روز بازی‌های ویدیویی مبارک
روز بازی‌های ویدیویی مبارک
راست‌اش را بخواهید ما یک‌جورهایی به بازی‌های رایانه‌ای مدیونیم! این بازیها دنیایی برای‌مان ساخته‌اند که شاید هیچ کجای دیگر لذتِ تجربه کردن‌اش را به‌دست نیاوریم. از گذشته تا فردا، در تنهایی و جمع‌ها، همیشه و همه جا وفادارترین یارمان، همین بازی‌های رایانه‌ای بوده است و بس. لذتِ انتظار کشیدن برای غرق شدن در یک بازی تا زمانِ انتشارش؛ لذتِ بازی کردن و لذتِ گذاشتنِ کاورش در آرشیو بازی‌هایمان چقدر فوق‌العاده است. آرشیوی که اگر یک روز نگاه‌اش نکنیم روزمان شب نمی‌شود! گوشِ شیطان کر عجب انرژی‌ای می‌دهد این آرشیوسازی!
اما از این حرفا که بگذریم انصافا درس‌های بزرگی از بازی‌هایمان گرفتیم؛ درس‌هایی که نه در برنامه‌ی عمو پورنگ و خاله شادونه پیدا می‌شود، نه مدرسه و دانشگاه و نه حتا بعد از ازدواج! یاد گرفتیم که اگر بازیِ سرنوشت آیتمی را در مسیر راه‌مان قرار داد، حتما در جایی دیگر و ماموریتی حیاتی به کارمان می‌آید و بیهوده بر سر راه‌مان قرار نگرفته است. یا اگر به یک‌باره آیتم‌های زیادی دریافت کردیم، بدانیم که به احتمالِ زیاد تا مدت‌ها خبری از این منابع نخواهد بود و باید حسابی در استفاده از آن‌ها دقت کنیم.
یاد گرفتیم که اگر نخواهیم کارهای بزرگی انجام دهیم و از همان ابتدا درجه‌ی سختیِ زندگی را بر روی «آسان» بگذاریم، زحمتِ چندانی در به پایان رساندنِ آن نکشیدیم و به طبع پاداش و تروفی و اچیومنتی هم در کار نخواهد بود. پس باید برای روزهای سخت و مبارزاتِ سخت‌تر آماده باشیم و دل را به حوادث بسپاریم تا آیندمان را درست و حسابی بسازیم.
همچنین اگر سرمان را پایین بیاندازیم و صرفا خطِ اصلیِ مراحلِ زندگی را بگیریم و به پیش برویم، بسیاری از امکاناتِ مختلف موجود در گوشه و کنارمان را از دست می‌دهیم و با حداقلِ دارایی، بر لب‌های مرگ بوسه می‌زنیم. آن‌گاه افسوس می‌خوریم که کاش همه‌ی راه‌های ممکن را رفته بودیم و از وقت‌مان نهایتِ استفاده را می‌بردیم.
یاد گرفتیم که اگر در صحنه‌ی روزگار بهِ‌مان مهماتِ زیادی دادند، نیشِ‌مان را بیخودی باز نکنیم و خوشحال نشویم، چراکه قرار است آن‌قدر دشمنانِ ریز و درشتِ زندگی مانند «شکست، فقر، بحران و..» را از پیشِ‌رو برداریم که آخرش ممکن است همان مهماتِ زیادی هم کم بیاید! پس آن‌همه مهماتِ اضافی برای چالشِ سختِ مرحله‌ی آینده بود، نه عیدیِ شبِ یلدا…
بازی‌های ویدیویی ما را با غول‌آخرها و باس‌فایت‌های مختلفِ زندگی آشنا کرد؛ غول‌هایی مثلِ «عشق»، «نفرت»، «فقر»، «ثروت»، «مقام»، «قدرت»، «مرگ»، «سیاست»، «بیماری»، «شهرت»، «هوس»، «شجاعت» و… که می‌بینیم هر کسی مشغولِ مبارزه با غول‌آخرِ خاصِ خودش است. مبارزه‌ای که اگر در آن از تمامِ اندوخته‌ها، آیتم‌ها و مهماتِ گذشته‌اش درست استفاده نکند، به شکست می‌انجامد.
یاد گرفتیم که هیچوقت امیدمان را از دست ندهیم حتا وقتی صفحه‌ی زندگی‌مان قرمز شده و جز صدای تالاپ و تلوپِ قلب‌مان، چیز دیگری نمی‌شنویم. اتفاقا در همین لحظات است که نیروی‌مان دو برابر می‌شود و انگیزه‌ی پیروزی‌مان هم بیشتر؛ بنابراین امید به پیروزی حتا در سخت‌ترین شرایط را هم از ویدیوگیم یاد گرفتیم.
یاد گرفتیم حتا اگر «این‌کاره» هم نباشیم، با قرار گرفتن در شرایطی خاص، «این‌کاره» می‌شویم. درست مثلِ «آیزاک کلارک» با آن دستگاهِ جوشکاری‌اش! می‌بینید؟ با هر چیزی می‌شود روزگار گذراند و حتما نباید زیرِ آن برچسب بزنند «ساخته شده در چین» و مخصوصِ فلان کار! این خودتان هستید که آیتم‌های مناسب را برای خودتان می‌سازید.
از «جول» یاد گرفتیم که عشق، ارزشمندترین چیزی هست که هر کسی می‌تواند داشته باشد. آن‌قدر ارزشمند که حتا به خاطرش آدم بکشد، جانِ خودش را به خطر بیاندازد، شکنجه کند، بیمار شود و حتا قسمِ دروغ بخورد. قدرِ عشق‌مان را بدانیم حتا اگر مثلِ «جکی استکادو» با مرگِ ما به حیات می‌رسد. مثلِ «جان مارستون» با تمامِ وجودمان، خود را فدای عشق‌مان کنیم؛ حتا اگر مثلِ «نیتن» و «النا» همیشه نمی‌شود که بشود! حتا زیرِ بارانِ شدید…
چقدر یاد گرفتنی‌ها زیادند؛ فکر نمی‌کردم که هر چه بگویم تمام نشود! اما تک‌تکِ این بازیها یک زندگی هستند. از دلهره‌های میان راهروهای سفینه‌ی «ایشیمورا» تا جنگل‌های «برایت فالز» با آن درختانِ بی‌شمارش؛ از شوخی‌های «نیتن» تا غصه‌های «مکس پین»؛ از شجاعتِ دختر کوچولوی زندگی‌مان «الی» تا معصومیتِ «سارا»؛ از صورتِ آفتاب سوخته و لهجه‌ی خاصِ «جان مارستون» تا سیگارِ «کاپیتان پرایس»؛ از عشق مرموز «لیان» و «ایدا» تا شهوتِ شیطانیِ «کاترین»؛ از بی‌اعصاب بودنِ «کریتوس» تا دلاوری‌های «لارا کرافت»؛ از عشقِ پدرانه‌ی «بیگ‌ددی» تا خون‌سردیِ «مامور ۴۷»؛ از احمق‌بازی‌های «ریمن و بچه‌ها» تا دیوانگیِ «واس» و تا هزارتاهای دیگر و دیگر و دیگر…
این همه بداهه‌گویی از ما تقدیم به شما گیمرهای دوست داشتنی؛ امیدواریم در هر بازی، جدا از سرگرمی، راه‌های مختلفِ زندگی را هم تجربه کنیم و در آینده‌مان به کار بندیم؛ ما در دنیاهای خودمان زندگی می‌کنیم و زندگانی باقی‌ست؛ روز بازی‌های ویدیویی مبارک…
ممنون!!!!
بنده هم تبریک میگم به همه ی گیمر ها به خصوص اعضای این سایت !!! :۱۵: :۱۵: :۱۵:
ممنون مقاله جالب و خبلی بود!
هییییی مجله،شماره اول،دی بازی…شماره اخر
هیییییی
ولی
خیلی آموزنده تر از یک کلاس درس هستش
باعث میشه در دنیای واقعی با مهارت تر باشیم
سه دهه گیمر بودم
نتیجه ای که همیشه گرفتم از دنیای گیم
خواستن و توانستن هستش
کاری دیگه نیمه تمام نمی گذارید در دنیای واقعی
تا انتهاش بصورت پیش فرض اون کار باید انجام بدید
چون دنیای گیم یاد داده باید کار به اتمام برسونی
تا نتیجه نهایی تجربه کنی
————–
فقط کمی احساس خستگی میکنم
نمیدونم تا کی در این دنیا هستم
شاید زمان بازنشستگیم فرا رسیده باشد
بازی ها داستان محور شده اند
اون هیجان لازم دیگه هرگز ندارند
گیم پلی هر روز در این دنیا داره نابود تر میشه
قبلا ها عشق سازندگان بازی درون بازی موج میزد
الان به خاطر هزینه های بالای ساخت بازی ها
مصرفی شده اند
لذت گذشته رو هرگز ندارند
هنوز هم بازی های خوب پیدا میشه… درسته خیلی کمن ولی همین چندتا بازی واسه ما پیرمردا بسته…
بله اگه اون چندتا نبود که الان دنیای گیم مدفون زیر خروار ها خاک میکردم
تیکی تاکا میری سعید جان ؟ :۲۳:
با اون اکانت کامنت میده پاس میده به این اکانت جواب میده
آقای میرابی تا وقتی امثال کوجیما و میازاکی و برایان فارگو و جاش ساویر زندن و بازی میسازن. تا وقتی ناتی داگ و فرام سافتور شاهکار میسازن. بازنشستگی بر گیمرها حرامه!
و گرنه روزی که فقط یوبی سافت و اکتی ویژن تو این صنعت باشن، خود من اولین کسیم که ولش میکنم به امان خدا!
“یاد گرفتیم حتا اگر «این‌کاره» هم نباشیم، با قرار گرفتن در شرایطی خاص، «این‌کاره» می‌شویم”
انصافا این جمله رو باید با طلا نوشت…شخصا تجربه کردم این جمله رو ….تلخ ترین جمله ای هست که آدم ممکنه تو زندگی باهاش روبه رو بشه….
——————
سپاس فراوان از شاهین رستم خانی عزیز بابت این مقاله ی زیبا….
نمره ی من به مقاله ی شما از ۵ ستاره ۶ ستاره است…..
:*: :*: :*: :*: :*: :*:
——————
روز بازی های ویدئویی بر تمامی بازیبازان و بازیسازان گرامی مبارک باد :۱۵:
تبریک به همه گیمران کره خاکی
————-
دنیایی گیم زیباست و پر از هیجان
هیجانی که خیلی از انسان ها لازمش دارند
البته کامل کامل نیست شاید در آینده کامل بشه
فعلاً یک مکمل برای زندگی واقعی یک فرد هستش
جای خیلی تجربه ها رو نمی تونه بگیره
ولی
به به عجب متنی! خییییلی خوب بود. منم به نوبه ی خودم این روزو به تمام گیمر های دنیا بالاخص گیمر های ایران تبریک میگم. مبارک باشه
مبارگ بر دوستان
با تشکر به شخصه از گیم زیاد یاد گرفتم.بنظرم اگر در شرایط سختی قرار بگیریم بهتر میتونیم از پس ش بر بیاییم چون انگار قبلا اون شرایط رو تجربه کردی.مثلا بعد از مدتی که جی تی ای بازی میکردم برای گواهینامه پشت ماشین نشستم.ولی هیچ استرسی نداشتم میدونستم کجا بپیچم کجا باید گاز داد و…
:۱۵:
متن زیبا و تاثیر گذار بود، ممنون.
توی دنیا تنها گیمرهای ایرانی هستن که به معنای واقعی به این کلمه معنا بخشیدن، با قیمت بازیها و حتی کنسولها هنوزم گیمر هستن، موندن و خواهند موند، با سرعت اینترنت و پینگی که دارن بازم خیلیاشون تو اکثر بازیها جزو نفرات برتر هستن، وقتی صفه لیدربرد یه بازی رو میبینی متوجه میشی اگه رتبه اول ایرانی نباشه، حداقل جزو ده تای برتر یه نفرش ایرانیه. منم نوعی هم این روز مقدس رو به همه گیمرهای جهان، به ویژه گیمرهای دیبازی تبریک میگم.
به قول یه استاد ما از Saint Row یاد گرفتیم که زندگی خرکیه!
از Resident Evil یاد گرفتیم که تو عمق تاریکیهای زندگی هم عشق هست.
از Metal Gear یاد گرفتیم که تو وسط میدون نبرد هم میشه عشق رو جست و جو و پیدا کرد.
از CoD یاد گرفتیم که دشمنِ دشمنت، دوستت نیست!
حتی از Rayman یاد گرفتیم که خندیدن تو زمین خوردن هم هست.
از Sims یاد گرفتیم چیزی مهمتر از خانواده نیست.
تو Tomb Raider یاد گرفتیم زنده موندن یه انتخاب نیست، یه وظیفست.
تو Mortal Kombat یاد گرفتیم اگه خشونتتو کنترل نکنی به رفقات صدمه میزنی.
تو Bioshock یاد گرفتیم که همیشه وقت واسه شستن گناهان هست.
از بتمن یاد گرفتیم هیچوقت نقطه ضعف نشون ندیم.
از اسپایدی یاد گرفتیم همیشه مسئولیت پذیر باشیم.
از GTA یاد گرفتیم زندگی خودش یه فیلمه.
از Assassin’s Creed یاد گرفتیم چیزای مهمتر از انتقام هم وجود دارن.
و حتی، حتی از Watch Dogs یاد گرفتیم واسه خاص بودن لازم نیست مشهور باشی. ( به قولی سلبریتی بشی! ).
بله، ما اینیم! :۱۵:
اون مورد اول و گیمرای ایرانی رو خوب اومدی. من یه پسر دایی فرز دارم تو فیفا ورلد کاپ ۲۰۱۰ با نیم ثانیه تاخیر اون موقعی که همه با اسپانیا بازی میکردن با تیم کومور! جام رو برد! قیافه من بعد دیدن این صحنه :۲۱: بود.
بله، منم به چشم دیدم که میگم.
حیف این متن رو به ضایع بکشدنم ولی کار سایکو منتس همینه… :۲۴:
اون عکسی که اینو از روش کپی کردی رو واسم آپ کن…. :۲۴:
این چرا اینجا اومد؟
اینو واست پیام خصوصی کرده بودم :۲۳:
:۲۳: