چرخ‌دنده‌های خسته | نقد و بررسی بازی Gears of War 4

هر طلوعی، غروبی دارد. یک داستان و ماجرای خوب، به یک نقطه‌ی آغاز خوب و به یک پایان به یاد ماندنی نیازمند است؛ البته ادامه دادن یک داستان محبوب با نقطه‌ی آغازین خوب و پایانی به یاد ماندنی، کمی نیاز به توجه به عناصر و نکاتی متفاوت دارد. اول این‌که در این قسمت‌های ادامه دهنده، باید از شخصیت‌ها و عناصر کاملاً جدید و نو استفاده شود؛ اگر هم قرار نیست همه چیز نو باشد، برخی از عناصر باید دوباره بررسی  و به درستی در آثار جدید جایگذاری شوند. به شخصه یادآوری کوچکی به گذشته و احترام به خاطرات مخاطبین به علاوه‌ی داستان و دنیایی کاملاً جدید را مخلوطی قابل قبول می‌دانم. چه عضو انجمن حقوق بگیران مایکروسافت باشید و چه عضو انجمن حقوق بگیران سونی، نام و آوازه‌ی مجموعه بازی‌های «چرخ‌دنده‌های جنگ» (Gears of War) را شنیده‌اید. قسمت چهارم این مجموعه اخیراً برای پلتفرم‌های مایکروسافت منتشر شده که نقطه‌ی آغازین قابل قبولی برای سه‌گانه یا چندگانه‌ای جدید است. با نقد و بررسی این عنوان، همراه دنیای بازی باشید.

جذاب و اعتیادآور مثل همیشه

به قول سازندگان خود بازی، وقتی یک چیزی که از قبل خوب و عالی کار شده، چرا بیاییم و آن را تغییر دهیم؟ مکانیک‌ها و المان‌های گیم‌پلی این مجموعه بازی، از همان قسمت اول به بهترین شکل کار شده بود و رفته‌رفته، در قسمت‌های بعدی پیشرفت‌های جزیی و تکامل باعث بهتر شدن فرمولی فوق‌العاده و جذاب شد. پایه‌ها و مکانیک‌های گیم‌پلی قسمت چهارم نیز کاملاً مثل قبل هستند. سنگرگیری، نبردهای تن به تن نفس‌گیر و پخش شدن قطعه‌های بدن دشمن بیچاره(!) مثل گذشته روان، اعتیادآور و فوق‌العاده سرگرم‌کننده است. اسلحه‌های جدیدی هم به بازی اضافه شده‌اند که تنوع خوبی دارند و کاربردی هستند و وقتی مخاطب از آن‌ها استفاده می‌کند به‌خاطر کارایی خاص‌شان جذابیت‌های منحصر به فرد و قابلیت‌های متفاوتی را در دسترس مخاطب می‌گذارد.

حرکات تمام‌کننده و استفاده از خنجر نیز بیشتر در این قسمت از بازی به چشم می‌آیند که خالی از لطف نیست. می‌توانید کسانی که صرفاً پشت سنگر پناه گرفته‌اند را با سنگرگیری سریع و زدن دکمه‌ای به سمت خود بکشانید و با خنجر از خجالت آن‌ها درآیید تا دیگر هوس سنگرگیری محض به ذهنشان خطور نکند! بخش چندنفره و آنلاین نیز بهتر و منظم‌تر از همیشه بازگشته است تا ما را مجبور به تمدید اشتراک گلد یا طلایی کند؛ دو بخش جدید به حالت چندنفره اضافه شده‌اند که به ترتیب Dodgeball و Arms Race نام دارند. در «داج‌بال» شما در تیم‌های پنج نفره‌ی معمول وارد بازی می‌شوید و اگر کشته شوید، در صورتی به بازی برمی‌گردید یا به اصطلاح ریسپاون می‌شوید که هم تیمی شما یک نفر از تیم مقابل را بکشد. این زنجیره تا جایی ادامه پیدا می‌کند که یکی از تیم‌ها کاملاً از پا در بیاید. در «آرمز ریس» یا مسابقه‌ی دست‌ها نیز هر تیم با یک اسلحه‌ی خاص شروع می‌کند؛ هر تیمی که زودتر بتواند با اسلحه‌ی شروع سه نفر از تیم مقابل را از پا در بیاورد، به امتیاز مورد نظر رسیده و اسلحه‌ی تیم عوض می‌شود؛ در این حالت شما تقریباً با تمامی اسلحه‌های موجود در بازی، یک بار بازی می‌کنید که در نوع خودش جالب است. و اما بخش Horde نیز با ساختار کلاسیک خود بازگشته و هم‌اکنون می‌توانید از میان پنج نوع سرباز یا کلاس انتخابی داشته باشید و به بازی بپردازید.

چیزی که به راحتی می‌توان در اوایل آغاز به بازی متوجه آن شد، به خصوص اگر Gears باز باشید، سریع‌تر شدن مبارزه و روند بازی است که تأثیر خوبی در گیم‌پلی گذاشته است؛ حتا بیشتر اسلحه‌های جدید نیز کارکردی سریع دارند که روی همین مهم تاکید می‌کند. برخی از مراحل در بخش داستانی به شکل ویژه‌ای کار شده‌اند تا روند پیشروی در بازی کسل‌کننده نشود؛ مثلاً بخش موتورسواری، بخش‌های Horde مانند، فرارهای هیجان‌انگیز و استفاده از روبات‌های غول‌پیکر از جمله این مراحل هستند که اگر تعداد و تنوع آن‌ها بیشتر می‌بود، بازی روند بسیار بهتری می‌داشت. در مجموع، به شخصه انتظار تغییر پایه‌ای و بزرگی در گیم‌پلی بازی نداشتم و همه چیز مانند گذشته عالی است؛ فقط در طول کل بازی، احساس می‌کردم که به محتوای نو و جدید بیشتری نیاز دارم.

افسار گذشته دست ماست، یا گذشته زمام‌دارِ ما؟

شخصیت‌های جدید، اتفاقات نو و گروه‌های جدیدی که در قسمت چهارم مشاهده می‌کنیم همگی خوب و قابل‌قبول کار شده‌اند. ارتباط میان شخصیت اصلی -جیمز فینکس- و هم تیمی‌های وی یعنی «دل» و «کیت» بسیار عالی کار شده است و شما لحظه‌ای حس غریبی نمی‌کنید و خیلی زود با این شخصیت‌ها خو می‌گیرید. جنجال‌های میان جیمز و پدرش -مارکوس بزرگ!- و ارتباطات میان دیگر شخصیت‌ها همگی عالی کار شده‌اند و کاملاً واقعی به نظر می‌آیند؛ اما با تمام این اوصاف، پایه‌های داستان و تهدیدِ جدید همگی از گذشته‌ی بازی و داستان آن می‌آیند. شرایط و اوضاع جدید، ابزارآلات روباتیک و فوق پیشرفته و گروه‌های مردمی معترض به حکومت نو باز هم برای یک قسمت جدید و شروع مجموعه‌ای نو کافی نیستند.

روبات‌ها و فضایی مدرن و صنعتی که در مراحل اولیه‌ی بازی مشاهده می‌کنید، به نظر من از ایده‌های اولیه برای قسمت چهارم و جدید بازی باقی مانده‌اند. با توجه به نمایش‌های پیشین بازی و شایعات و اخبار منتشر شده، بازی نهایی که هم‌اکنون در دستان ماست، حداقل دو یا سه بار دست خوش تغییرات اساسی در تم و روند داستان  شده است. The Coalition حساسیت زیادی به خرج داده‌اند و ریسک نکرده‌اند تا ایده‌های ناب و جدید خودشان را کاملاً در اولین نسخه‌ی جدید بازی پیاده کنند؛ و ترجیح دادند تا خیلی از گذشته دور نشوند و کم‌کم رو به جلو پیش بروند. بخش داستانی بازی دارای پنج فصل است که داستانی بسیار ساده را دنبال می‌کند و با کمک پردازش خوب به شخصیت‌هایش، و ایجاد صحنه‌های دراماتیکِ به یادماندنی، سعی می‌کند درجا زدن در گذشته را پوشش دهد و تا حدی نیز موفق است.

شما، جیمز فینکس، با دوستان خود بیرون از محوطه‌ی شهرهای رسمی و حکومتی به صورت آزاد زندگی می‌کنید، و برای محافظت و پیش‌برد زندگی نیاز دارید تا به مقرهای COG، نیروهای ارتش اتحاد Gears، هجوم ببرید و دزدی کنید. بعد از یک دزدی نمی‌توانید به صورت کاملاً مخفیانه پیش بروید و باعث می‌شوید که رهبر سیستم حکومتی، «جین»، به روستا و محل زندگی شما حمله کند؛ در این گیر و دار، سر و کله‌ی تهدیدِ نو از نوع موجودات عجیب و لوکاست مانند -لوکاست موجوداتی بودند که در نسخه‌های پیشین دشمن‌های اصلی انسان‌ها محسوب می‌شدند- پیدا می‌شود و این موجودات مادر کیت را با خود می‌برند؛ هم‌اکنون شما و دوستان خود باید به دنبال نجات مادر کیت باشید و از پدر، و سرباز باتجربه‌ی خود نیز کمک بگیرید. کل داستان حول همین موضوعات می‌چرخد و چرخ‌دهنده‌های داستان، کمی قدیمی، کند و زنگ زده هستند؛ البته در کل بیان داستان با توجه به پیچیده نبودن آن خوب پیش می‌رود و مطمئناً شروع خوب و قابل قبولی برای یک مجموعه‌ی جدید به حساب می‌آید؛ اما به شخصه انتظار بیشتری از نو و ناب بودن داستان و بهانه‌های پیش‌روی بیشتر در آن را داشتم. جزییات بیشتری را به اشتراک نمی‌گذارم تا داستان بازی برای‌تان لو نرود و خودتان این بخش از بازی را قضاوت کنید.

«رامین جوادی» کار خودش را کرده است!

در بخش جلوه‌های بصری، موسیقی و صداگذاری بازی نیز شاخص‌ترین و جذاب‌ترین موضوع قطعه‌های فوق‌العاده‌ای است که با رهبری رامین جوادی کار شده‌اند. از آهنگ اولیه و منوی بازی، تا قطعه‌های موسیقی متن همگی عالی کار شده‌اند تا یکی از به یاد ماندنی‌ترین تم‌های موسیقی در مجموعه بازی‌های چرخ‌دنده‌های جنگ را بشنویم. تم موسیقی اصلی یک اثر، اگر قرار باشد یک شاهکار تلقی شود، باید در ذهن شما هک شود و دیگر بیرون نرود، طوری که آن را ناخودآگاه تکرار کنید؛ و خوشبختانه با یاری آقای جوادی که نیازی به معرفی ندارند، این مهم عملی شده است. گویندگان بازی نیز کار خودشان را به خوبی به اجرا در آورده‌اند و این مهم باعث می‌شود تا خیلی سریع مخاطب با آن‌ها ارتباط برقرار کند.

چرخ‌دنده‌های جنگ ۴ را در بخش گرافیک می‌توان جزو بازی‌های خوب نسل هشتم قرار داد. نورپردازی و جزییات محیط در برخی صحنه‌ها خیره کننده‌اند و در برخی دیگر نه چندان خیره‌کننده. از آن‌جا که عادت کرده‌ایم مجموعه بازی‌های Gears بالاترین استانداردهای گرافیکی را دارا باشند، جلوه‌های بصری خوب در حد انتظاراتمان نبود!

در نهایت…

در پایان می‌توان گفت که چرخ دنده‌های جنگ ۴ بازی خوبی است برای شروع یک مجموعه‌ی نو؛ اما عنوانی کاملاً جدید و ناب نیست و مطمئناً نمی‌توان آن را یک شاهکار نامید. قرض گرفتن بسیاری از المان‌ها در بخش‌های مختلف از بازی‌های پیشین، باعث می‌شود تا خستگی خاصی در بازی احساس شود و مرتب با خودتان بگویید: «این که چیز جدیدی نیست! من انتظار غافل‌گیری‌های بیشتر و بزرگ‌تری را داشتم.» چه از مخاطبان قدیمی بازی باشید و چه نباشید، از بازی لذت می‌برید و بخش تک نفره و چندنفره‌ی آن شما را از صدای اره و شاتگان «نَشِر» سیراب می‌کند. امیدوارم در ادامه و قسمت‌های بعدی، تیم سازنده ریسک‌پذیرتر عمل کنند و بازی را بیشتر به جلو ببرند تا حس سنگینی و خستگی گذشته در طول بازی مخاطب را درگیر نکند؛ در ضمن یادتان نرود که بعد از اتمام بخش تک‌نفره‌ی بازی، تیتراژ پایانی را رد نکنید که ویدیویی کوتاه در پایان آن منتظر شماست!