نقد بازی Assassin’s Creed Syndicate | قاتلین ویکتوریایی

دیگر کسی نمانده که با بازی فرقه‌ی اساسین آشنایی نداشته باشد. فرقه‌ی اساسینی که در کمترین مدت توانست طرفداران بسیار زیادی برای خودش دست و پا کند و خیلی ها را مجذوب خود سازد. بازی‌ای که باعث شد خیلی‌هایی که به تاریخ علاقه نداشتند به طور ناخواسته با آن آشنا شوند و در مورد وقایع مهم، اتفاقات تاثیر گذار و شخصیت‌های ماندگار تاریخی اطلاعات کسب کنند. اما این مجموعه‌ی محبوب دست آخر به کدام سمت رفت؟ آخر و عاقبت‌اش  چه شد؟ واقعا چه اتفاقی افتاد که کار مجموعه بازی‌ای  که متای زیر ۸۰ نداشت به ۷۰ و امثال آن رسید؟ آیا واقعا نیاز است که ما هر سال یک قسمت از این بازی را حتما بازی کنیم؟ همین می‌شود که شماره‌ی قبلی بازی یعنی فرقه‌ی اساسین اتحاد به یک فاجعه‌ی تمام عیار بدل می‌شود که انواع مشکلات فنی و باگ و افت نرخ تصویر و مشکلات جدی داستانی یقه‌اش را سفت می‌چسبد و درصد بسیاری از طرفداران دو آتشه را فراری می‌دهد. در این میان تنها راه نجات این است که برای بازی عطش ایجاد کنیم. چه موقعی عطش بازی‌کننده‌ها، حتا آنهایی که با این مجموعه قهر کرده‌اند به بالاترین حد ممکن می‌رسد؟ یک راهش این است که هر سال بازی را عرضه نکنیم. البته یک راه دیگر هم وجود دارد و آن ساخت یه فرقه‌ی اساسین با کمترین مشکلات فنی و داستانی و ارائه‌ی گیم‌پلی تازه و منحصر به فرد است. اینجاست که پای تازه‌ترین محصول این مجموعه به میان می‌آید؛ «فرقه‌ی اساسین: سندیکا» (Assassin’ Creed: Syndicate). بیایید ببینیم آیا یوبی‌سافت سربلند از این آزمایش بزرگ خارج شده یا نه؟! در ادامه با نقد بازی Assassin’s Creed Syndicate همراه دنیای بازی باشید.

آسمان ابری لندن

تصمیم گرفتم ابتدا از گرافیک بازی شروع کنم. ابتدا بگذارید از ایرادات گرافیک بگویم تا به نکات مثبت و خوب هم برسیم. عمده ترین مشکل گرافیکی بازی چیزی جز طراحی چهره ی NPC  ها و در بعضی مواقع طراحی محیط نیست. می توانم به جرات بگویم در بازی هر یک از مردم را هزاران بار در نقاط مختلف شهر می‌بینید! این به این معنی است که مردم همه شبیه سازی شده اند و در نقاط مختلف شهر کپی پیست شده اند! و جالب اینجا است که همه هم واکنش تقریبا یکسانی نسبت به کشته شدن یک فرد یا اتفاقات پیش آمده در محیط بازی نشان می‌دهند. البته طراحی بسیار خوب محیط باعث می‌شود که شما این اشکال را کمرنگ تر ببینید.ازطراحی محیط به‌جز در برخی موارد نادر نمی‌توان ایراد خاصی گرفت. لندن واقعا خوب طراحی شده است  و شما می‌توانید به طور کامل لندن ویکتورایی را ببینید و حس کنید. اما ایرادی که به طراحی محیط وارد است و شاید کمتر کسی آن را ایراد بداند طراحی درختان و گیاهان است. برایم بسیار جالب است که با این که در نسل هشتم هستیم اما باز هم با چنین درختان بی‌کیفیت و زشتی مواجه می‌شویم. همان طور که می‌دانید لندن دوران صنعتی و اولیه ی خود را طی می‌کند برای همین بیشتر درختان و گیاهان نابود شده اند و ما در بازی با درختان خشک مواجه هستیم. اما نکته ی جالب درباره ی درختان این است که زمانی که سعی می کنید تا از روی آن ها بپرید با مشکل مواجه می شوید! از همین الان برایتان تضمین میکنم که صد در صد درون درخت فرو می روید و یک نمونه از باگ های جالب بازی را می‌بینید.

اما نکته ی مثبت گرافیک طراحی خوب چهره ی شخصیت های بازی است. باید اعتراف کنم که بازی هرچه در طراحی چهره‌ی  NPC‌ها  بد کار کرده در طراحی چهره ی شخصیت‌های اصلی بسیار خوب عمل کرده است. تقریبا سعی شده تا حد امکان شخصیت ها واقعی به نظر برسد و به نظر من موفق عمل کرده اند. البته طراحی چهره‌ی شخصیت‌های اصلی هم خوب و کم‌نقص انجام شده است. اما نکته ایی که مانع لذت بردن کامل از چهره ی شخصیت ها می‌شود طراحی بسیار بد موها است. با این حال نباید زیاد هم مته به خشخاش گذاشت و ایرادات ریزی که در پیشبرد بازی و روند پیشرفت بازی‌کننده اثری نمی‌گذارند را بزرگ جلوه داد. با این حال بازهم طبق سنت این چندساله‌ی فرقه‌ی اساسین بازی  باگ دارد، زیاد هم دارد! در بسیاری از اوقات ممکن است با باگ های زیادی مواجه شوید اما نکته‌ی مثبت و امیدوارکننده این است که برخلاف اتحاد، باگ‌ها تاثیری در روند بازی و پیشرفت شما در بازی ندارند. گاهی این باگ ها آنقدر کوچک هستند که نمی‌توان آنها ارا به حساب آورد و فقط باعث خنده و تفریح هستند. مثلا ممکن است از یک ساختمان به یک ساختمان دیگر بروید و سریعا دوباره به ساختمان اولیه برگردید ! یا مثلا یک جعبه می‌بینید که نصفش در دیوار فرو رفته و نصفش در زمین است یا درشکه سواری را می‌بینید که هوا را می‌راند! البته این گونه باگ ها قابل نقد نیستند چون محیط بازی آنقدر بزرگ است که بتوان به بازی حق داد که یک سری باگ داشته باشد.

داستان خون و دود

شاید بسیاری با این امید سراغ بازی رفته‌اند که به دلیل وارد شدن داستان به دوره‌ی ویکتوریایی انتظار یک جهش اساسی از آن چه در حوزه‌ی داستان و چه در نوع و شکل گیم‌پلی را داشتند. ولی متاسفانه داستان بازی آن طوری نیست که انتظارش را دارید. در بسیاری از موارد داستان شاید کمترین نقش را در بازی دارد و به خوبی خوب روایت نمی شود و بیشتر پتانسیلش هم در همین میان از بین می‌رود. سندیکا دارای دو شخصیت قابل بازی است که  جیکوب و ایوی( Evie)  نام دارند و دوقلو هستند. خوشبختانه شخصیت هردوی این خواهر و برادر پردازش خوبی دارد که به گیم‌پلی و نوع قابلیت‌های هریک سرایت کرده است. داستان از شهر Crawley شروع می‌شود، شهری که تمپلار ها اختیار کامل اوضاع را در آن به دست گرفته‌اند و کاری از اساسین‌ها ساخته نیست. به همین دلیل این دوقلو تصمیم می‌گیرند تا راه پدرشان را پیش بگیرند وبه لندن بروند. اما بشنویم از لندن که قلب صنعتی اروپا شده است؛ عده‌ایی اشراف زاده شده‌اند و سرمایه ی فراوان دارند و عده ایی هم از فقر و بیچارگی به کار اجباری در کار خانه‌های کثیف روی آورده اند. با اینکه داستان به واسطه‌ی تعریف محیطی و اتمسفر پتانسیل خیلی خوبی برای روایت قصه‌ای جدید و نو را دارد ولی زمانی که در جو بازی قرار می‌گیرید می‌بینید که داستان  اصلا  آنگونه که انتظار دارید پیش نمی رود و خوب روایت نمی شود. مهم ترین اشکالی که به داستان وارد است نپرداختن به اهداف و راه پدر دوقلو هاست. شاید اگر از قبل می‌دانستیم که این دو دارند در چه راهی قدم می‌گذارند درک داستان برایمان بسیار بهتر و آسان تر بود. اگر بخواهم برایتان واضح تر توضیح دهم می‌توانم بگویم که داستان بازی بسیار خوب شروع می‌شود سپس در اواسط بازی به شکل عجیبی افت می‌کند و در اواخر بازی دوباره کمی جان می‌گیرد. شخصیت پردازی شخصیت‌ها بسیار خوب انجام شده به طوری که در همان اوایل بازی اخلاق و رفتار آنها به طور کامل دستتان می آید و به راحتی می‌توانید با آن ها ارتباط برقرار کنید. البته بر خی از شخصیت های فرعی یا درست شخصیت پردازی نشده اند یا اصلا به آن ها اهمیت داده نشده است! با این حال این مساله مانع لذت بردن از ارتباط با شخصیت های اصلی نمی شود.

قیام قاتلین

گیم‌پلی بازی را تنها یک کلمه می‌تواند توصیف کند و آن چیزی جز متوسط نیست. خیلی ها امید داشتند تا شاید در این نسخه گیم‌پلی بازی دست خوش تغیراتی شود اما بازی اصلا این انتظارات و امید ها را به سر انجام نمی رساند. مانند گذشته شما می‌توانید به راحتی از گشت و گذار روی بام خانه ها لذت ببرید که بزرگ بودن محیط به چند برابر شدن این لذت کمک شایانی کرده است. اما نکته ایی که باعث می‌شود از گیم پلی بازی ناامید شوید سیستم مبارزات است. سیستم مبارزات واقعا بد طراحی شده به طوری که در خیلی از موارد به جای اینکه سعی در کشتن مزدوران و سربازان بکنید ترجیه می‌دهید از ساختمان بالا بروید و سرتان در لاک خودتان باشد! سیستم مبارزات تقریبا الهام گرفته از بتمن است و شاید همین موضوع در خراب تر شدن آن نقش داشته باشد. مشکل اساسی مبارزات تنوع نداشتن در زدن ضربه است. اگر با جیکوب مبارزه را انجام دهید تنها کاری که می‌کند زدن مشت های پی در پی و استفاده از هیدن بلید است. اشکال دیگر زیاد بودن تعداد دشمن هایی است که باید در یک راند با آن ها مبارزه کنید. وقتی می‌بینید که جیکوب همان ضربات را برای نفر بعد و نفر بعد از آن استفاده می‌کند احساس تکراری بودن شدیدی به شما دست می دهد. البته اوضاع برای ایوی بهتر است. زیرا استفاده از عصا برای مبارزه تنوع بهتری نسبت به هیدن بلید و مشت زدن دارد. البته ناگفته  نماند که در طی بازیی یک سری قابلیت جالب مانند کشتن دو نفر به صورت همزمان، استفاده از تفنگ، بمب دود زا و… فعال می‌شود که کمی اوضاع را بهتر می‌کند. بخش مخفی کاری بازی خیلی بهتر از مبارزه ی مستقیم کار شده است و لذت چند برابری دارد. قابلیت خوب دیگری که به سیستم مبارزات اضافه شده  این است که شما به راحتی می‌توانید حین اینکه می‌دوید کاملا بی سرو صدا دخل یک نفر را بیاورید! ضعف دیگر گیم‌پلی بازی هوش مصنوعی است. تقریبا از همان ابتدا متوجه می‌شوید که با یک سری دشمن خنگ سرو کار دارید! این موضوع زمانی خود را نشان می‌دهد که تعداد دشمنانتان بسیار زیاد باشد. متاسفانه طراحی مراحل بازی طوری است که باعث می‌شود بد بودن هوش مصنوعی بازی بیش از پیش به چشم بیاید. اما خوش بختانه هیجانی که در انجام دادن برخی مراحل است باعث می‌شود تا کمی این موضوع کم رنگ تر شود! یکی دیگر از نکات مثبت گیمپلی راندن کالسکه است. این ایده به بهترین شکل پیاده سازی شده و هیجان خاصی دارد. در برخی موارد  حتی می‌توانید کالسکه ی خود را  به کالسکه ی کسانی که شما را تعقیب می‌کنند بکوبید و آن ها را به سمت درو دیوار منحرف کنید یا اسب های آن ها را بکشید!

نوایی از قلب لندن

شاید بتوانم به جرات بگویم مثبت ترین نکته ی بازی موسیقی آن است. موسیقی‌ای که واقعا چه در حین انجام ماموریت ها و چه در زمان گشت و گذار باعث می‌شود تا کملا در جو و اتمسفر دوره و زمانه‌ی بازی غوطه بخورید. برایم بسیار عجیب است که چرا موسیقی به این خوبی با مراحلی نه چندان جذاب درآمیخته شده است؟! حتی قطعاتی که در زمان نشان دادن میان پرده‌ها پخش می‌شوند نیز بسیار عالی و هیجان انگیز هستند. صدا گذاری شخصیت ها نیز به بهترین شکل انجام شده و شما می‌توانید به راحتی از لهجه ی شیرین بیریتیش شخصیت ها لذت ببرید.

در یک جمع بندی کلی می‌توان فرقه‌ی اساسین سندیکا را به معمولی ترین اساسینزی که تا حالا منتشر شده نامید. بازی داستان معمولی با روایت نه چندان خوب و یک گیم‌پلی تکراری و سیستم مبارزات ضعیف دارد اما باز هم  در هر حالت ارزش تجربه کردن را دارد. اما اگر هم موفق تجربه ی آن نشدید چیز زیادی را از دست نداده اید