تفکرات یک ذهن فرازمینی، کوجیما سان | یادداشتی بر بازی مورد انتظار Death Stranding

بیش از دو دهه است که مخاطب بازی‌های ویدئویی هستم و تا آن‌جایی که توانستم هر مدل بازی و هر نوع سبکی را امتحان و تجربه کرد‌ه‌ام. پلتفرم‌های مختلفی در طول سال‌ها آمده و رفته و با هزار و یک مشکل هر کدام‌شان را تهیه و بازی‌های انحصاری و مختلف را در آنها تجربه کردم. آن‌قدر بازی کردم که به مرور هیچ عنوانی برایم رنگ و بوی نو و تازگی ندارد و همیشه یک احساس نامرغوب تکرار را از همه بازی‌ها، حتی عناوین بزرگ و صاحب نام کسب می‌کنم. البته، این احساس قابل درک و منطقی به‌نظر می‌رسد؛ هر چه‌قدر که داستان و روایت آن در این صنعت رشد پیدا کرده و هر روز بهتر و تاثیر‌گذار‌تر می‌شود، از آن طرف گیم‌پلی در بازی‌ها سیر نزولی پیدا کرده و کم عمق‌ شده‌ است. سبک‌ها بیشتر حالتی ترکیبی پیدا کردند و به‌راحتی می‌توان عناصر مختلفی از چندین سبک را در یک بازی پیدا کرد. البته، بازی‌سازان چاره دیگری ندارند و در این آشفته بازار و در این سخت‌گیری‌های نامتعارف از سوی منتقدین، شرکت‌های بازی‌سازی نیز حق دارند تا مسیری را انتخاب کنند که هم ساده‌ترین راه باشد و البته ریسک بسیار پایینی را بطلبد. ریسک سود و هزینه، و ریسک جلب توجه نظر منتقدین که این روز‌ها آفتی شده بر صنعت بازی‌های ویدویی و مانع گسترش و نفوذ ایده‌های نو نیز شده است. البته، با گفتن این جملات قصد ندارم وارد مقوله تغییر و دگرگونی صنعت گیم بشوم، لذا سعی دارم با بیان این جملات مستقیم به سراغ آخرین عنوان ساخته شده یا بهتر است بگویم در حال ساخت هیدئو کوجیما بروم، یعنی بازی Death Stranding؛ در ادامه همراه دنیای بازی باشید.

تمامی نمایش‌های مراسم E3 امسال را دیدم و هر سال خواب‌آورتر از گذشته. کنفرانس مایکروسافت بهتر از گذشته بود، اما من فقط منتظر یک بازی و یک نام بودم. سونی کنفرانس پرباری نداشت و فقط به نمایش از چند عنوان در دست ساخت خود اکتفا کرد. نمایش TLOU Part 2 عالی و بی‌نقص بود اما من صبح ساعت ۵:۳۰ از خواب بیدار شده بودم تا فقط نمایش بازی جدید کوجیما را ببینم. مطمئن بودم که نمایشی خواهد داشت. تقریبا همگی منتظر یک نمایش‌ پربار از گیم‌پلی و منتظر رونمایی از معماهای جدید و خرافاتی بودیم؛ اما کوجیما باز هم حیرت‌انگیز ظاهر شد. نمایش Death Stranding عجیب و مرموز مثل گذشته ظاهر شد. اما آیا این همان نمایشی بود که منتظرش بودیم؟

همیشه هستند نفراتی که مخالفت کنند و البته همیشه هم هستند نفراتی که به خاطر عشق و توجه ویژه‌ای که به کوجیما و رفتار‌های رمز‌آلودش دارند از کارهای وی حمایت می‌کنند. هر دو گروه دلایل کافی و قابل قبولی را ارائه می‌دهند که نمی‌توان ردشان کرد و منکرشان شد؛ اما در این یادداشت قصد داریم تا به برداشت‌های مختلف و هرچند ریزی که از این تریلر داشته‌ایم بپردازیم. البته، نه یک تحلیل جامع و کاربردی، بلکه به صورت یک دورنگاه به چیزی که کوجیما از این نمایش و  قالبی از گیم‌پلی و داستان را برای ما نشان یا به قول حرفه‌ای‌ها رمزنگاری کرده است. یکی از مهم‌ترین دلایل گروه مخالف، عدم نمایش جامع و کامل از گیم‌پلی است که بعد از چند سال هنوز به شکلی کامل پرده از جزییات گیم‌پلی بازی برداشته نشده است. مخصوصا در یکی از بزرگ‌ترین کنفرانس‌های بازی‌های ویدئویی که بیشتر از دیگر مراسم مورد توجه و البته مورد انتظار است. این انتظار و توقع کاملا به جا و درست است اما بیایید نگاهی کوتاه به همین نمایشی که از بازی در E3 شد، داشته باشیم. به جزییات ریز و قابل درکی که کوجیما از گیم‌پلی به ما نشان و یا رسانیده است. مطمئنا هیچ‌کس منتظر یک راهپیمایی ساده و بی‌محتوا نیست و البته کوجیما نیز چنین چیزی را نمی‌خواهد.

با همین راهپیمایی شخصیت اصلی «سم»، می‌توانیم به نکات مهمی برسیم. یکی از نکات مهم این است که سم به همراه خود جعبه‌هایی را حمل می‌کند که توسط انرژی الکترومغناطیس در کنار هم قرار گرفته و به‌هم چسبیده‌اند. این جعبه‌ها را می‌توان آیتم‌های موجود و لازم در بازی دانست که سم با خود حمل می‌کند. در واقع این احتمال می‌رود که سیستم Inventory یا «کوله پشتی» همان جعبه آیتم‌ها را ما همیشه به همراه خود داشته باشیم و با خود حمل کنیم. احتمال دارد که هر آیتمی جعبه مخصوص خودش را داشته باشد. برای مثال، مهمات در یک جعبه، بسته‌های سلامتی و جان یک جعبه دیگر و لباس و تجهیزات در جعبه‌های دیگر قرار می گیرند و ما قادر هستیم هر کجا که بخواهیم این تجهیزات را با خود حمل کرده و از آنها استفاده کنیم. با توجه به نقشه بزرگ و وسیعی که در نمایش بازی دیدیم، این امکان می‌رود که ما قادر هستیم هرکجا که مایل باشیم جعبه‌ها را قرار داده و یا حتا فرسنگ به فرسنگ منطقه را نسبت به موقعیت‌های پیش آمده از این جعبه ها قرار داده و استفاده کنیم. اگر «متال گیر: فانتوم پین» را بازی کرده باشید، کوجیما علاقه خاصی به سیستم Mother Base دارد و احتمالا ما با جمع‌آوری آیتم‌ها به محلی به مانند مادر بیس خواهیم رفت؛ اما نکته‌ای که در ابتدای تریلر از زبان زنی که با سم صحبت می‌کند، می‌شنویم که اشاره می‌کند سم یک تحویل‌دهنده است و شاید تمامی این جعبه‌ها یا آن جنازه‌ای که در یکی از سکانس‌ها به پشت سم چسبیده بود صرفا جمع‌آوری می‌شوند تا به یک مکانی تحویل داده شوند. البته، همان‌طور که قبلا هم گفته شده بود، ما تمام مدت پیاده‌روی نخواهیم کرد و وسایل نقلیه‌ای مثل موتور و ماشین در بازی وجود دارند؛ چه بسا که در یکی از سکانس‌ها مشاهده می‌کنیم که موتورسیکلت سم از دره به پایین پرت می شود.

سَم را باید مداوا کنیم. اگر قسمت سوم از مجموعه بازی‌های متال‌گیر را بازی کرده باشید، به یاد می‌آوریم که کوجیما در این بازی از سیستم خوددرمانی یا Survival برای بقا و حفط جان شخصیت اصلی استفاده کرده است. برای مثال، با توجه به امکانات پزشکی که در اختیار داشتیم، می‌توانستیم بخشی از بدن را که در رفته جا بیاندازیم یا یک شکستگی را رفع کنیم یا اگر حشره یا حیوانی ما را نیش زده باشد، توسط تزریق پادزهر از کشته شدن‌مان جلوگیری می‌شود. سَم به شدت زخمی می‌شود و این را می‌توانیم از نمایش بازی بفهمیم، در بخشی از نمایش، او ناخنی را که آسیب دیده است، می‌کند و با این تفاسیر، این امکان وجود دارد که بازی از این سیستم استفاده کند. منطقه‌ای که در آن هستیم بزرگ و البته زندگی در آن جاری است. در نمایش ارائه شده، پرندگان و حشرات در حال پرواز دیده می‌شوند و می‌توان به این نتیجه رسید که احتمالا برخی از جانوران در این دنیای عجیب و غریب به‌راحتی می‌توانند حیات خود را ادامه دهند. محیط و دنیای بازی بسیار بزرگ است و حتی با توجه به اشاره یکی از شخصیت‌های بازی، حتی محیط‌های شهری هم در بازی وجود دارد. این برداشت‌ها همگی نشان از بزرگ بودن بازی است (امیدواریم بزرگ به شکل MGS:TPP نباشد). در قسمتی از تریلر مشاهده می‌کنیم که سَم به یک کمپ نزدیک می‌شود و در همان لحظه قطعه‌ای که در دست دارد به یک سلاح تبدیل می‌شود. می‌توان نتیجه گرفت که احتمالا در این محیط بزرگ نفرات یا موجوداتی خواهند بود که به‌راحتی مخفی شده و مشکلی با موجودات عجیب یا همان دست‌های وحشتناکی که در تریلر دیده می‌شوند، ندارند. این دست‌ها که هربار پدیدار می‌شوند با خود ماده سیاه رنگی را نیز به همراه می‌آورند که به نفس کشیدن افراد حساس هستند و در صورتی که احساس بکنند فردی یا موجود زنده‌ای در اطرف‌شان حضور دارد، به‌شکلی خاص برخورد می‌کنند. در تریلر نمایش داده شده، می‌بینیم زمانی که حضور سَم در محیط فاش می‌شود، زمین زیرپایش مملو از مواد سیاه رنگ شده و موجوداتی به شکل انسان و سیاه رنگ از زمین خارج شده و سم را می‌بلعند. هرکجا که این ماده سیاه حضور پیدا می‌کند، زمان به سرعت حرکت کرده و موجودات زنده را سریع پیر می‌کند؛ چیزی که مطمئنا در بازی حضور دارد و بسیار و تاثیرگذار است. بحث، زمان و تلاش برای ثانیه‌ای به دست آوردن آن خواهد بود.

دو شخصیت جدید و یا به عبارتی دو بازیگر جدید که این‌بار خانم هستند در بازی معرفی شدند. خانم Léa Seydoux و خانم Lindsay Wagner را می‌بینیم. هنوز اسم این دو را در بازی نمی‌دانیم، اما آن‌طور که از ظاهر قضیه پیداست، شخصیت زنی که خانم Wagner در نقش ایشان ایفای نقش خواهد کرد، شبیه همان زنی است که در عکس، در کنار سَم حضور دارد و زمان و تاثیرات زمانی در بازی باعث شده تا هر دو یک‌دیگر را فراموش کرده و لااقل یک نفر دچار این مشکل شده باشد. با توجه به این که خانم Wagner در انتهای تریلر بسیار جوان می‌شود و سَم  نیز از وی می پرسد که چه کسی است؟

مهم‌ترین چیزی که ما منتظرش بودیم، نمایش جامع و کاملی از گیم‌پلی بود؛ لذا این امر میسر نشد، اما چیز‌هایی که نمایش داده شد، هر چه‌قدر کوتاه و اندک، در نوع خود بسیار پرمحتوا و دقیق کار شده بودند. کوجیما به مانند همیشه با وسواس خاصی نمایش را با یک موسیقی زیبا هماهنگ کرده و احساسی خاص و ویژه را به مخاطبین با ترکیب تریلر و موسیقی منتقل کرده است. احساس مملو از تنهایی که احتمالا دنیای تنهای سَم  و روزگاری که در آن سپری می‌کند را نیز به‌نمایش می‌گذارد. احتمالا مدت‌های طولانی را تنها خواهیم ماند  یا به‌خاطر وجود مشکلات و وظایفی که سَم برعهده دارد، نمی‌توانیم بیش از حد به جامعه انسانی و یا جامعه‌ای که احتمالا قرنطینه شده است، نزدیک بشویم. کوجیما تمام آن چیزی را که نیاز بود نشان نداد، اما احساس خوب و مثبتی را منتقل کرد و می‌توان گفت این همان چیزی است که مدت‌ها منتظرش بودیم. عنوانی که دیگر رنگ و بوی تکرار را ندارد و این قدرت را به مخاطبین بازی‌های ویدئویی می‌دهد تا هم‌چنان از این سرگرمی با تمام وجود لذت ببرند.