اختراع دوباره‌ی چرخ! | نقد و بررسی Far Cry Primal

 پس از مدتی انتظار بالاخره بازی «فارکرای: بدوی» جدیدترین نسخه از سری بازی‌های فارکرای عرضه شد؛ عنوانی که تاکنون ضعیف‌ترین عملکرد را در میان تمامی نسخه‌های این سری داشته است. با این‌حال مطمئناً این سری طرفداران خاص خود را دارد که در هر شرایطی علاقه‌مند به تجربه آن هستند، بنابراین تصمیم گرفتیم تا در دنیای بازی به نقد و بررسی Far Cry Primal بپردازیم.

شرکت بازی‌سازی یوبی‌سافت که ناشر عناوین خود هم هست، در چند سال اخیر وجه  پرطرفدار خود را در بین مخاطبین از دست داده است. این شرکت با عرضه‌ی عنوان فرقه اساسین در سال ۲۰۰۷ نشان داد که توانایی بالایی را در خلق عنوان‌های جدید دارد، شرکتی که پس از کسب موفقیت‌های بسیار با فرقه‌ی اساسین، تصمیم به توسعه قسمت‌های بیشتری گرفت که با خلق داستان و شخصیت‌هایی بی‌نقض، این سری به یکی از خاطره‌انگیز‌ترین مجموعه‌ها در بین مخاطبین چه در داخل و چه در خارج بدل شود. اما تصمیمات این شرکت برای شیردوشی از این سری با انتشار عناوین پر نقض، در نهایت به سندیکا ختم شد. عنوانی که هر چند به عقیده‌ی برخی تغییرات قابل‌توجه و بسیار خوبی در مقایسه قسمت‌های اخیر این مجموعه داشت، اما نتوانست به فروش مناسبی دست یابد و با این کار خریداران درس خوبی به یوبی سافت دادند تا بداند دیگر نمی‌تواند با همین رویه ادامه دهد. البته در این پروسه‌ی هشت ساله، شرکت یوبی‌سافت عناوین دیگری را هم در چنته داشته است. نخستین عنوان از سری بازی‌های فارکرای در سال ۲۰۰۴ توسط کرایتک ساخته و یوبی‌سافت آن را عرضه کرد که در مدت چهار ماه اول انتشار توانست به فروشی بالغ بر هفت‌صد هزار نسخه دست یابد که موفقیت بزرگی محسوب می‌شد. نسخه‌ی دوم این مجموعه این‌بار بدون دخالت توسعه‌دهنده‌ی آلمانی و توسط یوبی‌سافت مونترال ساخته شد که با حفظ هسته‌ی اصلی نسخه اول، با تغییراتی در محیط بازی و کلیت داستان عرضه شد که تا سال ۲۰۰۹ در حدود سه میلیون نسخه فروش داشته است. اما نقطه‌ی اوج مجموعه‌ی فارکرای بازمی‌گردد به قسمت سوم که با داستان و شخصیت منفی فوق‌العاده، محیطی پویا و گیم‌پلی جذاب و سرشار از تغییرات اساسی نسبت به گذشته، توانست به بهترین اکشن تیراندازی سال تبدیل شود. اما از نسخه‌ی بعدی این سری، سیاست‌های یوبی‌سافت بار دیگر خود را آشکار کرده و این شرکت تنها با تغییراتی در داستان و مکان، قسمت چهارم را عرضه کرد. با اینکه فارکرای ۴  بازخوردهای نسبتا مثبی در بین منتقدین داشت، اما هرگز نتوانست به موفقیت‌های قسمت سوم دست یابد. همین موفقیت کافی بود تا یوبی‌سافت که از فروش مجموعه‌ی فارکرای اطمینان داشت، بدون تغییراتی در هسته‌ی بازی، نسخه‌ی دیگری را معرفی کند. این‌بار وضعیت کمی متفاوت بود و یوبی‌سافت که عموماً به‌سراغ ایده‌های ناب می‌رود، عصر حجر برای نسخه جدید برگزید. این کار از همان ابتدا بازخوردهای منفی را به‌همراه داشت؛ زیرا این عنوان تفاوت‌های بسیاری با نسخه ‌های پیشین داشت و همراهی برند فارکرای با آن تنها برای تضمین فروش بود و مخاطبین هم کاملاً به این مسئله واقف بودند. با تمام این تفاسیر این عنوان عرضه شد و در نهایت به پایین‌ترین متا در میان تمامی نسخه‌های این مجموعه دست یافت، عددی که نشان می‌دهد یوبی‌سافت تنها یک هدف را دنبال می‌کرده؛ سود مالی!

در این نسخه از مجموعه‌ی فارکرای که شما را به چند هزار سال پیش از میلاد مسیح خواهد برد، باید شخصیت تاکار (Takkar) را تحت اختیار  گرفته و به بازی بپردازید. داستان این نسخه از این قرار است که تاکار به‌عنوان یکی از آخرین مبارزان قبیله ونجا (Wenja) وظیفه دارد تمامی افراد قبلیه را در یک محل جمع کرده و دوباره قبیله را به روزهای خوبش بازگرداند و همین اساس بازی را شکل می‌دهد. یکی از نقاط قوت نسخه‌های پیشین داستان و به خصوص شخصیت منفی آن بود، به‌طوری‌که بسیاری شخصیت واس را یکی از به‌یاد ماندنی‌ترین شخصیت‌های منفی تاریخ بازی‌ها می‌دانند. اما متاسفانه شاهد چنین اتفاقی حتی در مقیاس کوچک در این عنوان نیستیم. بازی در بخش‌های آغازین بسیار عالی و با ریتمی تند آغاز شده و روند هیجان‌انگیزی دارد اما پس از آن، روند کند و بدون هیجان بازی به‌شدت بر روی جذابیت کلی آن اثر گذاشته و همه چیز را تحت شعاع خود قرار داده است. روند کند داستان در کنار یکی از ضعف‌های اساسی گیم‌پلی یعنی نبود وسیله نقلیه در ساعات اولیه به‌شدت خودنمایی می‌کنند. البته این مشکل خوشبختانه با در دسترس قرار گرفتن قابلیت سفر سریع و ماموت‌سواری در ادامه روند بازی حل می‌شود اما تاثیر به‌سزایی در روند آغازین بازی گذاشته‌ است. شاید تنها فرق اساسی این نسخه با نسخه‌های پیشین همین مکان و زمان انتخاب شده برای آن باشد. همگی ما مجموعه‌ی فارکرای را با مبارزات مسلحانه و تجهیزات جنگی مدرنش می‌شناسیم، اما در این نسخه خبری از این چیزها نیست. زیرا یوبی‌سافت در این نسخه تنها سعی کرده است تا همان المان‌های به‌کار گرفته در نسخه‌های پیشین همانند ساخت و ساز  و سیستم ارتقا را با ظاهری جدید و متناسب با زمان داستان وارد گیم‌پلی کند. البته در برخی مواقع به‌علت انتخاب این بازه‌ی زمانی، نمی‌توانسته برخی از ارتقاها را در بازی قرار دهد، بنابراین جایگزین مشابهی را برای آن‌ها در نظر گرفته است که عملکرد یکسانی با نسخه‌های قبلی داشته و تنها در جزئیات متفاوت هستند. برای مثال برای در این بازه زمانی که دیگر خبری از دوربین‌های دیجیتالی نیست، شما با استفاده از جغد خود می‌توانید از مکان دقیق دشمنان خود مطلع شده و آن‌ها را علامت‌گذاری کنید. البته در کنار المان‌هایی که دوباره در این نسخه تکرار شده‌اند، یوبی‌سافت با اضافه کردن قابلیت رام کردن حیوانات سعی کرده تا مقداری حس تازگی در بازی  قرار دهد که موفق نیز بوده است. رام کردن انواع و اقسام حیوانات که در سراسر دره اروس پراکنده هستند، واقعا لذت‌بخش است. نکته قابل‌توجه دیگر نیز قابلیت‌های در نظر گرفته شده برای هر یک از آن‌هاست که باعث می‌شود برخی برای مخفی‌کاری‌ها متناسب بوده و برخی دیگر نیز برای مبارزات رودر رو مناسب باشند.  اما اصلی‌ترین مشکل بازی مربوط می‌شود به سیستم مبارزات که  به فجیع‌ترین شکل ممکن طراحی شده است. شما در این نسخه تنها چند سلاح در اختیار دارید که تمامی آن‌ها نیز از همان اوایل بازی در اختیار شما قرار می‌گیرند. سلاح‌هایی نظیر تیر و کمان، نیزه، چماق، گراپل و البته چند سلاح‌ ترکیبی که در بخش‌های پیش رو با آن‌ها روبرو خواهید شد. این‌ها تمامی ابزارهایی هستند که در اختیار دارید. کمان بیشتر متناسب با مخفی‌کاری است و در نبرد‌های رو در رو کاربرد چندانی ندارد. اما مبارزه رو در رو به بدترین شکل ممکن طراحی شده و لذت بازی را تا حد فاجعه پایین آورده. در نبردهای این‌چنینی تنها نیزه و چماق کاربرد دارند، در طول این نبردها تنها باید این طرف و آن طرف رفته تا به تیر و نیزه‌های دشمن برخورد نکنید و سپس در فرصت مناسب کار مشابه را انجام دهید تا دشمنان‌تان از پای در بیایند. مبارزات بازی در همین خلاصه می‌شود و بزرگ‌ترین ضربه را به بازی زده است.  برخلاف تمامی بخش‌های بازی که پر از نقص‌های گوناگون بود و حتی موسیقی بازی نیز برخلاف تناسبی که با محیط بازی دارد، از این قاعده مستثنا نیست، این شرکت دوباره تبحر خود را در خلق محیط‌های پویا، زنده و وسیع نشان داده است. یوبی سافت در عناوین گذشته خود و به‌طور حتم در تمامی آن‌ها در خلق محیط‌ها بدون نقص عمل کرده و این عنوان نیز از این قاعده مستثنا نیست. محیط در نظر گرفته شده برای این بازی، شامل دشت‌های وسیع، کوهستان، مناطق پوشیده از برف که برای هرکدام سبک بقای خاصی طراحی شده است. در همگی این محیط‌های متنوع جزئیات در بالاترین میزان خود بوده و در طراحی تک تک اجزا دقت زیادی صرف شده است. حیوانات نیز متناسب با نیازها و ویژگی‌های‌شان در مناطق مختلف بازی پراکنده شده‌اند. در این بین که حس شبیه‌سازی کامل حیات وحش را به مخاطب القا می‌کند، مبارزات حیوانات مختلف با یکدیگر که حتی ممکن است شاهد مبارزه کوروکودیل و ماموت هم باشید که تماشا کردن آن هم واقعاً جالب است.  البته یوبی‌سافت اشتباهاتی نیز داشته است، این شرکت بیش از حد اندازه به جزئیات توجه کرده است. برای مثال خلق یک زبان جدید و اختصاصی واقعاً چه لزومی داشتهآن هم در زمانی که می‌توانستند مبلغ هزینه شده برای آن را جهت کار بیشتر بر روی گیم‌پلی و داستان بازی صرف کنند؟ البته استفاده از زبان اختصاصی به‌خودی خود اتفاق بدی نیست اما یک سازنده نخست از جذابیت کلیات بازی‌اش اطمینان حاصل کرده و سپس به‌سراغ جزئیات این چینی می‌رود، اما یوبی‌سافت مدت‌هاست که راه را گم کرده است.

باید گفت انتخاب چنین زمانی برای توسعه‌ی یک بازی اکشن اول شخص و البته بدون طراحی مکانیک‌های مختلف و مینی‌گیم‌های جورواجور اشتباه بوده است؛ زیرا این زمان محدودیت‌های زیادی را در سیستم مبارزات  به‌وجود آورده است که بزرگ‌ترین نقطه ضعف یک عنوان اکشن محسوب می‌شود. البته نمی‌توان از کم‌کاری یوبی‌سافت در دیگر بخش‌ها چشم‌پوشی کرد. با این‌حال باید گفت همیشه ناب بودن یک ایده برای تبدیل شدن به یک بازی کافی نیست، باید دید آیا ایده مورد نظر پتانسیل لازم را برای تبدیل شدن به یک عنوان عالی و بی‌نقص دارد یا خیر. با این توصیفات بهتر از خیر تجربه فارکرای بدوی بگذرید؛ زیرا همانند نسخه‌های مختلف فرقه‌ی اساسین تنها مکان و زمانش تغییر کرده و حتی در برخی مواقع شاهد عقب‌گردهایی در بازی هستیم که تجربه آن حتی برای یک‌بار هم لذت‌بخش نخواهد بود. و در پایان، این هم از این! یوبی‌سافت و هدر دادن ایده‌ای نو و خلاقانه به خاطر پول و دیگر هیچ!