می‌گذرد. سکانسی بسیار تنش‌زا و زیبا. نقشه‌ی “ریک” برای کشاندن زامبی‌ها به درون طویله و فندکی که در دستان “کارل” است. لحظاتی عالی و بیادماندنی را رقم می‌زنند. در ادامه سیل عظیمی از زامبی‌ها که تمام مزرعه را تسخیر کرده‌اند و اتومبیل‌هایی که بین آنها می‌چرخند و گلوله‌هایی که سر زامبی‌ها را می‌ترکانند. یک دنیا هیجان و خشونت! کشته شدن “جیمی” و “پاتریسا” بیچاره هم این لحظات حساس را به اوج خود می‌رساند. در نهایت “هرشل” را می‌بینیم که همراه با شات‌گان خود در حالی که زامبی‌های بی‌انتهای مزرعه را یکی پس از دیگری از بین می‌برد, خاطراتی را مرور می‌کند که در این مزرعه سپری کرده; خاطراتی از دست رفته.

البته در این لحظات از “اندریا” هم نمی‌توان عبور کرد, “اندریا”یی که در هرج و مرج به وجود آمده, از چشمان “ریک” جا مانده و تنها در مزرعه می‌ماند. بی‌انصافی است که از موسیقی فوق‌العاده‌ی این لحظات حرفی نزنیم. موسیقی‌ای از Bear McCreary که به خوبی شما را درگیر اتفاقات می‌کند.

با تمام این هیجانات و سکانس‌های تنش‌زا. بخش پایانی قسمت آخر کمی می‌لنگد. اعتراف “ریک” به “لوری” از اینکه من “شین” را کشتم و البته او در ابتدا نقشه‌ی قتل مرا کشیده بود و همچنین عصبانیت دور از انتظار “لوری” به “ریک”, باعث می‌شود که این قسمت نمره‌ی کامل را دریافت نکند. مگر خود “لوری”, “شین” را فردی خظرناک نمی‌دانست, مگر خود “لوری” به “ریک” پیشنهاد قتل “شین” را نداد, پس چرا باید از کار “ریک” عصبانی شود. از این قبیل لحظات که تضاد و تناقض در آنها موج می‌زد, به ندرت در “مرده‌ی متحرک” یافت می‌شوند, اما مسلما سازندگان باید آن را در فصل‌های بعدی به کلی ریشه‌کن کنند!

لحظات پایانی قسمت سیزدهم و پرده‌برداری از رازی که جواب سوال‌ قسمت قبل را می‌دهد. تمام بازماند‌ه‌ها هم مبتلا به ویروس این بیماری ناشناخته هستند. ویروسی که بعد از مرگ هرکس فعال شده و او را تبدیل به زامبی می‌کند. دقیقا مشابه اتفاقی که برای “رندل” و “شین” به وقوع پیوست.

 ثانیه‌های نهایی فصل دوم و یافتن یک زندان توسط گروه, که به نظر می‌رسد مکان مناسبی برای دور ماندن از خطرات است. مکانی که اتفاقات بسیاری را برای قهرمانان ما در فصل سوم در بر خواهد داشت. مکانی که برای طرفدارن کمیک آشناست.

اصل درام

شخصیت‌پردازی; عنصری که فصل دوم بر روی آن تکیه کرده بود. روابط بین شخصیت‌ها, فراز و نشیب‌های آنها و تغییراتی که روح واقعی هرکدامشان را به نمایش می‌گذارد, جز مهمترین جذابیت‌های فصل دوم بود, چیزی که به تنهایی و بدون هیچ اکشن و سکانس تنش‌زایی این فصل را به اوج می‌رساند. در فصل دوم شاهد پیشرفتی بی‌نظیر در تمام زمینه‌ها بودیم, از داستان و شخصیت‌پردازی گرفته تا سکانس‌های اکشن عالی, همه باعث شد تا ما را میخکوب کند.

سریال “مرده‌ی متحرک” با فصل دوم خودش به خوبی نشان داد که پایه و اساس یک سریال در چنین ژانری, چگونه باید پی‌ریزی شود. فصل اول و رونمایی اولیه از دنیا و شخصیت‌های قصه; فصلی با جذابیت‌های منحصر به فرد خود که مخاطب را جذب خود کند. اکنون که بیننده جذب سریال شده, فصل دوم تمرکز اصلی خود را بر روی پردازش شخصیت‌ها و دوری از اکشن می‌گذارد تا کارکتر‌ها را برای مخاطب مهم کند, کاری که “مرده‌ی متحرک” به خوبی از پس‌اش بر آمده است. حالا نوبت فصل سوم و ادامه آن است. فصل‌هایی که مزد صبر و شکیبایی مخاطب برای پروسه‌ی شخصیت‌پردازی را می‌دهد و با لحظات اکشن و تنش‌زای خود قلب مخاطب را به لرزه درمی‌آورد. چیزی که در حال حاضر در فصل سوم سریال شاهد هستیم. رعایت چنین ریتمی برای سریالی همچون “مرده‌ی متحرک” که درام و تنش را اصل کار خود قرار داده, بسیار مهم است. ریتمی که “مرده‌ی متحرک” تاکتون در پیاده‌سازی آن کم و کسری نداشته. اصلی که “مرده‌ی متحرک” را از بسیاری از سریال‌ها دیگر متمایز کرده و آن را به این درجه‌ی محبوبیت رسانده است.

با تمام اینها, اکنون “ریک” باید برای گروه مکان امنی را بیابد, جایی امن برای کودک در راهش; جایی که آنها را از غارتگران و زامبی‌ها دور نگاه بدارد… آیا او موفق خواهد شد تا زندگی آرام گمشده‌ی خود را در این هرج و مرج بیابد… من که فکر نمی‌کنم!

Greg Nicotero که سرپرست جلوه‌های ویژه‌ی چهره‌پردازی و دستیار تهیه‌‌ی اجرایی سریال می‌باشد, چهره‌پردازی سریال را یکی از مهمترین و در عین حال سخت‌ترین بخش‌های تولید سریال “مرده‌ی متحرک” می‌داند. با توجه به این موضوع در این بخش قصد داریم تا در هر قسمت,‌ فرآیند طراحی و چهره‌پردازی تعدادی از زامبی‌های نقش اول (!) را مورد بررسی قرار دهیم. اطلاعاتی که خود Greg Nicotero در این رابطه منتشر کرده است.

با تشکر از تمام کاربران که در این مدت همراه ما بودند. همین‌طور که می‌دانید سریال “مرده‌ی متحرک” در فصل سوم خود به سر می‌برد, با توجه به این موضوع تصمیم گرفتیم تا پایان فصل سوم صبر کرده و بعد از آن تمام فصل را در ادامه‌ی این مجموعه مقالات مورد بررسی قرار دهیم.

رضا حاج‌محمدی