نقد The Evil Within | میکامیِ درون

نقد: The Evil Within

ناشر : Bethesda

سازنده : Tango Gameworks

یک برادر و خواهر بنام تاریکی و ترس از پیدایش انسان ها نقطه ضعف انسان ها شدند ولی انسان ها با آتش، در ابتدا به جنگ تاریکی رفتند سپس به جنگ ترس رفت ولی …

انسان ها برای از بین بردن نقطه ضعفشون تلاش کردند ولی یک کوچه باریک تاریک در دل روشنایی، شهر ها  برای انسان ها چالش برانگیز هستش و تاریکی و ترس با قدرت به ذهن یک انسان نفوذ میکنند تا قربانی خودشان را روانه تیمارستان بکنند. در نقد The Evil Within | میکامیِ درون با ما باشید.

Fall to climb:

داستان با ورود به مکانی نا شناخته آغاز میشود مکانی که برای افسران و کارآگاهان پلیس هم ناشناخته است، بوی بدی همه جا رو فرا گرفته بوی تعفن و بوی گندیده شدن اجساد، همه چیز در حال مرگ و نابودی و ویرانی هستش یعنی قدرت ترس تا این حد پیشرفت کرده است، کارآگاه سباستین با همکارش جوزف و جولی مبهوت در میان اجساد هستند، یک نگاه به ترس برای درک قدرتش کافی هست منتهی فرصت جبرانی برای قربانی وجود ندارد و سقوط آغاز میشود برای زنده ماندن باید صعود کرد .

Origin:

در بخش گیم پلی ساخته جدید میکامی و تیمش یک کار ریشه ای و کلاسیک و بااصالت هستش، میکامی خوشبختانه روح طرفدارانش را خوب میشناسد و می داند که چه چیزی میخواهند. از او و تیمش برای ساخت یک بازی بقا گیم پلی روی مخفی کاری و تله گذاری بنا شده است برای هر دو جناح اما جناح ضعیف تر شما هستید که باید با یک رخ و یک فیل و ۳ تا سرباز جلوی سونامی ویرانگر تاریکی و ترس ایستادگی کنید.

نقد The Evil Within | میکامیِ درون

سونامی که وزیر زیاد دارد و رخ و فیل و اسب و سرباز هم بسیار زیاد دارد پس هر قدم باید با تفکر برداشته شود وگرنه چیزی جز مرگ نصیب کارآگاه قصه نمیشود. مخفی کاری سخته مخصوصا اینکه ابزار خاصی برای این کار ندارید و دست کارآگاه بشدت بسته هستش، یک چاقو و یک زوبین چند منظوره و یک اسنایپربا تعداد کمی گلوله در اختیار دارید برای پیشروی که هر کدام نه همون ابتدا که در مراحل بالاتر بدست می آورید پس شرایط هم سخت تر میشود .

بدون ابزار خاصی وارد دنیای بی رحمی میشوید، تعداد سلاح ها کم هستش ولی همین تعداد کم به خوبی کار شده اند و احساس کمبود نمیکنید، سیستم ارتقا کارآمد هستش و برای ارتقا باید تلاش کنید و ژلی سبز رنگ پیدا کنید، سیستم ارتقا بی ارزش نمیشه چون همه چیز گران هستش و برای ارتقا کامل راه درازی در پیش دارید.

گلوله نایاب و نیمه پر بودن خشاب سلاح ها و کمبود حمل گلوله خودش به تنهایی عامل استرس هستش، به این ها استرس کمبود  بسته سلامتی را هم اضافه کنید دوربین موقعه تیراندازی خیلی ها شاید ایراد بگیرند و حتی لبه های مشکی تصویر ولی میکامی به عمد این کار کرده فقط بخاطر کم کردن وسعت دید گیمر تا بازی حس اصالت و ریشه ای داشته باشد.

هوش مصنوعی در درجات سختی مختلف بسیار متغیر هستش هرچی سخت تر بشود هوش مصنوعی دشمنان هم ارتقا پیدا میکنه و بسیار باهوش تر و زیرک تر میشوند، هوش مصنوعی  همراه در حد نخود هرچه ببافید پنبه میکنند جوزف بشدت افتضاح هستش. چالش جوزف از کل چالش های بازی سخت تر هستش مشخص نیست یار خودی هستش یا همکار دشمنان، خنثی کردن تله ها پاداش دارد پاداشی ارزشمند ولی از آنطرف اگر اشتباه کنید بسیار گزاف و گران بها تمام میشود.

درجات سختی واقعی هستند و بدانید که برای بقا در این درجات سختی کار دشواری دارید، تعقیب و گریز لذت خودش داره و موقع گریز باید مراقب تله ها باشید تله های که باعث گیر افتادن و مرگ کارآگاه میشوند بارها میمیرید بدون توقف اصلا ناراحت نباشید. چک پوینت ها خوب نقاطی انتخاب شده اند به بازی ضربه ای نمیزنند بارها میمیرید ولی از جای درستی شما دوباره ظاهر میشوید و بازی را ادامه میدهید.

هیچ راهنمایی وجود ندارد خودتان باید راه را کشف کنید که باز اصالت و ریشه را نمایش میدهد، معما هم در بازی وجود دارد فقط کمی دقت کافیه تا راحت آنها را حل کنید. منوی انتخاب سلاح هم در نوع خود جالبه؛ زمان آهسته میشود و درون درگیری ها چند ثانیه وقت برای ساخت و ساز و انتخاب سلاح مورد نظر دارید.

Sun flowers:

بخش گرافیک طبق وعده ۳۰ فریم قفل شده است و این مورد بخاطر انجین بازی هستش، که دیر لود شدن بافت ها را جبران بکند و در این زمینه بسیار هم موفق بوده است. محیط ها متنوع هستند و هرگز تکراری نمیشوند و بازی بشدت سینماتیک است، کیفیت بافت ها خوب هست ولی باور پذیر نیست ولی افکت ها مثل ذرات و آتش و نور جذابیت خودش را دارد.

کیفیت چهره متوسط هستش و چیز خاصی نیست و کار نکردن روی این بخش از طرف تیم سازنده به خوبی نمایش میدهد چون این انجین حداقل ثابت کرده که به تصویر کشیدن چهره بشدت قدرتمند است. ویران شدن شهر جلوی چشمان گیمر با حالت سینماتیک بشدت زیباست و چشم نواز. دورنمای بازی جذاب است ولی از نزدیک متوسط و مثال از دور دل میبره و از نزدیک … برای این بازی کاملا به کار میرود .

فیزیک برخورد گلوله به گوشت و استخوان هم یک برخورد کلاسیک است و همان چیزی است که واقعا باید باشد، نوع طراحی مراحل با اتمسفر بازی هماهنگ است حتی محیط های روشن هم کمی دلهره آور است.

Welcome to the Beacon mental hospital:

داستان بازی هر چقدر هم که خوب باشد اما اگر شخصیت پردازی خاصی نداشته باشد بازی را ماندگار نمیکند. ضعف داستانی نچسب بودن شخصیت های اصلی است؛ نه کارآگاه و نه همراهان و نه روویک هیچ کدام نمی توانند نفوذی در قلب گیمر پیدا کنند، شاید مرموز بودن تاتیانا و شخصیتش از همه کارکتر های درون بازی بهتر بود.

فایل های صوتی و نامه ای هم گوشه کنار مراحل یافت میشود، داستان چندان چیز خاصی ندارد یعنی برای بار دوم که بازی آغاز کنید کات های سینمایی می خواهید زود رد کنید و برید سر اصل مطلب یعنی گیم پلی. بازی در مبحث داستان و روایت یک عنوان عادی است شاید هم کلیشه ای بهترین کلام باشد.

Deja Vu:

بخش موزیک این اثر یکی از بهترین هاست گوش نواز و همراه با اتمسفر بازی پیش میرود و اوجش را در چپتر های پایانی میشود شنید. صدا گذاری محیط و خس خس کردن دشمنان خوب کار شده است ولی نه آن گونه که توقع میرفت. دوبلور ها هم نفری یک کیلو یخ میل کرده اند سرد و بی روح شاید روویک بهترین صدا رو داشت اما بقیه اصلا وجود نداشتند و غیر قابل باور.

Don’t be a hero:

اما کارگردانی بازی بسیار ضعیف است، بازی دارای ۳ بخش است:

چپتر ۱ تا  ۵ – چپتر ۶ تا ۸ – چپتر ۹ تا ۱۵

بخش اول تعریف داستان و بخش دوم برای چی نبودش فرقی نداشت با بودنش و بخش سوم موتور میکامی تازه روشن میشود. دشمنان از یک کیلومتری به راحتی اسنایپتان میکنند مانند یک سرباز ویژه و از نزدیک خیلی راحت مورد اصابت گلوله قرار میگیرید ولی جوزف حتی نمی تواند به عنوان یک پلیس از خودش دفاع کند. خط سلامتی شما زیر خط فقر هستش ولی جوزف نمی تواند شما را احیا بکند اما شما باید همیشه حواستان به جوزف باشه تا ایشان خراشی بر ندارند در غیر اینصورت در حال نیمه جان هم باشید باید او را احیا کنید.

ولی بازی ارزشمند هستش و در جای جای بازی اصالت و ریشه و امضا کارگردان اثر دیده میشود. اولین برخورد و ماشین تحریر ها و اتاق سیو و چندین مورد دیگر ارزش تکرار دارد، چندین برابر بازی های دیگر ولی وقتی به آثار قبلی میکامی مینگریم و مقایسه میکنیم به این نتیجه میرسیم که اسم شخص کافی نیست بلکه کار تیمی باعث میشود یک اثر شاهکار شود و ماندگار تر و کامل تر.

نکات مثبت:

• گیم پلی اصیل
• موسیقی و اتمسفر خوب و سینماتیک
• عدم راهنمایی در پیش برد مراحل

نکات منفی:

• شخصیت پردازی ضعیف
• بی روح بودن و طراحی ضعیف چهره ها
• شخصیت همراه بدرد نخور

نویسنده: سعید میرابی