پرونده: «نینتندو سوییچ»؛ بیم‌ها و امیدها

چندی پیش نینتندو، یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های حاضر در صنعت بازی‌ها، کنسولی را معرفی کرد که باید آن را اولینی در نوع خود دانست؛ ایده‌ی این‌که شما بتوانید از یک کنسول در حالت خانگی و همراه استفاده کنید بسیار جذاب است ولی آیا نینتندو می‌تواند این حرکت را به بهترین شکل ممکن پیاده‌سازی کند یا نقص‌هایی در این میان وجود خواهد داشت تا جلوی لذت بردن ما را بگیرد؟

این بار در دنیای بازی گرد هم آمدیم تا نظراتمان را درباره‌ی کنسول «نینتندو سوییچ» (Nintendo Switch) بیان کنیم و ببینیم که هر کدام‌مان در مورد این وسیله‌ی خاص چه فکری می‌کنیم. در ادامه تصاویری را برایتان فراهم کرده‌ایم تا اندکی بیشتر با جدیدترین کنسول نینتندو آشنا شوید.

در ادامه همراه ما باشید تا نظر تنی چند از تحریریه‌ی سایت را در مورد نینتندو سوییچ مطالعه نمایید؛ شما نیز در بخش نظرات بیم‌ها و امیدهایتان را نسبت به این کنسول بیان کنید.

ادامه در صفحه‌ی بعد

نینتندو، افلاطون و ما
نویسنده: رضا قرالو

خیلی‌هایمان، حتا آن‌هایی که تعلق خاطر چندانی به بازی‌های ویدئویی ندارند، بخشی از خاطرات خوب دوران کودکی‌ و نوجوانی‌شان را مدیون نینتندو و کنسول‌های خاطره‌انگیز و بازی‌های به یادماندی آن‌ها هستند. بخواهیم یا نخواهیم، حس خوبِ بازی کردن با دسته‌های کوچک و جمع و جور، کارتریج‌های رنگ و وارنگ و بازی‌های پیکسل آرتی درجه یک، در زمان مناسبی در وجودمان رسوخ کرده و به این راحتی‌ها فراموش‌مان نخواهد شد. از همین رو حتا اگر مصرف‌کننده‌ی حرفه‌ای کنسول‌های نینتندو نباشیم، باز هم دوست نداریم این کمپانی دوست‌داشتنی، نتیجه‌ی خوبی در بازار پرتلاطم بازی‌ها و کنسول‌های بازی نگیرد. حتا اگر به جای بازی کردن بازی‌های خالص نینتندو (به لحاظ مملو بودن از سرگرمی صرف) بازی‌های بیگ پروداکشن و خفن کنسول‌های پر زرق و برق نسل هشتم را تجربه کنیم، باز هم دوست داریم وقتی نمرات و میزان فروش بازی‌های نینتندو اعلام می‌شود با نتایج خوب و دل‌گرم کننده روبه‌رو باشیم. این عاشقانه‌ی آرام از راه دور که به عشقی افلاطونی تنه می‌زند(!) برخی‌هامان را مجاب می‌کند که تن به لذت خریدن و استفاده از این کنسول‌ها بدهیم و بعضی‌هایمان را هم نه! با این حال کمتر کسی را می‌شناسم که از نینتندو و کنسول‌هایش متنفر باشد.

نینتندو در طی سال‌های اخیر دوران‌های پرتلاطم و عجیب و غریبی را پشت سر گذاشته است؛ از موفقیت رویایی و خیره‌کننده‌ی کنسول Wii در جمع بزرگانی مثل سونی و مایکروسافت تا شکست غم‌انگیز Wii U در اثر اشتباهات محاسباتی و ورود به بازاری جدید، بدون شناخت کافی از آن! من اطلاعات چندانی در مورد مسائل اقتصادی بازی‌های ویدئویی ندارم و علاقه‌ای هم ندارم که از آن سر دربیاورم. به همین دلیل نمی‌دانم بازار بازی‌ها و سلیقه‌ی جمعی، بعد از نسل هفتم چه تغییری کرد که نینتندویی که کنسول نسل هفتمی‌اش از نظر میزان فروش، همیشه بالاتر از کنسول‌های قدرتمندتر (به لحاظ سخت‌افزاری و پشتیبانی شرکت‌های بازی‌سازی) قرار داشت، با کنسولی خلاقانه‌تر در نسل هشتم شکست خورد. به همین دلیل و بعد از معرفی کنسول نینتندو سوییچ، نگرانی‌های جدی‌ای برای‌ام ایجاد شده است. نینتندو سوییچ به‌شدت خلاقانه است و ساختار و فلسفه‌ی جذابی دارد. ولی آیا نینتندو از شکست Wii U عبرت نگرفته است؟ نسل بازی‌کننده‌ها در حال تغییر است و بسیاری از مخاطبان جدید نمی‌دانند ماریو کیست و لینک دختر است یا پسر! بسیاری کاپیتان پرایس یا مپ‌های چندنفره‌ی بتل‌فیلد را بیشتر از اسطوره‌های دنیای بازی‌ها می‌شناسند و نمی‌دانند فلسفه‌ی بازی کردن چیزی به نام سرگرمی هم داخلش داشته است! از طرفی بسیاری از بازی‌کننده‌های قدیمی هم به دلیل سیاست‌های کلان شرکت‌های بازی‌سازی تغییر سلیقه داده‌اند!

با چیزی که در تریلر معرفی نینتدو سوییچ دیدم چندان نمی‌شود به قدرتمند بودن این کنسول اطمینان داشت. ظاهرا کل متعلقات سخت‌افزاری کنسول در تبلتی قرار دارد که می‌شود آن را از پایه‌ی نگهدارنده جدا کرد و به یک کنسول دستی تبدیلش کرد. با این اوصاف نمی‌شود به قدرت سخت‌افزاری کنسول امیدی داشت که متاسفانه به گزینه‌ی اول انتخاب کننده‌ها و خریداران کنسول‌ها تبدیل شده است. مهم هم نیست که کدام شرکت‌ها از این کنسول حمایت می‌کنند و قرار است بازی‌های زیادی برای آن منتشر شود. عقل بسیاری از مصرف کننده‌های بازی‌ها توی چشمان‌شان تعبیه شده و اگر بافت با رزولوشن ۲K یا ۴K را در بازی‌ نبینند سراغش هم نخواهند رفت! با این اوصاف، سرگرمی و بازی کردن و لذت بردن از خلاقیت‌های یک کنسول به چند من؟! امیدوارم نینتندو معجزه‌ای رو کند و سخت‌افزار نینتندو سوییچ هم مثل خلاقیت‌ها و فلسفه‌ی سرگرمی‌ آن درجه یک از آب دربیاید؛ اتفاقی که با پیش‌نمایش جمع و جور نینتندو خیلی بعید به نظر می‌رسد. دوست ندارم و حتما بسیاری از شما دوست ندارید نینتندو سیاست‌های اقتصادی غلطش را ادامه دهد. ما دوست داریم روزی برسد که نینتندو کنسولی قدرتمند چه از نظر سخت‌افزاری و چه به لحاظ خلاقیت‌ بیرون بدهد؛ آن وقت اگر کسی سراغش نرفت حتما یک چیزی‌مان شده است! گرچه حالا هم یک چیزی‌مان هست!

عشقی از جنس لینک و زلدا
نویسنده: صادق شجاعی‌فرد

احتمالاً کاربران سایت دنیای بازی دیگر می‌دانند من طرفدار نینتندو هستم؛ من در ابتدا تنها به انجام بازی‌های رایانه‌ی خودم مشغول بودم و هیچ کاری با دنیای کنسول‌ها و نبرد بین آن‌ها نداشته و حتا آن‌ها را نمی‌شناختم. رایانه‌ای که با آن بازی می‌کردم قدرت متوسطی داشت و درنتیجه بسیاری از بازی‌ها را یا اجرا نمی‌کرد یا با تنظیمات گرافیکی پایین آن‌ها را انجام می‌دادم؛ بنابراین به انجام بازی‌های ساده، سبک و دارای خلاقیت عادت کرده بودم و از آن‌ها لذت می‌بردم و گیم‌پلی و داستان برای من در اولویت اول قرار گرفته و گرافیک در آخرین رده قرار داشت.

 آن زمان هنوز با مجله‌ی دنیای بازی آَشنا نبودم و بازی‌نما را مطالعه می‌کردم، در یکی از شماره‌های آن یک نقد از بازی افسانه‌ی زلدا و پیش‌نمایش کنسول DSi را خواندم و به‌سرعت مجذوب آن شده و دریافتم، همان چیزی است که دنبالش بودم. یک بازی که از تمام قابلیت‌های کنسول مانند میکروفون و حتا باز و بسته کردن درب آن برای حل معمای نقشه استفاده کرده و حتا برای خریدن یکی از آیتم‌ها بازیکن را مجبور به جیغ زدن با تمام قوا در میکروفون دستگاه می‌کرد.

با کمال احترام برای بازی‌هایی مانند «آنچارتد»، «هیلو» یا «کرایسیس» (بسیار از آن لذت بردم)، از بازی‌های خلاقانه‌ی نینتندو و حتا بازی سبکی مانند «پیکروس» (Picross) و «افسانه‌ی زلدا» بسیار لذت می‌بردم.

در آن زمان بازی «دنیای وارکرفت» (World of Warcraft) را انجام می‌دادم و بلافاصله بعد از عرضه‌ی جهانی DSi آن را تهیه کردم. خوب یادم می‌آید که تنها برای انجام و کامل کردن هر یک از بازی‌های مانند افسانه‌ی زلدا، «کسلوانیا»، «پروفسور لیتون» و «بلو دراگن» و بسیاری بازی‌های دیگر، با وجود این‌که گرافیک خاصی نداشتند، دنیای وارکرفت و مراجعه به رایانه برای مدت یک هفته تا دو ماه تعطیل می‌شد. در نسل هشتم کنسولی تهیه نکردم و زمانی که قصد مهاجرت به Wii U را داشتم سوییچ معرفی شد و تصمیم به صبر کردن گرفتم.

نینتندو برای بازگشت به رقابت به کنسولی نیاز داشت که خلاقیت در آن موج بزند؛ زیرا همین حالا هم دو کنسول دیگر وجود دارند که عملکردی مشابه و قدرت بالایی دارند. نینتندو با معرفی سوییچ نشان داد هنوز هم خلاقیت‌ها و ایده‌های بسیاری در آستین خود دارد و قطب مهمی در این صنعت به حساب می آید. ایده‌ی کنسول خانگی/قابل‌حمل بسیار قابل تحسین بوده و به نظر می‌رسد از پتانسیل بالایی برخوردار است. نینتندو در وب‌گاه رسمی خود سوییچ را یک کنسول خانگی می‌داند و هنوز هم می‌تواند مرا سرگرم کند.

موردی که بیشتر از هر چیز دیگر توجه من را در پیش‌نمایش معرفی به خود جلب کرد، خلاقیت ایجاد کنسولی خانگی و قابل‌حمل نبود؛ بلکه استفاده‌ی نینتندو از تمام بخش‌های کنسول در جای خود بود که باعث شد از آن لذت ببرم. با وجود این همچنان بسیاری از قابلیت‌های سوییچ معرفی نشده و همین موضوع شایعات جدید بسیاری را پیرامون آن به وجود آورده است.

با توجه به مطالعه‌ی سایت‌های داخلی، خارجی و نظر کاربران آن‌ها لازم دیدم چند موردی را ذکر کنم. اول این‌که عده‌ی بسیاری می‌گویند، دیگر دوران کنسول قابل‌حمل پایان یافته و این نوع ابزارها توانایی رقابت با بازی‌های تلفن هوشمند را ندارند؛ تلفن‌های هوشمند و کنسول‌های قابل‌حمل کاملاً متفاوت است. معمولاً اولین هدف ساخت یک تلفن هوشمند، انجام بازی نیست. بازی‌های تلفن‌های هوشمند معمولاً بسیار ساده بوده و از داستان بهره نمی‌برند و به شخصه هیچ‌کدام از بازی‌های این پلتفرم نتوانست در بهترین حالت من را بیش از سه یا چهار ساعت سرگرم کند و بسیاری از بازی‌ها نیز به سرعت در چرخه‌ی تکرار گرفتار شده و گیم‌پلی آن‌ها به یک ساعت هم نمی‌کشد. همچنین امکان ایجاد یک گیم‌پلی پیچیده و عمیق به علت نبود دکمه و هدایت‌گر مناسب بسیار سخت است. در مقابل یک کنسول قابل‌حمل از هدایت‌گر پیچیده‌تری بهره می‌برد و از تمام معایب بالا برای آن به یک مزیت تبدیل می‌شود. در نتیجه انجام بازی با کنسول از لذت خاصی برخوردار است.

موضوع دیگر میزان باتری بخش قابل‌حمل کنسول است. به تازگی یک منبع ناشناس از یوبی‌سافت اعلام کرده است که این بخش از کنسول تنها سه ساعت شارژدهی دارد و همین مسئله ناراحتی بسیاری از کاربران را در پی داشته است. با وجود این لازم به ذکر است که نینتندو، کنسول سوییچ را خانگی می‌داند و این شایعه را نیز تأیید نکرده است. حتا اگر این شایعه درست باشد، به نظر من یک کنسول خانگی نیازی به ظرفیت بالای باتری ندارد و این موضوع تنها یک مزیت برای آن حساب می‌شود؛ زیرا علاوه بر این‌که به کاربر اجازه می‌دهد در هنگام مشغول بودن تلویزیون توسط دیگر اعضای خانواده، رفتن برق یا خروج از خانه به بازی خود ادامه بدهد. این در حالی است که یک کنسول خانگی به‌صورت عادی هیچ‌یک از ویژگی‌های بالا را ندارد. در نتیجه این قابلیت را در هر صورتی مزیت می‌دانم.

یکی از نگرانی‌های موجود انتشار قطره‌ای اطلاعات توسط نینتندو است که باعث می‌شود بسیاری از طرفدارها در گرداب تردید فرو بروند و به نظر من نینتندو بهتر است در رونمایی بعدی اطلاعات کاملی در مورد کنسول خود بدهد. عدم اطلاع‌رسانی نینتندو باعث انتشار شایعات ضد و نقیض بسیاری شده است که تصمیم‌گیری کاربران را با مشکل مواجه می‌کند.

به نظر من نینتندو می‌تواند با کمک سوییچ نجات پیدا کرده و طرفداران خود را به دست بیاورد.

رویای نینتندویی!
نویسنده: تارخ ترهنده

همیشه به عنوان یک مخاطب سمج بازی‌های ویدیویی، رویای این را داشتم که روزی برسد تا بتوانم کنسول خود را بدون هیچ زحمت و دشواری جابه‌جا و به‌راحتی با خودم حملش کنم؛ بازی کردن حرفه‌ای و بدون دغدغه؛ اما این صرفاً یک آرمان و یک رویای شیرینِ ذهنی بلندپرواز است؛ ذهن‌های بلندپروازی که با تماشای تریلر معرفی نینتندو سوییچ، حتا برای لحظه‌ای رویای شیرین‌شان را روبه‌روی چشم‌های‌شان دیدند.

زمان زیادی از معرفی کنسول جدید و پرهیاهوی نینتندو نگذشته و هنوز هم به شخص با تماشای دوباره‌ی تریلر معرفی سوییچ، هیجان‌زده شده و قند در دلم آب می‌شود! کنسول قابل‌حمل و بازی کردن «اسکایریم» حین مسافرت و خارج از خانه خودش برای آب شدن قند در دل کافیست! دسته‌های قابل‌حمل که نقش جابه‌جایی یا سوییچ را بازی می‌کنند و تا الان آن‌ها را با نام «جوی کنترلر» می‌شناسیم، بازی کردن بدون دغدغه همراه دوستان و به صورت تیمی، اشتراک‌گذاری یک بازی در دو دستگاه و چندنفره بازی کردن بدون جدا شدن صفحه، همه و همه از رویاها و آرمان یک گیمر هستند؛ اما یادمان نرود ما چیزی جر یک تریلر معرفی و تبلیغاتی ندیده‌ایم و به قولی خیلی نباید دل‌مان را صابون بزنیم. کمی واقع‌نگر باشیم و وارد جزییات شویم تا ببینیم واقعاً نینتندو سوییچ چه نوع محصولی خواهد بود.

قبل از این‌که خیلی دقیق به بررسی سوییچ بپردازیم، اولین چیزی که بعد از تماشای تریلر به ذهنم رسید این بود که سوییچ چیزی است که نینتندو قصد داشت با Wii U به اجرا در آورد اما شکست خورد. نکته‌‌ی کاملاً واضح این است که سوییچ هم یک کنسول خانگی است و هم یک کنسول دستیِ قابل‌حمل. تا زمانی که در خانه مشغول بازی کردن هستیم، می‌توانیم از دسته‌ی عادی کنسول که همراه نسخه‌ی ساده و اصلی آن منتشر می‌شود استفاده کنیم و هر زمانی که به هر دلیلی خسته شدیم، جوی کنترلرها را جدا می‌کنیم و به صفحه‌ی قابل‌حمل که درون کنسول رادیو مانند قرار دارد وصل می‌کنیم، بازی از تلویزیون و صفحه نمایشگر بزرگ قطع شده و به صفحه‌ی کوچک روبه‌روی شما منتقل می‌شود، به همین سادگی! اما آیا قسمت قابل‌حمل واقعاً قدرت کافی برای  اجرای بازی‌هایی چون اسکایریم را دارد؟ نینتندو نیز اعلام کرد که قرار نیست اسکایریم برای سوییچ منتشر شود و صرفاً نمایشی تبلیغاتی بوده! از اسکایریم بگذریم، آیا قدرتش در حدی است که آخرین نسخه‌ی زلدا را کاملاً روان اجرا کند؟ اصلاً این قسمت قابل‌حمل تا چه مدت زمانی سرپاست و نیاز به اتصال به شارژر یا تعویض باتری ندارد؟

هنوز چنین ابهامات و پرسش‌هایی پاسخ داده نشده‌اند و نینتندو نیز قصد ندارد به این زودی‌ها تمامی اطلاعات و جزییات کنسولش را در اختیار مخاطبین قرار دهد. اخیراً نیز نینتندو اعلام کرد که ژانویه، یعنی از اواسط دی تا اواسط بهمن، اطلاعات بیشتری درباره‌ی سوییچ و بازی‌هایش منتشر خواهد کرد. گذشته از ایده‌ی بازی بی‌دغدغه و برگرداندن حس خوب تجربه‌ی بازی‌ها با دوستان و خانواده، شیفته‌ی طراحی کنسول نیز شدم. طراحی کنسول در نوع خود فوق‌العاده است و می‌توان گفت هیچ عیب و نقصی در ظاهر ندارد. طرح و ظاهری کاملاً جمع و جور، کاربردی و شیک تمامی عناصری هستند که یک کنسول خوب در شکل ظاهر خود نیاز دارد. نکته‌ی دیگری که برایم پرسش‌برانگیز بود این است که پایه و هسته‌ی سخت‌افزار کنسول در قسمت قابل‌حمل و دستی آن قرار دارد یا در بدنه‌ی کنسول که شبیه به کیف و غلافی برای این قسمت قابل‌حمل است؟ اگر هسته‌ی سخت‌افزار در قسمت قابل‌حمل است، پس نگرانی خاصی برای اجرای روان بازی‌ها وجود ندارد؛ اما چگونه این محتوا ناگهان با تلویزیون سازگار می‌شود؟ همان‌طور که در تریلر مشاهده کردیم، بازی‌های کنسول با کارتریج‌های کوچکی اجرا می‌شوند که این کارت‌ها را وارد قسمت قابل‌حمل کنسول می‌کنیم و بازی اجرا می‌شود؛ اگر این طور نیست پس آیا در آن قسمت کارت حافظه یا محصول دیگری وارد دستگاه شده؟ همان‌طور که گفتم، ابهامات و پرسش‌های بسیاری وجود دارد که تا واضح نشدن پاسخ آن‌ها، سوییچ صرفاً یک رویای شیرین باقی می‌ماند و تضمینی برای حقیقی شدن آن نیست.

نینتندو همکاری با شرکت‌های بازی‌سازی Third-Party را نیز اعلام کرد که باعث شد مخاطبین بسیاری نفس راحتی بکشند که می‌توانند از بازی‌های مولتی پلتفرم مورد علاقه‌ی خود نیز با استفاده از سوییچ لذت ببرند.

گذشته از پرسش‌های ناتمام در ذهنم درباره‌ی سوییچ و این‌که چقدر ایده‌ی چنین کنسولی نوآورانه، هیجان‌انگیز و سنت‌شکن است؛ سیاست نینتندو را در معرفی سوییچ تحسین می‌کنم. معرفی کنسول با تریلر خوش‌ساخت تقریباً شش ماه قبل از انتشار آن در بازار، افشای تدریجی اخبار و جزییات کنسول تا ماه انتشار و احتمالاً سه ماه بعد از انتشار کنسول و در E3، کنفرانسی ناب همراه بازی‌ها و معرفی‌های جدید.

می‌توانم بگویم اکثریت مخاطبان به‌هیچ‌وجه از شکست احتمالی سوییچ خوشحال نمی‌شوند و همه‌ی آن‌ها از جمله من، لحظه‌شماری می‌کنیم تا نینتندو سوییچ روز به روز بهتر به نظر برسد، واضح‌تر شده و در ذهن مخاطب‌ها اثبات شود. کدام گیمری از بازی کردن بی‌دغدغه بدش می‌آید!؟

نینتندو، شرکتی گم شده در خاطرات
نویسنده: حامد محمدپور

وقتی به دوران ابتدایی شروع گیمینگ خود فکر می‌کنم بی‌درنگ آتاری فقید و نینتندو را به یادم می‌آیند؛ دو کمپانی بزرگی که نقش به‌سزایی در پر کردن اوقات فراغت و البته آشنایی روزافزون من با این صنعت بزرگ داشتند. تاثیری به‌یادماندی توسط عناوین به یادماندنی که هر کدام از آن‌ها امروزه پرچم‌دار و به نوعی صاحب سبک محسوب می‌شوند که باعث رشد و نمو صنعت گیم شده‌اند. در این میان نینتندو سهم به‌سزایی در شکوفایی این صنعت و البته انتقال یک لذت تمام عیار توسط خلق عناوین متفاوت و البته مهم و تاثیرگذار در صنعت داشته و دارد به طوری که همه ما گیمرها و مخاطبین مدیون این کمپانی بزرگ و متفکر هستیم؛ شرکتی که در طول دهه‌ها با رشد و توسعه کنسول‌ها و همچنین تولید عناوین متفاوت در سبک‌های مختلف همیشه یک پای رقابت بوده و همچنان به خلق ایده و نوآوری خود ادامه می‌دهد. من به عنوان مخاطبی که می‌شود گفت از ابتدا مجهز به تمامی کنسول‌هایی که این کمپانی تولید کرده بودم و تقریبا اکثر عناوین این شرکت را بازی کردم به این قضیه ایمان دارم که نینتندو هر حرکتی انجام دهد مطمئنا درست بوده و جای تحسین دارد اما بعد از چیزی حدود بیست سال امروز و در این مکان از کنسول و نظریه جدیدش گله‌مند بوده و برخلاف میل باطنیم مخالف رویکرد جدیدی که دارد هستم. رویکردی به نام سوییچ که بعد از مدت‌ها انتظار و هایپی مضاعف در انتظار رونمایی یک کنسول جدید به وجدم آورده بود با نشان دادن طرح‌های اولیه این پلتفرم و تایید نهایی نینتندو با این سیستم تازه معرفی شده مواجه شدم و مانند یک انسان شکست خورده، افسرده و بهت‌زده و انگشت به دهان ماندم. این حیرت زمانی چند برابر شد که متوجه شدم ما برخلاف انتظار با یک کنسول دستی روبه‌رو هستیم و خبری از کنسول تمام عیار خانگی نیست. من منتظر کنسولی بودم که نه تنها سونی و مایکروسافت را در امر سخت افزار نابود کند بلکه با ترکیب خلاقیت منحصر به فردی که از این کمپانی انتظار دارم با یک کنسول جذاب  و مجهز روبه‌رو شوم و این ترکیب فوق‌العاده با حضور عناوین انحصاری که مختص کار نینتندو است یک دوران طلایی و منحصربه‌‌فرد را برای من و مشتاقان بازی فراهم بیا‌ورد که متاسفانه این چنین نشد.

انتظار برای دیدن «ساموس اران» یا یک «زلدا»ی منحصربه‌فرد با کلی پولیگان‌های متعدد برباد رفت و گویا قرار است باز هم تکرار مکررات داشته باشیم. شاید الان پیش خود به این موضوع فکر کنید که اصلا سیاست نینتندو سخت افزار نیست و مهم گیم‌پلی و کیفیت عناوین است که نینتندو به آن وفادار خواهد بود. در توضیح این نکته باید گفت که مطمئنا در تحقق این امر شکی نیست و مثل همیشه ما میزبان یک ماریو، زلدا، متروید و کلی عناوین غول دیگر خواهیم بود که ما را به فرای لذت در دنیای سرگرمی خواهند برد اما این اتفاق فقط تسکین درد است و درد روح با این کار تسکین نمی‌یابد. برای مثال اگر همین کنسول جدید فقط با کمی تغییرات به عنوان یک کنسول خانگی معرفی می‌شد آیا بهتر نبود؟ با این‌که هنوز از سخت‌افزار کنسول به طور رسمی رونمایی نشده است ولی با توجه به شایعات موجود می‌توان به این نتیجه رسید که سخت‌افزار فعلی در حد و اندازه‌های کنسول پلی‌استیشن ۴ بوده و این وضعیت برای کنسولی که قرار است در سال ۲۰۱۷ منتشر شود زیاد جالب توجه نیست و مهم‌تر آن که نگاه نینتندو به سوییچ یک نگاه کنسول دستی خواهد بود و همین امر مطمئنا رضایت استدیو‌های ثردپارتی را جلب نخواهد کرد و باز باید شاهد عناوین تک و خاص نینتندو باشیم که قرار است فقط در محوریت امکانات سوییچ ساخته و ارائه شوند.

نینتندو کمپانی بسیار بزرگ و محبوبی است و ما دوستش داشته و تا ابد خواهیم داشت ولی این بار شخصا با سیاستی که در پیش گرفته مخالف هستم و باید اعتراف کنم که وضعیت نامرغوب نسل هشتم با معرفی سوییچ تکمیل و پرونده‌اش بسته شد.

کنسولی مرموز
نویسنده: پارسا برنوس

بالاخره بعد از گذشت سه سال از نسل جدید، کنسول جدید نینتندو معرفی شد؛ کنسولی که در نگاه اول بسیار جذاب است و ایده‌های بسیار خوبی را درون خود جای داده، اما هنوز اطلاعات دقیقی از سخت‌افزار یا حتا نحوه‌ی عملکردش در دست نیست و باید تا چند ماه دیگر برای دریافت اطلاعاتی از آن صبر کنیم.

انتظارها از کنسول بسیار بالا رفته و همه منتظرند تا ببینند نینتندو سوییچ واقعا کارش سوییچ است یا خیر؟ همان‌طور که می‌دانید یکی از مهم‌ترین کارهایی که این کنسول انجام می‌دهد مجزا کردن حالت خانگی و دستی است؛ شما با این کنسول می‌توانید هر دو را داشته باشید و در این قضیه هیچ محدودیتی نخواهید داشت. تنها نگرانی‌ها از کنسول جدید این است که عملکرد کنسول در حالت خانگی چگونه خواهد بود و آیا می‌تواند با رقیبان هم تراز خود (دو کنسول نسل جدید سونی و مایکروسافت) رقابت کند یا خیر؟

اطلاعات درباره‌ی بخش خانگی بسیار کم است اما شرکت انویدیا به طور رسمی اعلام کرده که ساخت سخت‌افزار نینتندو سوییچ را بر عهده گرفته است؛ از این رو می‌توانیم امیدوار باشیم که بین دو بخش خانگی و دستی کنسول، تفاوت‌های زیادی وجود داشته باشد. در واقع اگر کنسول در حالت خانگی با حالت دستی برابری کند تقریبا هیچ چیزش نسل هشتمی نیست و از همین الان می‌توان آن را یک ایده‌ی شکست خورده نامید! انتظاری که ما از این کنسول داریم این است که در حالت خانگی دارای دو سخت‌افزار باشد. پلتفرمی مانند رایانه‌های را در نظر بگیرید؛ در این پلتفرم سخت‌افزار هیچ‌گاه ثابت نیست و بازی‌سازان باید تمام سخت‌افزارهای به‌روز و ضعیف را پوشش دهند، به علاوه باید بتوانند به بهترین شکل نسخه‌های گوناگون بازی‌ها را پورت کنند تا سخت‌افزارهای متفاوت به مشکل نخورند! حال نینتندو سوییچ را در نظر بگیرید؛ کنسولی که در دو حالت قرار است به گیمرها سرویس دهد، در حالت دستی مطمئنا نیاز خاصی به یک سخت‌افزار قدرتمند نیست و سازندگان بازی به راحتی از پس آن بر خواهند آمد. با توجه به اینکه صفحه نمایش در حالت دستی رزولوشن ۷۲۰پی را داراست پس می‌توان با اطمینان گفت تمام بازی‌ها را می‌شود با نرخ تصویر ۶۰ فریم هم اجرا کند. اما در حالت خانگی چطور؟! اگر قرار باشد در حالت خانگی با چیزی مشابه با حالت دستی روبه‌رو باشیم، کنسول جدید نینتندو را باید یک کنسول نسل قبل بدانیم که هیچ چیزش شبیه به نسل هشتم نیست. البته به دلیل کار سنگین نمایش روی تلویزیون احتمال‌های زیادی می‌رود که در حالت خانگی با همراهی یک سخت‌افزار قدرت‌مند به فعالیت بپردازد؛ البته این موضوع نیز مشکلات زیادی را به همراه خواهد آورد، به عنوان مثال فرض کنید شما بازی سنگینی مانند اسکایریم را در حالت دستی اجرا می‌کنید، بعد از مدتی تصمیم می‌گیرید که آن را در حالت خانگی ادامه دهید بنابراین کنسول را به هاب خانگی وصل کرده و شروع به بازی بر روی تلویزیون بزرگ‌تان می‌کنید. همان‌طور که می‌دانید در یک بازی سنگین گیاهان، سایه‌ها، آسمان و حتا انیمیشن سایر شخصیت‌ها از حجم‌های مختلفی از فریم استفاده  می‌کنند، فرض کنید شما در محیط پر از گیاه و کاراکتری ساکن می‌ایستید و زاویه دوربین را رو به آسمان تنطیم ‌می‌کنید، مطمئنا اتفاقی که می‌افتد افت فریم شدید است! حال از کجا باید مطمئن باشیم زمانی که فریم یا رزولوشن افت می‌کند یک دفعه کنسول از حالت خانگی به دستی نمی‌رود؟! البته هنوز برای قضاوت و ایراد گرفتن بسیار زود است اما اشکالات و احتمالات بسیار زیادی درباره‌ی کنسول جدید وجود دارد که نینتندو موظف است تمام آن‌ها را پاسخ دهد. احتمالا خیلی از شما ویدیو نمایش بازی را دیده‌اید و همان اول متوجه شده‌اید که درون نمایش زلدا چیزهایی مانند کوچک شدن تصویر یا حتا افت فریم شدید وجود دارد، آن هم در حالت خانگی! خوش‌بختانه نینتندو این بار به حرف آمد و به طور رسمی اعلام کرد که بیشتر ویدیو ادیت فیلم و کنسول در ویدئو خاموش است و نگران این قبیل مشکلات نباشید؛ بعد از این حرف تقریبا می‌توان یقین یافت که نینتندو دارد در حالت خانگی کنسول سخت‌افزار مضاعف تعبیه می‌کند و به دلیل کامل نبودن آن ویدئو معرفی به این صورت در آمده است.

در آخر تنها می‌توانم بگویم که برای قضاوت کلی و انتظاراتمان از بخش خانگی باید صبر کنیم؛ گرچه می‌توان سرنوشت احتمالی کنسول را از همین حالا حدس زد اما بهتر است سخت و زود وارد عمل نشویم و صبر کنیم تا ببینیم نینتندو دقیقا چه تدبیری برای حل مشکلات اندیشیده است. تنها می‌توانیم امیدوار باشیم که کنسول جدید واقعا نسل هشتمی باشد و در مقابل رقیبان خود کم نیاورد و با انحصاری‌های فوق‌العاده‌ی خود بتواند گوی رقابت را از دو کنسول حال حاظر برباید.