ما درباره‌ی TGA امسال چه فکر می‌کنیم؟ | پرونده‌ای بر مراسم The Game Awards 2017

همین هفته پیش، در همین روز همگی در تکاپوی کشف معنا و مفهوم تریلر جدید بازی Death Stranding بودند و برخی دیگر نیز پی دانلود مراسم The Game Awards 2017 و تریلر بازی‌های معرفی شده در آن. ما نیز به‌نوبه‌ی خود در جمعه‌ی هفته پیش و سپس بعد از آن در تکاپو بودیم تا به‌بهترین نحو ممکن اخبار و جزییات مربوط را پوشش دهیم و دراختیار شما قرار دهیم. بالاخره نوبتی هم باشد، نوبت به بررسی، هر چند مختصر و مفید، این مراسم رسیده و نوبت به شما رسیده تا نظرات خود و بررسی‌های خود از مراسم The Game Awards 2017 را با ما شریک شوید. در ادامه با پرونده‌ای بر مراسم The Game Awards 2017 همراه دنیای بازی باشید.

به آکادمی کایلی خوش آمدید

تارخ ترهنده

شما را نمی‌دانم، ولی TGA امسال حسابی به من چسبید. کاری که Geoff Keighly می‌کند را واقعا تحسین می‌کنم و آرزومندم که به هدف و آرزویش برسد؛ هدف و آرزویی که احتمالا خواسته تمامی بازیبازان و بازی‌سازان نیز است. چیزی که در این TGA مشخص بود، جا افتادن نسبی این مراسم به‌عنوان مراسم سالانه رسمی اهدای جوایز و تقدیر از سازندگان و ناشران بود؛ مراسم اسکار بازی‌ها! معرفی بازی‌های نامی چون سومین بایونتا، پروژه جدید From Software و ششمین SoulCalibur به‌علاوه‌ی نمایش‌های جدیدی از بازی‌های چون Death Stranding و Metro Exodus به‌خودی خود نشان از این است که TGA کم‌کم دارد به چیزی که می‌بایست باشد تبدیل می‌شود. هر چند، نباید فراموش کرد که TGA قرار نیست مثل E3 یا مراسم این‌چنینی دیگری سرشار از معرفی‌های جدید و پر سر وصدا باشد؛ چیزی که کمابیش در این TGA خود را نمایان کرد و آقای کایلی می‌بایست به فکر مراسم سال بعد باشد تا دیگر مجبور نشود جوایز مهم‌ترین دسته‌بندی‌ها و شاخه‌ها را پشت سر هم بخواند و بگذرد.

اضافه شدن دو شاخه یا دسته‌بندی کاملا جدیدِ Best Ongoing Game و نماد صنعت بازی‌سازی نیزاز دیگر نکات مثبت این رویداد به‌حساب می‌آید و همه این‌ها با ارکستر و نواختن موسیقی‌های فوق خاطره‌انگیز، حضور «رجی» روی صحنه برای معرفی بایونتا ۳، تلاش برای حفظ بازیبازهای بخش تک‌نفره بازی‌ها توسط «بتسدا»(!) اتفاقاتی هستند که در هر رویدادی نمی‌افتند و وقتی چنین اتفاقاتی می‌افتند، در تاریخ صنعت و رویدادهای بازی ماندگار می‌شوند؛ البته، درست است که به «جوزف فارِس» حق می‌دهم(!) اما آقای کایلی نیز باید قدرت مجری‌گری خود را بیشتر به رخ بکشد و در سال‌های آینده اگر می‌خواهد خودش به مجری‌گری برنامه ادامه دهد، بتواند چنین شرایطی را درصورت لزوم کنترل کند. به‌شخصه هنگامی که رجی کنار کایلی ایستاده بود، از رفتار کایلی حس کردم همه چیز از قبل هماهنگ شده است و چنین چیزی به‌راحتی کل شور و هیجان کار را می‌گیرد.

باتوجه به‌علاقه شخصی‌ام به مجموعه Gears of War و بازی Bulletstorm، بیشتر از هر عنوان دیگری که نمایش داده شد، منتظر اطلاعات و نمایش محتوای بیشتر از بازی Witchfire هستم. درنهایت، امیدوارم این روند رو به رشدی که طبق آمار و گفته‌های خود آقای کایلی، امسال TGA بیش از سه برابر رشد بیننده داشته و درکل حدود ۱۱.۵ میلیون نفر این مراسم را آنلاین تماشا کردند، در سال بعد و سال‌های بعد از آن رو به افزایش باشد و کیفیت کار نیز با همین روند بالاتر برود تا بلکه The Game Awards به اولین و رسمی‌ترین مراسم و محل برای اهدای جوایز و مشخص کردن برترین آثار سال تبدیل شود.

مثلث برمودا

محمدسینا کیارستمی

شاید همان‌قدر که منتظر یک مراسم کلیشه‌ای و خسته‌کننده بودم، منتظر یک مراسم خوب و مهیج هم بودم. درواقع یک قمار با شانس برابر برای سه الی چهار ساعت از زندگی. این بار بخت با من یار بود و TGA 2017 مراسم خوبی از آب درآمد. شاید بیان جمله اخیر خودم، کلیشه‌ترین اتفاقی بود که می‌شد شنید و یا خواند. قبل از اینکه بخواهم نظرم درباره هریک از جوایز را اعلام کنم، باید بگویم که بنده به هیچ عنوان قصد ندارم درباره توزیع جوایز حرف بزنم که نه شایستگی آن را دارم (که اگر داشتم کارشناس و مهمان ویژه مراسم بودم!) و نه حوصله‌ی پرداختن به آن که اقلا در همین پرونده دیگر دوستان زحمت‌اش را کشیده‌اند. می‌خواهم درباره اتفاقات خوبی که در رویداد افتاد با شما صحبت کنم. بیایید درباره‌شان حرف بزنیم بلکه زین پس بیشتر اتفاق بیافتدند. ۱- مهم‌ترین اتفاق خوب را امسال هیدئوی عزیز برایم رقم زد. بعد از دیدن تریلر محشر Death Stranding، مانند دیگر حاضران در مراسم، از جای خود برخاستم و ایستاده هیدئو کوجیمای برزگ را تشویق کردم و در جواب سوال جناب نورمن ریداس (Norma Reedus) باید بگویم که بله! من آن تریلر لعنتیِ مریض را تحسین ‌می‌کنم. می‌دانم که این پرونده برای کل TGA قرار است نوشته شود اما هرچه با خودم مبارزه کردم نتوانستم جلوی خودم را بگیرم تا از هیدئو و شاهکار جدیدش صحبت کنم. به نظر بنده مراسم TGA امسال به دو بخش تقسیم شد؛ قبل از دیدن تریلر Death Stranding و بعد از آن. قبل از آن تماما به مراسم توجه می‌کردم و برنده جایزه‌ها را سرخوش‌سرخوش حین اعلام نامزدها با خودم پیش‌بینی می‌کردم و بعد از دیدن آن، حقا رمقی نمانده بود برایم. دلم می‌خواست زودتر همه چیز تمام شود و بتوانم دوباره تریلر را ببینم و مدتی فقط به آن فکر کنم. حال اینکه من از شدت نفهمیدن خود چنان بی‌حوصله شده بودم به کنار، شدیدا ذوق این را داشتم که صنعت بازی‌سازی تکانی به خود داده است و قرار است برای مایی که شدیدا درگیر اتفاقات ناگوار این صنعت شده‌ایم یک داستانی روایت کند که مجبور به تامل شویم. شاید تا زمانی که افرادی مثل هیدئو زنده هستند و در این صنعت کار می‌کنند، می‌توان امید داشت که هنوز هم ‌می‌شود از بازی کردن لذت برد؛ گریه کرد و یا خندید. می‌شود پوستر به در و دیوار زد و هنگام بازی کردن، لحظه‌ای بازی را متوقف کرد و به زمین خیره شد و فکر کرد. تا زمانی که کوجیماها هستند می‌توان بازی کرد. به ظاهر نیمی از متن‌ام در این پرونده، درباره Death Stranding و کوجیما شد؛ اما باید بدانید که این افراد و ساخته‌هایشان، روح هنر هشتم را زنده نگه داشته‌اند پس نباید جای نقد و اعتراضی باشد.

۲- اتفاق دیگری که در این رویداد بسیار خوشایند بود؛ نامزد شدن کورو صالحی تخسمی (Kuro Salehi Takhasomi) ملقب به کروکی (Kuroky) در بخش بهترین بازیکن ورزش‌های الکترونیک بود. اتفاق خوشایندش اینجا بود که کروکی ایرانی‌الاصل است و نامزد شدن یک ایرانی در چنین رویداد بزرگی افتخاری‌ست برای همه‌ی ما. کروکی در آلمان متولد شده و هم‌اکنون به عنوان کاپیتان تیم Team Liquid در بازی Dota2 مشغول به فعالیت است. بزرگترین افتخار حرفه‌ایش هم در همین سال رقم خورد. او به عنوان کاپیتان به همراه تیم خود قهرمان The International 7، بزرگترین تورنمنت بازی Dota2 با مبلغ کل جوایز حدودا بیست میلیون دلار شد. اخباری که باید در رسانه‌های خودمان پوشش بدهیم و نمی‌دهیم!

۳- و اما پرونده‌ی TGA 2017 را با قدرت ‌نمایی CupHead به پایان ‌می‌رسانم. کاپ‌هد که نام‌اش در تاریخ صنعت بازی‌سازی ماندگار شد؛ حضوری پررنگ و قدرتمندانه از طیف بچه غول‌ها در این رویداد داشت. کله فنجانی‌ها در بخش بهترین کارگردانی هنری، بهترین موسیقی و بهترین بازی مستقل نامزد شدند که عنوان برنده مورد اول و سوم را به خود اختصاص دادند. فقط چنین قدرت‌نمایی از یک بازی مستقل می‌توانست مرا این‌چنین خوشحال کند. حجت را این‌گونه تمام کنم که کاپ‌هد چه شایسته چنین افتخاراتی بود و چه نبود (که بود)، مستقل بود و همین بس که مستقل بود!

این مثلث برمودای مراسم امسال، امیدها را می‌تواند به دنیا بازگرداند. یک دنیایی که هنوز درگیر اسکایریم هستند، یک دنیایی که هنوز می‌نشیند و برمی‌خیزد و از لیبمو‌یش حرف می‌زند و یک دنیای که هنوز امید دارد به خیلی از اتفاقات.

سال موفقیت نینتندو و بازی‌های مستقل

صادق شجاعی‌فرد

جمعه گذشته، مراسم بهترین بازی سال ۲۰۱۷ یا همان The Game Award 2017 برگزار شد. اجلاس امسال برخلاف گذشته که به حواشی بسیاری می‌پرداخت و مراسمی کسل‌کننده به‌حساب می‌آمد، از کیفیت بهتری برخوردار بود. در ادامه سعی شده است به صورت خلاصه جنبه‌هایی از این مراسم را از دید خود بیان کنم.
با وجود تبلیغات بسیار زیادی که در میان مراسم به نمایش در می‌آمد، در جدیدترین گیم اواردز، به طرفداران این صنعت توجه ویژه‌ای شده و در میان هر بخش یک بازی جدید معرفی می‌شد. همچنین در شروع و پایان مراسم نیز موسیقی چندین بازی به صورت زنده اجرا شد که به آن تنوع خوبی می‌بخشید. در کنار همه‌ی این‌ها می‌توان به شوخی‌های سازندگان و برندگان اشاره داشت. اگرچه نمایش تریلرها و بخش‌های یاد شده تنوع خوبی به کنفرانس می‌بخشید؛ اما همین موضوع باعث فشردگی بیش از حد برنامه شده بود. تا جایی که حتی بسیاری از برندگان هر بخش در میان صحبت‌های سریع مجری برنامه و بدون هیچ مقدمه‌ای بیان می‌شدند و شما ممکن بود به سادگی آن‌ها را از دست بدهید؛ به عبارت دیگر تنها برنده‌ی چند بخش بسیار محدود به صورت رسمی معرفی شدند حتی با وجود اینکه طول مراسم بیش از ۳ ساعت بود.
همان‌گونه از که از تیتر انتخاب شده مشخص است، نویسنده‌ی سال ۲۰۱۷ را موفقیت کاملی برای بازی‌های مستقل و نینتندو به حساب می‌آورد. در واقع بازی‌های مستقلی مانند «کاپ هد» (Cuphead)، «هل بلید» (Hellblade) و What Remains of Edith Finch موفق شدند جایزه‌های زیادی را نصیب خود کنند. این موضوع نشان می‌دهد هنوز هم برای بهترین بودن نیازی به هزینه‌های چند ده میلیونی نیست و یک ایده‌ی خوب و جذاب می‌تواند محصول شما را به بهترین دنیا تبدیل بکند.
شرکت نینتندو در مراسم امسال حضور بسیار پر رنگی داشت. این شرکت بعد از شکست دوران Wii U از اشتباهات خود درس گرفت و کنسولی را عرضه کرد که در همان سال اول حضور خود توجه افراد بسیاری به آن جلب شد و در بیشتر مواقع صدر جدول را تصاحب کرد. به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی مناسب نینتندو برای عرضه‌ی بازی‌ها و پشتیبانی از سوییچ جواب داده و این شرکت بزرگ را به یکی از موفق‌ترین‌های گیم اواردز تبدیل کرده است.
جدا از به نمایش در آمدن تبلیغ‌های بازی‌های نینتندو، پیش‌نمایش‌های مختلفی از بازی‌های آینده‌ی این شرکت به نمایش درآمد. برای مثال «رجی فیس ایم»، مدیر بخش نینتندوی آمریکا به دعوت مجری برنامه انتشار بایونتای یک و دو را برای سوییچ تأیید کرد و سپس به معرفی بایونتای ۳ برای سوییچ پرداخت که مطمئناً خبر بزرگی برای طرفداران سوییچ به حساب می‌آید.
همچنین در حاشیه‌ی این مراسم باندل ویژه‌ای از دو نسخه‌ی اول بایونتا به نمایش در آمد. از طرفی پیش‌نمایش زیبایی از محتوای دانلودی جدید افسانه‌ی زلدا نیز در کنار محصول رمزآلود و بسیار زیبای جدید کوجیما به شدت خودنمایی کرد (از نظر من این دو بخش از بهترین جنبه‌های همایش سال ۲۰۱۷ به حساب می‌آیند) و نمایش جالبی از خود بر جای گذاشت. برای معرفی این به‌روز رسانی «ایجی آنوما» (Eiji Aonuma) روی صحنه حاضر شد و «مستر سورد» را به‌دست گرفت.
این به‌روز رسانی داستان ۴ قهرمان دیگر هایرول را به نمایش گذاشته، معابد، آیتم‌ها و وسایل نقلیه‌ی جدیدی را به آن اضافه می‌کند.
در بخش جوایز نیز می‌توان به پیروزی Mario + Rabbids Kingdom Battles در بخش بازی‌های استراتژی، Super Mario Odyssey در بازی‌های خانوادگی، Metroid: Samus Returns بهترین بازی کنسول قابل‌حمل و افسانه‌ی زلدا: نبض طبیعت (The Legend of Zelda: Breath of the Wild) در سه بخش بهترین بازی سال، بهترین کارگردانی و بهترین اکشن ماجرایی اشاره کرد.
سازندگان بازی افسانه‌ی زلدا در زمان معرفی این بازی به عنوان برترین محصول سال، بسیار خوشحال شده، تقریباً دست و پای خود را گم کرده و برای مثال «ایجی آنوما» متن سخن‌رانی خود را فراموش کرد و مجبور شد آن را از روی کاغذ بخواند.
نینتندو در مراسم امسال خوش درخشید و همچنین نشان داد برای سال‌های پیش روی کنسول جدید خود همچنان برنامه دارد.