اگر کمی سن و سال داشته باشید و سن‌تان حداقل چهار نسل از کنسول‌ها را کفاف داده باشد، احتمالا با ما هم نظر هستید که نسل هشتم کنسول‌ها (حداقل تاکنون) بسیار توخالی بوده است. این شاکی بودن ما در دنیای بازی باعث شد تا دست به قلم شده و پرونده‌ای را به همین موضوع اختصاص دهیم.

از ابتدای آغاز نسل هشتم و با عرضه اکس‌باکس وان و پلی‌استیشن ۴ به طور کلی تغییر خاصی رخ نداده است. بازی‌ها همان‌هایی هستند که بودند، پیشرفت‌ها چشمگیر نیست و مهم‌تر از همه ریمسترها و ری‌میک‌ها هستند که اصلا به طور کلی معنی و مفهوم ریمستر و ری‌میک را عوض کرده‌اند، البته از راه مسخره‌اش!

با ما همراه باشید، می‌خواهیم حرف دل خیلی از شما را بزنیم.

آیا مفهوم این عکس را قبول ندارید؟

گیمرهایِ آماده‌خورِ کج‌سلیقه

نویسنده: علی فخار

در دنیای بازاریابی مدرن، محصول یعنی چیزی که نیازی را برآورده می‌کند. حالا این نیاز می‌تواند نفت باشد یا یک سرویس خدماتی یا به طور کلی هر چیزی که نیاز کسی را برآورده کند. گیمرهای جدید بدسلیقه که هیچ، بلکه کج سلیقه‌اند. صنعت بازی‌های ویدئویی هم دارد به سمتی می‌رود که نیاز این مخاطبان کج‌سلیقه را پاسخ بدهد.

گیمرهای جدید، ساده‌اند. در حدی که برای یک بازی موبایلی حاضرند چندین برابر ارزش واقعی آن پول خرج کنند تا پیشرفت کنند. این‌ها یادشان نمی‌آید آن دوره طلایی را که یک بار بازی می‌خریدی و یک عمر پشتیبانی و به‌روزرسانی دریافت می‌کردی! حالا این کج‌سلیقگی آنقدر زیاد شده که حتی بزرگ‌ترین استودیوهای بازی‌سازی نیز نمی‌توانند بازار این سلیقه را نادیده بگیرند.

عمق فاجعه آنجا مشخص می‌شود که حتی بلیزارد کبیر هم در بازی جدیدش یعنی Overwatch یکی از هیروها را به عنوان آیتم ویژه در نسخه Origin بازی می‌فروشد! آیا نباید به حال وضعیت این صنعت گریست؟

نسل هشتم کنسول‌ها که به نظرم بهتر است اسمش را نسل هفت و نیم بگذاریم، تبدیل شده به نسلی برای ریمستر کردن بازی‌هایی که حتی پنج سال هم از ساخت‌شان نگذشته است. این همه بازی‌های طلایی قدیمی که می‌توان آن‌ها را بازسازی کرد، اما می‌دانید چرا بازسازی نمی‌شوند؟ یکی از مهم‌ترین دلایلش برمی‌گردد به آماده‌خواهی و راحت‌طلبی گیمرهای کنونی. چند درصد از گیمرهای امروزی حال و حوصله بازی کردن عناوین سخت قدیمی را دارند؟

به طور کلی زمانی که تقاضا برای یک محصول وجود داشته باشد، عرضه هم صورت می‌گیرد. پس وقتی گیمرهای آماده‌خورِ کج‌سلیقه روزبه‌روز بیش‌تر می‌شوند، مسلما تعداد بازی‌هایی که پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای دارند، یا بازی‌هایی که به اسم ریمستر دوباره به‌فروش می‌رسند به صورت تصاعدی بیشتر خواهد شد.

خلاصه از نظر من نسل هشتم تاکنون افتضاحی بیش نبوده و تعداد عناوین بدردبخور این نسل از انگشتان دست کم‌تر است. امیدوارم این کج‌سلیقگی حدی داشته باشد و بیش از این شایع نشود.

به خاطر چند دلار بیشتر!

نام نویسنده: رضا قرالو

برای نوشتن این یادداشت انگیزه‌های زیادی داشتم. ولی مثل آدمی که بسیار عصبانی است و از زور عصبانیت و خشم، قفل کرده و نمی‌تواند فحش بدهد، نوشتنم نمی‌آمد! یعنی مطلع و جایی که برای شروع فحش‌هایم نیاز داشتم را پیدا نمی‌کردم بس که در طی این سه سال صنعت بازی‌های رایانه‌ای و نسل هشتم بهانه برای فحاشی و غر زدن و متنفر بودن دست‌مان داده است. تا اینکه چند روز قبل تریلر آخرین نسخه از مجموعه‌ی ندای وظیفه منتشر شد و موجی از تنفر و فحش را نثار سازندگان بازی کرد. از طرفی شرکت بدنام دیگری که در به گند کشیدن ایده‌ها و خراب کردن حس خوب بازی کردن ید طولایی دارد و در کنار اکتیویژن مسابقه‌ی «من منفورترین هستم» راه انداخته، تریلر جدیدترین بازی خود را منتشر کرد. به این کار ندارم که EA در شماره‌های قبلی مجموعه‌ی میدان نبرد حداقل از نظر بست و گسترش بخش داستانی همیشه یک گام از ندای وظیفه عقب بوده و از طرفی خود این کمپانی محصولات بسیاری را که در شماره‌های اول موجی به پا کرده‌اند با سیاست‌های پول پرستانه‌اش به مرز نابوی کشانده است. چیزی که باعث شد نخ کار نوشتن این متن دستم بیاید، تقابل تریلر میدان نبرد ۱ و ندای وظیفه جنگاوری بی‌نهایت بود؛ تم سای فای و بی‌ربط و چپ اندرقیچی ندای وظیفه‌ی جدید در تقابل با بازگشت به ریشه‌ها و گذشته و جنگ جهانی میدان نبرد. تا قبل از این بسیار بسیار از سلیقه‌ی عمومی کاربران در عذاب بودم و بسیاری از این بلاها و کج سلیقه‌گی‌های کمپانی‌های سازنده را برگرفته از سلیقه‌ی عمومی کاربران می‌دانستم و البته، کماکان هم می‌دانم. ولی اعلام تنفر و بیزاری از ندای وظیفه‌ی جدید و خوشحالی از تم کلاسیک داستانی میدان نبرد ۱ باعث شده کمی تا قسمتی به این قضیه ایمان بیاورم که کاربران بسیاری از وضعیت این روزهای نسل هشتم ناراضی هستند.

من لیستی دارم که طی ده دوازده سال اخیر نوشته‌ام. بازی‌های را که تمام می‌کنم به لیستم اضافه می‌کنم تا در خاطرم بماند و در مقاطعی مثل این که نیاز به رجوع و تاریخ نویسی بود دستم بسته نباشد. وقتی چند روز پیش به این لیست مراجعه کردم سیاهه‌ای از بازی‌های جورواجور را دیدم که ۹۸ درصدشان مربوط به نسل‌های قبل بودند. چرا راه دور برویم؟ در لیست من بازی‌های درجه یکی بودند که همگی مربوط به نسل هفتم می‌شدند. وقتی لیست را نگاه می‌کردم فقط حسرت می‌خوردم از اینکه چند سال قبل چه بازی‌هایی را تجربه کرده‌ایم و حالا پیش روی‌مان چه چیزی داریم؟ نسل هفتم دوران به اوج رسیدن بازی‌هایی بود که گیم‌پلی و پیشرفت‌های فنی را با هم ترکیب کرده بودند. حتا وقتی یاد بازی‌های متوسط این نسل می‌افتم احساس می‌کنم با محصولاتی طرف بودیم که تکلیف خودشان را با مخاطب می‌دانستند. اما حالا چه داریم؟ سیاهه‌ای از بازی‌های جدید که تنها چیزی که ندارند خلاقیت و جریان‌سازی و باز کردن مسیرهای جدید برای آینده‌ای بهتر است. دیگر خبری از چرخ‌های جنگ، اثر جرمی، هوای مرده، سرخپوست مرده و بسیاری عنوان جریان‌ساز و خاطره‌انگیز که روزهای‌مان را ساختند نیست. بماند که دیگر بازی‌های کلاسیک قدیمی نسل‌های قبل مثل سایلنت هیل و رزیدنت اویل و مدال افتخار و چندین و چند بازی دیگر به خاطر ترس سازنده‌ها از تغییر نسل مخاطبان یا دیگر منتشر نمی‌شوند یا اگر دری به تخته بخورد در فرم و روشی بی‌ربط به خورد مخاطب می‌روند! حالا در دورانی زندگی می‌کنیم که هیلوی جدید منتشر می‌شود و هیچ جای دنیا به لرزه نمی‌افتد! چون خبری از خلاقیت نیست. چون سرمایه‌گذاری برای به رخ کشیدن گرافیک و فریم‌ریت و رزولوشن بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارد. دیگر فرقه‌ی اساسین آن عنوان درجه یک نیست که با هر شماره‌اش خاطره‌ای متفاوت می‌ساختیم. حالا این مجموعه تبدیل به یک کالا شده که هر دفعه بسته بندی‌اش را عوض می‌کنند و محتویاتش هم هر بار تحلیل می‌رود و حسی نمی‌آفریند. نسل هشتم سه سال است که شروع شده و در طی این مدت چند بازی درجه یک سراغ دارید که حس شور و شعف‌تان را برانگیخته باشد؟ چند بازی سراغ دارید که از پتانسیل نسل هشتم برای خلق خلاقیت و نه زرق و برق سود برده باشد؟ حتا معدود بازی‌های خوب این نسل، چیزی به مسیر پیشرو اضافه نکرده‌اند و در نهایت تجربه‌های بی‌نظیری بوده‌اند که چیز جدیدشان گرافیک بهتر و به روزتر است. اما فاجعه وقتی معنی پیدا می‌کند و می‌فهمیم دست سازنده‌ها چقدر خالی است که با لیست بلند بالای بازسازی‌ها مواجه شویم. انواع و اقسام بازی‌های نسل‌های قبل و بیشتر از همه نسل هفتم، که پشت سر هم ساخته می‌شوند و تنها گرافیک بهتری دارند. این وسط هم برای رد گم کنی شاید یک نقشه‌ی جدید، دوتا اسلحه‌ی زپرتی و یک شخصیت نو که هیچ تاثیری در روند داستان ندارد هم به این آش بی‌مزه اضافه می‌کنند! ریمسترهای متعفن و بی‌خاصیت رمق هنری و روح این صنعت را به یغما برده‌اند! حرفی در این نیست که بازی‌های ده پانزده سال قبل را بازسازی کنند، ولی این قضیه اصلا توی مخم نمی‌رود که یک بازی که دو سال قبل منتشر شده احتیاج به نسخه‌ی بازسازی داشته باشد. یا چرا بازی‌ایی که شش هفت ماه قبل عرضه شده و اتفاقا بازخوردهای خوبی داشته را با عنوان نسخه‌ی کامل از نظر گرافیکی بیرون بدهند؟ یعنی دست‌ها اینقدر خالی است؟ به همین دلیل است که وقتی تریلر ندای وظیفه‌ی جدید منتشر می‌شود و مخاطبان می‌بینند که قرار است سوار بر یک سفینه‌ی فضایی به جو زمین پرواز کنند و به جنگ موجوداتی محال بروند اوق می‌زنند و اعلام انزجار می‌کنند و فحش سر می‌دهند! و وقتی تریلر میدان نبرد ۱ را می‌بینند، (با اینکه مطمئن هستم بازی چیز دندان‌گیری از آب درنخواهد آمد) فقط و فقط به‌خاطر بازگشت به ریشه‌ها و به یاد آوردن دوران خوش بازی کردن‌شان از آن حمایت می‌کنند.

اگر داستان به همین شکل جلو برود آینده تاریک است. بازی‌سازهای خلاق حالا به حاشیه رفته و خبری ازشان نیست. کن لواین کجاست؟ کلیف بلزینسکی روی کدام بازی درجه یک کار می‌کند؟ سم لیک انرژی‌اش را روی چه محصولی گذاشته است و آیا به این فکر نمی‌کند که صنعت بازی‌های رایانه‌ای بیش از هر چیز به مکس پین جریان‌ساز احتیاج دارد و نه یک محصول انحصاری برای کل کل با رقیب کنسولی!؟ نسل هشتم بیش از هر چیز احتیاج به قوه‌ی خلاقه دارد. احتیاج به ذهن‌هایی که بتوانند از پتاسیل و تکنولوژی این نسل برای خلق بازی‌هایی بهتر استفاده کنند. چشم به دیدن گرافیک خارق‌العاده عادت می‌کند و بعد از یک ساعت همه چیز در ذهن مخاطب به مساله‌ای عادی تبدیل می‌شود. ولی لذت تجربه کردن یک بازی پر از سرگرمی و خلاقیت، سال‌ها در ذهن مخاطب باقی خواهد ماند. کما اینکه حالا با به خاطر آوردن بازی‌های قدیمی، نه گرافیک که روح و بطن آن بازی است که به یادمان می‌آید و غرق لذتی بی‌حدمان می‌کند. فرمول ساده‌ای است ولی پول رویش را پوشانده است.

نسلِ بی‌هیجان

نویسنده: تارخ ترهنده

همیشه به محض آغاز نسل جدید کنسول‌ها، زمزه‌های نسل بعد به گوش می‌رسد. هم اکنون نزدیک به سه سال است که دوره‌ی نسل هشتم کنسول‌های بازی‌های ویدیویی آغاز شده؛ ولی می‌توان گفت به غیر از ارتقا و پیشرفت گرافیکی و جلوه‌های بصری حیرت انگیز در برخی عناوین، هیچ نوآوری و خلاقیتی به چشم نخورده که بتوانیم آن‌را به نام نسل هشتم بزنیم و بعدها بگوییم که نسل هشتم زمینه‌ای را فراهم کرد که چنین عنوانی تولید شود و سالها و برای مدت زمان طولانی مخاطبان را درگیر خود کرد.

نسل هفتم، ما را هشت سال سرگرم کرد و عناوینی در این نسل تولید، منتشر و معرفی شدند که نسل‌های پیش رو و جدیدتر، همگی از آنها الهام می‌گیرند ومخاطبان و سازندگان در مورد آنها صحبت می‌کنند. چه در بازی‌های انحصاری هر کنسول نسل هفتمی و چه در بازی‌های غیر انحصاری و مولتی پلتفرم، عناوین ناب و فوق العاده‌ای را می توان نام برد که همه خبر از نسلی طلایی و پربار می‌دهند.

اما چرا عناوینی مانند آن همه شاهکار و بازی‌هایی که با آنها زندگی کردیم،  دیگر در نسل جدید و نسل هشتم دیده نمی‌شوند؟ آیا سازندگان کنسول‌های نسل هشتم تا الان به هر دلیلی ضعیف عمل کرده‌اند و از همان بدو شروع ساخت و طراحی کنسول‌هایشان راه درست را پیش نگرفته‌اند؟ آیا هزینه‌ی تولید و ساخت بازی‌های AAA بسیار بالا رفته و امکان ریسک پذیری و نمایش ایده‌های نو بسیار کمتر شده؟ آیا نسل غنی و طلایی پیشین، بیش از حد به طول انجامید؟ یا عناوین منتشر شده در نسل پیشین بیش از حد عالی و فوق العاده عمل کرده‌اند که در این نسل فقط و فقط باید شاهد بازسازی و نسخه‌های نسل هشتمی آنها باشیم!؟

ایده‌های ناب، جدید و جذاب همیشه وجود داشتند، دارند و خواهند داشت. موضوع این است که به نظر می‌رسد در نسل هشتم، سازندگان و ناشران حریص‌تر از همیشه شده و به مخاطبان عاشق هنر و عاشق عناوین مورد علاقه‌شان، بازی‌ها و عناوین تکراری با رنگ و لعاب بیشتر را ارائه می‌کنند. این روزها خبر تایید و معرفی ریمسترها و بازسازی‌ها و Definitive Editionها عادی شده و کمتر کسی را به وجد می آورد. اگر ipهای جدید و فرانچایزهای نو و نسل هشتمی در این سه سال را بشماریم، انحصاری و مولتی پلتفرم، شاید تعداد این عناوین بالاتر از عدد ۱۰ هم نرود.

به همین دلایل است که برای بسیاری از مخاطبان دیگر شوق و ذوق گذشته برای بازی کردن وجود ندارد. فقط عناوین فوق العاده تکراری و قدیمی به بهانه‌ی گرافیک بهتر و جلوه های بصری رنگارنگ‌تر منتشر می‌شوند.

اگر این روند ادامه پیدا کند، می‌توان نسل هشتم را نسلِ فقر هنری، فقر خلاقیت، طمع دلار و بی توجهی به مخاطب نامید…؛ و چنین القاب و عناوینی لایق صنعت بازی‌های ویدیویی که بارها برتری و زیبایی‌های خودش را نشان داده نیست.

امیدوارم این روند و چرخه‌ی نه چندان خوشایند متوقف شود و تا پایان این نسل، شاهد عناوین جدیدی باشیم که دوباره همه‌ی ما را مشتاق نشستن پای کنسول‌هایمان برای ساعات متمادی می‌کنند.

نسلِ طمع‌کاران

نویسنده: نیما امامی

بیش از دو سال است که کنسول‌های نسل هشت به بازار و خانه‌های ما آمده‌اند اما آیا در مورد بازی‌های نسل هشت نیز می‌توان این حرف را زد؟ به این نسل از بازی‌ها که نگاه می‌کنیم تعداد کمی فرنچایز و عنوان جدید مشاهده می‌کنیم و بقیه مواردی که عرضه می‌شوند ریمسترهایی هستند از عناوینی که قبلا آن‌ها را تجربه کرده بودیم و حال سازندگان با کمی تغییرات گرافیکی و بالا بردن وضوح تصویر و فریم‌ریت به ما می‌دهند و ما هم قبول‌شان می‌کنیم. این روند سیل مانند با عرضه عنوان بهبود یافته «مقبره نورد» شروع شد و حال اکثر بازی‌های بزرگ نسل قبل کم‌کم یک نسخه‌ی ریمستر شده برای این نسل دارند. به لاین‌آپ بازی‌های نسل قبل که نگاه می‌اندازیم و آن را با وضعیت فعلی مقایسه می‌کنیم دلمان به حال خودمان می‌سوزد، دلمان می‌سوزد چرا که گرفتار ولع سیری ناپذیر ناشران بازی‌ها شده‌ایم و آن‌ها با غلغلک دادن خاطرات خوش قدیمی‌مان ما را ترغیب به خرید بازی‌های ریمستر شده می‌کنند. وقتی به گنجینه‌ی بازی‌هایی که برای این نسل خریده‌ام سر می‌زنم عناوین تازه کمی بین‌شان به چشم می‌خورد، آن‌هایی هم که بویی از تازگی داشتند از استودیوهای مستقل و کوچک بوده‌اند.

واضح‌ترین دلیل این کار را می‌توان طمع توسعه‌دهندگان دانست؛ آن‌ها بازی‌هایی که قبلا ساخته‌اند را با کمی دست کشیدن به سر و روی‌شان عرضه می‌کنند و با زدن برچسب قیمتی بالا سود می‌کنند. در این میان سونی را می‌توان ناشری دانست که بیش از همه ریمستر عرضه کرده است و دلیل این کارش را این موضوع بیان می‌کند که درصد بالایی از کاربران کنسول جدیدش از پلتفرم‌های دیگر آمده‌اند و دوست دارند عناوین بزرگ نسل هفتم پلی‌استیشن را تجربه کنند؛ اما عرضه ریمسترهایی چون «خدای جنگ ۳» که هیچ پیشرفت گرافیکی در آن صورت نگرفته بود و تنها وضوح تصویرش ارتقا یافته بود چه کمکی به کسانی‌که دوست دارند این عنوان زیبا را تجربه کنند می‌کند؟

در دریای عناوین ریمستر شده برای نسل فعلی تنها می‌توان عرضه عنوان GTA V و کالکشن‌ها را قابل قبول دانست؛ در GTA V راکستار با بالا بردن فوق‌العاده گرافیک و عرضه موارد تازه در گیم‌پلی به خوبی از قدرت نسل هشتم استفاده کرد و به همین دلیل کارش قابل قبول است. خریدن کالکشن‌های ریمستر شده نیز حداقل یک توجیه اقتصادی دارد و شما با پرداخت شصت دلار و یا حتا مبلغی کمتر سه یا چهار بازی را در یک مجموعه ارزشمند صاحب می‌شوید. اما عرضه ریمسترهای ضعیف و تنها، آن هم با قیمت‌ بالا هیچگونه توجیه‌ای ندارد و تنها نشان‌دهنده‌ی این است که ناشر و سازنده بازی به فکر سود هستند. مایکروسافت در این میان واکنش خوبی از خود نشان داد، آن‌ها کاری کردند که سونی نیز هنگام عرضه پلی‌استیشن ۲ انجام داد؛ مایکروسافت قابلیت انجام دادن بازی‌های نسل قبل را بر روی کنسول جدیدش فراهم کرد تا کاربرانش را از هزینه کردن‌های سنگین برای بازی‌های ریمستر شده خلاص کند. در این میان سونی نیز بازی‌های پلی‌استیشن ۲ را برای کنسول جدیدش ارایه کرد ولی با برچسب قیمتی پانزده دلاری که بر روی این بازی‌ها گذاشت باعث شد بازی‌بازان از خرید این عناوین منصرف شوند.

یک استفاده‌ی عجیب دیگر از بازی‌ها ریمستر شده کاری است که اکتیویژن می‌خواهد انجام دهد؛ آن‌ها قصد دارند با ریمستر کردن محبوب‌ترین نسخه سری «ندای وظیفه»، یعنی «جنگاوری مدرن» و فروختن اجباری آن در کنار عنوان جدیدشان، «جنگاوری بی‌نهایت»، باعث بالا رفتن آمار فروش خود شوند؛ آن‌ها می‌خواهند از ریمستر عنوان قدیمی‌شان به عنوان یک اسب تروآ برای ساخته جدیدشان بهره گیرند و وای بر ما که اگر این سیاست جواب بدهد و ناشران دیگر نیز به انجام دادن این کار روی بیاورند.

ای کاش ناشران بازی‌ها  نگاهی به وضعیت بازار می‌انداختند، به جای فرنچایزها و عناوین جدید کار ما شده است بازی کردن دوباره عناوین قدیمی تنها به این خاطر که گرافیک‌شان کمی بهبود پیدا کرده است. اگر این تب دیوانه‌وار تا امسال پایان نرسد باعث می‌شود که نسل هشتم ضعیف‌ترین نسل از لحاظ نرم‌افزار باشد؛ ما از سال اول عرضه کنسول‌های جدید منتظر پایان یافتن این تب هستیم اما انگار دلارهایی که به پای این بازی‌ها ریخته می‌شود به قدری شیرین است که هیچ ناشری راضی نمی‌شود به این کار پایان بدهد، بالاخره ساختن یک فرنچایز جدید ریسک و بودجه‌اش خیلی بیشتر از عرضه ریمستر یک عنوان موفق است و هر عقل سالمی به این امر توصیه می‌کند، اما عشق بازی‌ساز باید او را به ساختن موارد تازه و چالش‌های جدید بکشد، نه سودهای کلان. شاید اینجا کمی بیش از حد ایده‌آل‌گرا حرف زدم اما به عنوان یک مخاطب بازی عطش من تنها با بازی کردن عناوین جدید و فوق‌العاده آرام می‌گیرد، نه بازی کردن آخرین ما، متروها و خدای جنگ تنها با کمی گرافیک بهتر.