بررسی هدست واقعیت مجازی پلی‌استیشن؛ پلی به سوی آینده

مدتی است که سیل هدست‌های واقعیت مجازی دنیای تکنولوژی را درنوردیده و این هدست‌ها می‌خواهند همان مورد بزرگ و انقلابی بعدی در این دنیا باشند؛ حال پس از هدست های «آکیلس ریفت» (Oculus Rift) و «اچ‌تی‌سی وایو» (HTC Vive) حال نوبت هدستی شده که به جرات می‌توان آن را مهم‌ترین مورد برای ما بازی‌بازان دانست. سرانجام هدست واقعیت مجازی پلی‌استیشن با نام PlayStaton VR در دسترس قرار گرفت تا ما ببنیم آیا سونی توانسته توجه مخاطبان میلیونی کنسول‌هایش را به این مورد جلب کند یا خیر؛ برای این‌که دید کلی و اجمالی به این هدست پیدا کنیم برایتان بررسی سایت پرآوازه The Verge از این هدست را ترجمه کرده‌ام. در ادامه با دنیای بازی همراه باشید تا این بررسی جذاب را مطالعه کنید.

امسال قرار بود که سال شیوع واقعیت مجازی باشد. با وجود Oculus Rift و HTC Vive که اولین دستگاه‌های پیشرفته‌ی واقعیت مجازی امسال بودند -این هدست‌ها در بهار سال جاری وارد بازار شدند- نسخه‌های پیش‌فروش آن‌ها در عرض چند دقیقه به فروش رفت و منتقدین را به تعریف و تمجید وا داشتند؛ اما کمی بعد در همین سطح متوقف شدند. برخلاف تجربه‌های عالی با این تکنولوژی، ماه‌های متوالی و عدم دسترسی و موجودی دستگاه‌ها، گرمای بازار این هدست‌ها کمتر شد و این مسئله بیشتر روی Rift تأثیر گذاشت. چه Rift و چه Vive، هیچ برنامه یا App خاصی تدارک ندیده بودند تا واقعیت مجازی از این خاموشی و سرما راه فراری داشته باشد؛ در این گیر و دار قیمت بالای هدست‌ها و بازی با رایانه‌های شخصی نیز واقعیت مجازی را بیشتر در سرمای سوزناک فرو می‌برد. هر چند که قابلیت دید ۳۶۰ درجه هنوز هم میان عموم مردم محبوب است؛ اما یک تجربه‌ی ناب از بازی با واقعیت مجازی (چیزی که در اولین قدم باعث دوباره جان گرفتن این تکنولوژی شد) هنوز خیلی با ما فاصله دارد.

اما سه ماه تا پایان سال میلادی باقی مانده و یک چیز است که می‌تواند تمامی توصیفات بالا را تغییر دهد، و آن چیز PlayStation VR یا واقعیت مجازی پلی‌استیشن است.

PS VR تلاش سونی برای آوردن واقعیت مجازی به کنسول خودش، یعنی پلی‌استیشن ۴ است که هفته‌ی بعد شاهد این تلاش در بازار خواهیم بود. این محصول دقیقاً در تعطیلات کریسمس منتشر می‌شود و می‌توان آن را یک محصول تقریباً ارزان قیمت، هدستی امن که نیازی به نگرانی مخاطب برای استفاده از آن ندارد و محصولی برای کنسولی که ممکن است همین الان در خانه‌ی شما حضور داشته باشد نامید. ریفت و وایو را می‌بایست براساس یک دید کلی از کیفیت قضاوت کرد: آیا این دو محصول نماینده‌های خوبی برای استفاده‌ی عموم از واقعیت مجازی بودند؟ یا اینکه صرفاً محصولاتی بودند که نشانه‌هایی از اتفاقات خوب آینده را نمایش می‌دادند.

طرح پرسش اصلی برای PS VR ساده‌تر است: اگر شما یکی از میلیون‌ها مخاطبانی هستید که مالک پلی‌استیشن ۴ هستید، باید PS VR را تهیه کنید یا خیر؟

PS VR دو سال پیش بود که با عنوان Project Morpheus یا پروژه‌ی مورفیوس معرفی شد. به غیر از یک سری تغییرات ظاهری، هسته‌ی طرح دستگاه تغییری نکرده است. ظاهر آکیلس جذاب، زیبا و مانند دستگاهی از آینده‌ای فوق پیشرفته بود؛ در حالی که ظاهر وایو کاملا صنعتی جلوه می‌کرد. ظاهر PS VR دارای خطوط حاشیه‌ای سفید رنگ است که اطراف سطح مشکی رنگی را پوشانده‌اند و مخاطب را یاد فیلم‌های علمی تخیلی دهه‌ی شصت میلادی می‌اندازد. دوربین جانبی پلی‌استیشن یا PS Camera نیز جای خودش را روی این محصول با نورهای آبی‌رنگ درخشان باز کرده که شش عدد از آن‌ها روی لبه‌های هدست، دو عدد قسمت پشتی یا عقب هدست و یک عدد هم دقیقاً وسط آن قابل مشاهده هستند. ساختار PS VR یادآور نمایشگر شخصی قدیمیِ HMZ سونی است؛ اما بدون تلاش بی ثمر برای کوچک خوش‌فرم نشان دادن هدست. PS VR ظاهر بسیار جذابی دارد که خیلی سریع توجه مخاطب را جلب می‌کند. حال اگر این مهم خوب است یا بد، دیگر بستگی به سلیقه‌ی شخصی فرد دارد.

از ظاهر دستگاه که بگذریم، PS VR به شکل عجیبی راحت است. فرض کنید که هدست واقعیت مجازی شما روی یک ماسک اسکی نصب شده باشد که باعث می‌شود خیلی راحت آن را بپوشید و استفاده کنید، و در عین حال به شکل ناخوشایندی به صورت شما فشار می‌آورد. PS VR دارای یک حلقه‌ی پلاستیکی نیز است که دور جمجمه‌ی بالایی یا سر شما را مانند کلاهی پلاستیکی پوشش می‌دهد. برای تعیین میزان پوشش یا تنگ کردن حلقه‌ی پلاستیکی، اهرمی پشت حلقه وجود دارد که می‌توانید از آن استفاده کنید. صفحه نمایش روبه‌روی حلقه‌ی مذکور قابل مشاهده خواهد بود که می‌توان گفت که تصویر نمایش داده شده جلوی چشمان مخاطب مانند یک شی روی آب شناور است. دکمه‌ی دیگری نیز وجود دارد که اجازه می‌دهد تمرکز یا Focus تصویر را تنظیم کنید تا تصویر تار نباشد و به خوبی روی عینک بنشیند.

PS VR با تمام این اوصاف باز هم محصولی است که باید آن را روی سر خودتان قرار دهید که اگر آن را به خوبی نپوشید و تنظیم نکنید، ممکن است سردرد بگیرید. خوشبختانه وزن PS VR در مقایسه با دیگر هدست‌ها بهتر در کل اجزای محصول تقسیم شده است و به سر و صورت شما حین استفاده فشار نخواهد آورد. این هدست ۶۱۰ گرم وزن دارد، اما به نظر سبک‌ترین هدست واقعیت مجازی است که تاکنون تولید شده. طراحی خوب دستگاه برخی از مشکلات جزیی دیگر هدست‌ها را نیز حل کرده است. بعد از استفاده، مانند دیگر هدست‌ها با خطوط هک شده دور چشم‌هایم از واقعیت مجازی بیرون نیامدم و فقط حلقه‌ی پلاستیکی دور سرم، کمی مدل مویم را تغییر داده بود. ماسک صورت PS VR با ورقه‌ها و لایه‌های لاستیکی (چرم) ساخته شده و این مهم نیز برتری دیگری در مقایسه با بقیه‌ی هدست‌هاست که از فوم استفاده کرده و عرق و آلودگی را جذب می‌کردند. استفاده از چرم در ماسک باعث شده که نور راه نفوذ زیادی نداشته باشد و فضای بین صورت و ماسک کاملاً پوشانده شود. تنها مشکلی که وجود دارد این است که اگر به‌صورت مداوم بالا را نگاه کنید یا سرتان را حرکت دهید، ماسک لیز می‌خورد که در بازی‌هایی مثل PS VR Worlds: Danger Ball که نیاز به کنترل سر در یک جهت خاص را دارد، مشکل ساز می‌شود.

چیزی که قرار است افراد بسیاری را جذب PS VR بکند، قیمت مناسب آن، یعنی ۳۹۹ دلار است. البته این قیمت فقط شامل خود دستگاه یعنی فقط خود هدست می‌شود و دوربین پلی‌استیشن و کنترلرهای حرکت یا Move را شامل نمی‌شود. دلیل شامل نشدن این محصولات نیز وجود آن‌ها در بازار از قبل و این‌که برخی مخاطبین این محصولات را تهیه کرده‌اند بیان شده است؛ مگر این‌که شما طرفدار بازی Johann Sebastian Joust یا بازی دیگری بوده‌اید که فقط یکی از محصولات جانبی کنسول را خریداری کرده باشید و در این صورت باید باندل PS VR را ۴۹۹ دلار برآورد کنیم (که شامل دو کنترلر Move، دوربین و هدست واقعیت مجازی می‌شود).

برای این‌که داستان را کمی پیچیده‌تر کنیم، شما باید تصمیم بگیرید، آیا کنسول قدرتمندترِ PS۴ Pro که ماه دیگر در ویترین‌های فروشگاه‌ها خودنمایی می‌کند را خریداری کنید یا خیر؟ PS۴ Pro قرار است که کیفیت تصویر و نمره‌ی فریم PS VR را ارتقا دهد، اما ما نتوانستیم که از نزدیک این مهم را آزمایش و مشاهده کنیم؛ البته سونی همچنان ادعا می‌کند که PS VR با PS۴ و PS۴ Slim به خوبی کار می‌کند.

حتی با قیمت کلی ۵۰۰ دلاری که حساب کردیم، PS VR از ریفت و وایو ارزان‌تر است. ریفت و وایو به ترتیب ۵۹۹ و ۷۹۹ دلار هستند و اگر بخواهیم قیمت یک رایانه شخصی را نیز به این قیمت‌ها اضافه کنیم، دیگر حرفی برای گفتن باقی نمی‌ماند! قیمت ازران‌تر PS VR به این دلیل است که سونی دنبال بالاترین تنظیمات و قطعات در بازار نیست. ریفت و وایو دو صفحه نمایشگر جداگانه با رزولوشن‌های ۱۰۸۰ در ۱۲۰۰ پیکسلی برای هر چشم را مد نظر داشتند؛ در حالی که PS VR فقط دارای یک صفحه نمایش‌گر است که برای هر چشم ۱۰۸۰ در ۹۶۰ پیکسل را در نظر گرفته، این رزولوشن مد نظر سونی با تنظیمات بسته‌ی دوم ریفت قابل مقایسه است. بخواهیم روی کاغذ مساله را بررسی کنیم، نهایت قدرت دستگاه در همین حد است؛ مطمئناً کیفیت دستگاه پایین‌تر از دو رقیب خودش است و این رزولوشن کم‌تر، یعنی تراکم پیکسلی کم‌تر و تار نشان دادن رنگ‌های تیره اما رزولوشن تصویر تنها فاکتور در نمایش خوب نیست. سونی می‌خواهد مخاطبین را با سرعت به‌روز شدن تصویر (همان Refresh Rate) قانع کند تا این مهم جایگزینی برای رزولوشن پایین باشد؛ در واقع بازی‌ها با PS VR بسیار روان و با کم‌ترین تأخیر اجرا می‌شوند، موضوعی که فراتر از تراکم پیکسلی، بزرگ‌ترین مشکل کیت دوم ریفت یا Rift DK۲ بود. میدان دید دستگاه نیز شبیه به دو رقیب دیگر خود است؛ بازی‌هایی مانند شبیه ساز شغل یا Job Simulator که دارای سبک بصری کارتونی و روشن هستند، روی تمامی هدست‌های پیشرفته و قوی موجود به یک شکل اجرا می‌شوند.

PS VR دارای گزینه‌ها و دکمه‌هایی است که در دیگر هدست‌ها، چه مخصوص موبایل و چه غیر از آن، پیدا نمی‌شوند؛ در نیمه‌ی پایینی سیم اتصال دستگاه، کنترل کوچکی وجود دارد که با آن می‌توانید دستگاه را خاموش و روشن کنید، میزان صدا را تنظیم کنید یا از میکروفون موجود در این کنترل کوچک استفاده کنید (طرحی شبیه به هدفون‌های معمول). هدفون‌ها معمولاً مستقیماً با سخت‌افزار ارتباط برقرار نمی‌کنند، اما کنترل هدست PS VR قابلیت اتصال با هدست سونی یا هدست شخصی شما را دارد که با سیم متصل کرده‌اید. در مقایسه با وایو، جک یا اتصال این هدست بسیار خوب کار می‌کند؛ با این حال باز هم من چند دفعه به صورت اتفاقی گوشی‌ها را از روی سرم با هیجان برداشتم، در حالی در دنیای واقعیت مجازی در حال زانو زدن بودم و در نهایت سیم گوشی‌ها را با پاهایم نگه می‌داشتم تا زمین نخورند. شما هدفون‌های بی سیم یا وایرلس را می‌توانید با پلی‌استیشن ۴ جفت کنید تا صدای استریو دریافت کنید؛ البته سونی می‌گوید که از طریق اتصال هدست VR می‌تواند فقط صدای سه بعدی دریافت کنید.

گذشته از تمامی طراحی‌های فکر شده و خوب دستگاه، PS VR یک محصول معجزه‌آسا در صنعت بازی نیست و بلکه مجموعه‌ای از کارها و محصولاتی از گذشته است که بالاخره هدف خود را پیدا کرده‌اند. PS VR هدست جدیدی است که با یک نمایش‌گر سه بعدی شخصی چهار سال پیش معرفی شد، با دو کنترلر حرکتی که شش سال پیش منتشر شدند همسان شد و با دوربینی همراه شد که می‌توان گفت از معرفی تا ساخت و انتشارش، ۱۳ سالی همراه ما بوده است.

اگر از دید دیگری به قضیه بنگریم، سونی لیاقت تشویق برای پی بردن به پتانسیل تمامی این محصولات را دارد؛ حال از دید دیگری که بنگریم، کنترلرهای حرکتی PS VR در مقایسه با دیگر کنترلرهای حرکتی هدست‌های واقعیت مجازی، بدترین کنترلرها هستند و بسیار محدود عمل می‌کنند؛ دلیلش هم واضح است، زیرا این کنترلرها از ابتدا برای واقعیت مجازی برنامه‌ریزی نشده بودند. چهار دکمه‌ی کوچک نیز بر روی هر کنترلر وجود دارد که برای استفاده‌ی کنونی تقریباً بیهوده هستند و فقط برای استفاده از منوی بازی به کار می‌آیند. تنها عنصر مفید که روی کنترلر وجود دارد، کره‌ی متصل به سر آن است. کنترلر اصلی، دارای قسمت‌های جانبی بود که دارای آنالوگ و جهت‌های حرکتی بودند و بدون آنها، جستجوی میان منوها (که شامل صفحه‌ی اصلی پلی‌استیشن ۴ نیز می‌شود) مانند کار کردن با بدترین و کم‌دقت‌ترین ماوس دنیاست.

گاهی اوقات استفاده از کنترلرهای مذکور بسیار سخت می‌شود؛ در عنوانی تفننی مانند شبیه‌ساز شغل، من هیچ مشکلی با کنترلرها نداشتم اما در عنوانی هیجانی و تیراندازی مانند Until Dawn: Rush of Blood که دقت به معنای زندگی و مرگ مجازی است، دیگر خودتان حدس بزنید ممکن است چقدر عذاب‌آور باشد. من فرصت این را نداشتم که کنترلرهای حرکتی آکیلس را بررسی و نقد کنم پس به همین دلیل نمی‌توانم مشکلات PS VR را با آن محصول مقایسه کنم تا ببینم که آیا این مشکلات فقط نقطه‌ ضعف PS VR هستند یا خیر؛ مشکلاتی مانند مشکل تعقیب دوربین دستگاه. کنترلرهای حرکتی Move به اندازه‌ای ضعف و مشکل دارند که بتوان آن‌ها را نقطه ضعف اصلی دستگاه نامید. اگر این دستگاه نسل اول واقعیت مجازی سونی باشد و با استقبال روبه‌رو شود، مطمئناً سونی در آینده تغییراتی به وجود می‌آورد؛ اما بزرگ‌ترین ضعف PS VR در حال حاضر کنترلرهای حرکتی‌اش هستند.

وصل کردن PS VR از اول کار نیز پیچیده‌تر از چیزی است که مردم می‌گویند. به جای این‌که هدست را مستقیماً به کنسول وصل کنید، هدست دارای یک جعبه پردازنده‌ی جداگانه است که در اصل وظیفه‌ی همراه کردن صدای سه بعدی با تصویر در PS VR و تلویزیون است. شما جعبه‌ی مذکور را باید به یک پریز و منبع برق و HDMI تلویزیون خود وصل کنید؛ سپس دستگاه را به وسیله‌ی کابل میکرو USB به پلی‌استیشن ۴ خود وصل کرده و اتصال HDMI را نیز فراموش نکنید. دوربین نیز توسط کابل خاص خودش به کنسول متصل می‌شود و در نهایت هدست به سمت دیگری از جعبه متصل می‌شود. تمامی این ابزار و دستگاه مانند یک لانه‌ی موش اطراف کنسولتان می‌شود و فضای بسیار کمی برای شارژ کردن کنترلرهای حرکتی و کنسول خالی می‌ماند، مگر اینکه ترجیح دهید شارژرهای جداگانه بخرید. راه‌اندازی دستگاه مانند سیستم راه‌اندازی اتاق مانند وایو پیچیده نیست، اما چند پله‌ای از راه‌اندازی ریفت بیشتر کار می‌برد.

برخلاف وایو و ریفت اگر هم بخواهید مراحل راه‌اندازی را به درستی پیش نروید نمی‌شود! هیچ برنامه‌ی Third-Party کامپیوتر شخصی یا درایوری برای نصب کردن وجود ندارد؛ فقط یک سری صفحه‌ی راهنمایی چگونگی راه‌اندازی و به‌روزرسانی های لازم روبه‌روی شما قرار خواهد گرفت. زمانی که وارد می‌شوید، صفحه‌ی آغازین VR را روی تلویزیون مشاهده می‌کنید. از برخی جنبه‌ها، برای آغاز کار کمی از هیجان شما کاسته می‌شود، زیرا که برای یک تجربه‌ی کامل باید یک بازی را با VR امتحان کنید؛ اما خیلی زود همه چیز را متوجه می‌شوید و هر راهنما و صفحه‌ای که وارد نمایشگر شما می‌شود، به پس‌زمینه می‌آید؛ حتی در VR نیز به این شکل است.

در کل چیزی که درباره‌ی PS VR نکته‌ی خیلی خوبی است، این است که این دستگاه یک سیستم با کاربری ساده و خوب محسوب شده که می‌تواند سریعاً محبوب شود؛ البته این موضوع به خودی خود انتظاراتی به وجود می‌آورد که برای دیگر هدست‌ها این انتظارات مد نظر قرار نمی‌گیرند. وایو و ریفت قابلیت این را دارند که سیستم کنترل را کاملاً با توجه به اولویت‌های مخاطب تنظیم کنند، زیرا کار کردن و بازی کردن با رایانه‌های شخصی در این روزها به اندازه‌ی کافی پیچیده است. طبیعت PS VR ایجاد یک فضای سرگرمی برای همه نوع سلیقه است؛ حتا کسانی که اهمیتی به واقعیت مجازی نمی‌دهند. مانند خود پلی‌استیشن، PS VR نیز نوعی وسیله‌ی سرگرمی است که می‌تواند هر زمانی که دوست دارید از آن لذت ببرید و لازم نباشد اتاق نشیمن را به یک غار واقعیت مجازی تبدیل کنید.

دوربین PS VR باید بتواند تا فاصله‌ی ۱۰ فوتی (تقریباً ۳ متری) هدست را تشخیص دهد، در مکانی که تقریباً به پهنای ۶ فوت باشد. در آپارتمان نیویورکی من به اندازه‌ی کافی فضا هست و برای تجربه‌های ایستاده حرکات کم و ثابتی لازم است که نیازی به فضای بزرگ ندارند. اگر اتاق بزرگی دارید، ممکن است مبل یا دوربین را برای بازی‌های نشسته جابه‌جا کنید. استند دوربین نیز در نسخه‌ای از دستگاه که من آن را نقد می‌کنم، خیلی راحت جابه‌جا می‌شد و استحکام بالایی نداشت. خوشبختانه سیم اتصال هدست PS VR به اندازه‌ای بلند است تا دستگاه به راحتی به تلویزیون شما وصل شود. زمانی که هدست و دستگاه متصل است و در حال کار، دوربین به خوبیِ ریفت حرکات سر را شناسایی و تعقیب می‌کند.

برای برخی از افراد PS VR ممکن است صرفاً بازی و تجربه‌ی واقعیت مجازی نباشد، بلکه تجربه‌ی بازی‌های قدیمی یا سنتی با فضایی تقریباً خصوصی است. اجرای یک بازی معمولی در PS VR که شامل بازی‌های واقعیت مجازی نمی‌شود، باعث می‌شود بازی را روی مانیتور یا تلویزیون و نمایشگر هدست تماشا کنید. PS VR اجازه نمی‌دهد تا از کنسول خود هم‌زمان برای دو کار متفاوت استفاده کنید؛ مثلاً نمی‌توانید با PS VR یک بار بازی و بار دیگر نتفلیکس تماشا کنید. گذشته از این که با واقعیت مجازی یک سینمای پیشرفته‌ی شخصی دارید، می‌توانید بازی‌های خشن را بدون این‌که بچه‌هایتان بتوانند تماشا کنند تجربه کنید، یا این‌که بتوانید به راحتی به هم خانه‌ای خود اجازه دهید تا از تلویزیون استفاده‌های دیگری بکند.

حال اگر به آن سوی ماجرا بنگریم، اگر فردی هستید که تجربه‌ی بازی را با دوستان خود دوست دارید، VR نمی‌تواند زیاد توجه شما را جلب کند؛ حتا اگر کسی هم ببیند که دارید چه کار می‌کنید و چه بازی می‌کنید، شما نمی‌توانید آن را در اتاق ببینید و با او مستقیماً صحبت کنید. تعدادی بازی‌های چندنفره نیز برای واقعیت مجازی در نظر گرفته شده‌اند که از میان آنها می‌توان Keep Talking and Nobody Explodes را نام برد. در این بازی یک مخاطب هدست را می‌پوشد و همراهش او را در یک مسیر خنثی‌سازی بمب راهنمایی می‌کند؛ اما باز هم نمی‌توان منکر این قضیه شد که واقعیت مجازی می‌تواند تجربه‌ای یک نفره محور باشد و این مهم برخلاف دید جامعه درباره‌ی بازی با کنسول‌هاست که همگی تجربه‌هایی چندنفره محسوب می‌شوند.

سونی قول انتشار ۳۰ بازی برای VR را داده که به غیر از این ۳۰ عنوان، بازی‌های بیشتری نیز تا پایان سال منتشر خواهند شد. این عناوین مخلوطی از بازی‌های کنترلر محور هستند که شامل کنترلر کنسول یعنی دوال شاک و Move می‌شوند؛ به علاوه‌ی برخی از عناوینی که در انحصار Move هستند. گذشته از تمامی مشکلات Move، استفاده از کنترلرهای حرکتی می‌تواند در برخی از بازی‌ها که از مکانیک‌های آن‌ها به خوبی استفاده شده بسیار هیجان‌انگیز باشند؛ بازی‌هایی مانند عنوان ماجرایی Wayward Sky که بیشتر در دید سوم شخص دنبال می‌شود، در این بازی شما به مکان‌های مختلفی در بازی اشاره می‌کنید تا شخصیت اصلی را حرکت دهید. در لحظات مهم و حساس، دید بازی اول شخص می‌شود و به شما اجازه می‌دهد تا صورت خودتان را به سادگی حرکت دهید تا در بازی به اهداف خود برسید و یک سری حرکات ساده انجام دهید تا کارهایی مانند سرِهم کردن یک ماشین را به پایان برسانید.

استودیوی سازنده‌ی بازی‌های Rock Band و Guitar Hero، «هارمونیکس»، یک بازی خاص طراحی کرده که در آن نقاشی و هنر شما موسیقی و ریتم آهنگ را می‌سازد؛ این عنوان را خلاقانه‌ترین و ناب‌ترین موردی دانست که تاکنون برای PS VR به نمایش گذاشته شده است. مینی گیمی که سونی تدارک دیده، The London Heist، در سبک تیراندازی دنبال می‌شود که احتمالاً روی وایو یا ریفت عملکرد بهتری می‌داشت، اما در حدی بازی جالب و سرگرم‌کننده است که باعث می‌شود مشکلات کنترل و هدایت را فراموش کنید. شما می‌توانید این عناوین را با کنترلر یا گیم‌پد معمولی نیز تجربه کنید که دوال شاک نیز دارای قابلیت تشخیص حرکات را تا حدودی دارد که این قابلیت را مدیون نوار نوری پشتش است؛ اما اگر مصمم هستید که کنترلرهای Move را تهیه کنید، نیازی به بازی با گیم‌پد نیست.

اما در کل، بیشتر عناوین هیجان‌انگیز PS VR گیم‌پد محور هستند و حتا در انحصار واقعیت مجازی نیز نیستند. هنگام انتشار دستگاه، بازی‌های داستان محور کمی در لیست بازی‌های پلی‌استیشن ۴ یافت می‌شوند؛ البته Resident Evil ۷ سال آینده در راه PS VR است؛ اما سونی فعلاً با بازی‌های سرگرم‌کننده و چالش‌برانگیز VR کار خود را پیش می‌برد؛ عناوینی که شامل Rez، SuperHyperCube و Thumper هستند؛ بازی‌هایی که به ترتیب در سبک‌های تیراندازی موسیقیایی، پازل و ریتمیک دنبال می‌شوند. این عناوین برای مدت طولانی مناسب زنده نگه داشتن PS VR نیستند، اما برای شروع کار و پایه‌گذاری سبک ناب برای سیستم جدید مناسب‌تر از یک عنوان AAA اکشن هستند که سلیقه‌ی افراد محدودتری را به نسبت پوشش می‌دهد.

تمامی پکیج PS VR و تمامی ابزار آن گذشته از بررسی هر جنبه‌ی دیگری، خوب هستند و به خوبی کنار یک‌دیگر قرار گرفته‌اند. هیچ بازی خاص و شاخصی و هیچ تکنولوژی انقلابی در PS VR به کار نرفته و قرار نیست با یک معجزه‌ی جدید در این صنعت روبه‌رو شوید؛ ولی در عوض یک تجربه‌ی بالانس یا متعادل شده، لیستی از بازی‌های هیجان‌انگیز و هدستی که پوشیدن و تجربه‌ی کار با آن لذت‌بخش است توسط سونی به شما پیشنهاد می‌شود. این محصول عیب‌هایی دارد ولی در حدی نیستند که آن را کاملاً از پا در بیاورند. کل پکیج دستگاه قیمتی بیشتر از خود کنسول دارد؛ اما باز هم این حدود قیمت، بهایی است که بیشتر خانواده‌ها برای یک سرگرمی دوران تعطیلات می‌پردازند.

در مدت زمان طولانی، PS VR می‌تواند یک موفقیت ثابت و ماندگار برای واقعیت مجازی باشد. تاکنون، این محصول ارزان‌ترین نوع خودش است و نوع آن، واقعیت مجازی، تجربه‌های ناب و هیجان‌انگیزی را به ارمغان می‌آورد. PS VR به اندازه‌ای برای سونی بلند پروازانه است تا بتواند شانس خودش را در واقعیت مجازی امتحان کند. محدودیت‌های دوربین دستگاه اجازه‌ی تشخیص حرکات پیچیده را نمی‌دهد، چیزی که با وایو امکان‌پذیر بود؛ یا پروژه‌های کاملاً انحصاری مانند ریفت نیز برای PS VR موجود نیستند. بازی‌هایی که می‌توان روی آن‌ها به عنوان بازی‌هایی برای اثبات جایگاه محصول در طولانی مدت حساب کرد، The London Heist و Batman: Arkham VR هستند که اگر این محصول جایگاه خودش را به عنوان یک محصول با قیمت مناسب اثبات کند از این نوع عناوین بیشتر خواهیم دید.

در حال حاضر، اقدام برای کامل بودن و عالی بودن تمامی جوانب دستگاه حرکت درستی نیست. به شخصه نمی‌خواهم که PS VR تنها هدستی باشد که مردم به سراغ آن می‌روند و شاخص‌ترین در نوع خودش شود؛ چون در این حد کار نشده است؛ اما سونی محصولی را طراحی کرده که با یک مخاطب که دنبال یک سرگرمی خانگی با قیمت مناسب است کاملا هم‌خونی دارد. راز موفقیت واقعیت مجازی بیش از هر نوع تکنولوژی خاص دیگری، جذب مخاطبِ هر چه بیشتر است؛ چیزی که سونی با PS VR به آن نزدیک‌تر شده است.

نکات مثبت محصول:

• راحت
• کاربری ساده و قیمت مناسب
• عناوین کوچک و سرگرم‌کننده هم‌زمان با انتشار دستگاه

نکات منفی محصول:

• کنترلرهای حرکتی نه چندان استاندارد
• تجربه‌ی تکه تکه‌ی محصول با ابزار جداگانه ممکن است مخاطب را گیج کند.
• به تجارب و عناوین بلند پروازانه‌تر در انحصار واقعیت مجازی نیازمند است.