نقد بازی Journey

«دیالوگ» به هیچ وجه بهترین روش برای روایت نیست؛ هر‌چند متداول‌ترین است. البته دیالوگ یکی از ارکان هر داستانی است و جدا ساختن آن از داستان اگر غیر‌ممکن نباشد، بسیار سخت است. دیالوگ بین شخصیت‌ها ارتباط بسیار مستقیمی ایجاد می‌کند، شخصیت‌ها را شکل می‌دهد و خواسته یا ناخواسته حجم قابل توجه‌ای از روایت را به دوش می‌کشد. اما برخی مواقع که نویسنده به تقلا و سختی دچار می‌شود، یکی از آسان‌ترین راه‌ها برای بیرون آمدن از حفره‌های روایی و آسان کردن این سختی‌ها، تعریف داستان در دیالوگ‌ها (بین دو شخصیت یا بین راوی و مخاطب) است که البته امر چندان پسندیده‌ای نیست. تعریف داستان در دیالوگ و واگذار کردن حجم قابل توجه‌ای از روایت به گفتگو‌ها، مثل کوباندن اطلاعات به صورت مخاطب، بسیار زننده است. این کار کاوشگری را از مخاطب داستان دریغ می‌کند و در نتیجه از شگفتی داستان می‌کاهد. پس هر داستان نویسی باید تا حد امکان از روایت مستقیم در دیالوگ دوری کند؛ البته منظور حذف دیالوگ نیست بلکه گفتگوی شخصیت‌ها باید همانند گفتگو‌های ما در زندگیمان واقعی و باور‌پذیر، دور از ارائه‌ی انبوهی از اطلاعات باشد.اما برخی پا را از این هم فرا‌تر می‌گذارند و به طور کلی به روایت صامت، بدون دیالوگ یا مونولوگ رو می‌آورند. هر‌چند این کار راحت نیست و هر کسی از عهده‌ی این چالش بر نمی‌آید، اما حتی تلاش برای روایت صامت امری زیبا و تحسین بر‌انگیز است. در ادامه با آخرین مقالات بازی و نقد نسخه‌ی رایانه‌های شخصی بازی Journey همراه دنیای بازی باشید.

بارز‌ترین نمونه‌ی روایت بدون دیالوگ را در فیلم‌های صامت شاهد هستیم، اما بازی‌های ویدیویی نیز از این نوع روایی بی‌بهره نیستند و «سفر» (Journey) را به جرئت می‌توان زیبا‌ترین نمونه‌ی روایت صامت در صنعت گیم دانست.

«سفر» یک بازی ماجرایی است که توسط استودیوی that game company به صورت تقریباً مستقل توسعه یافت و در سال ۲۰۱۲ توسط سونی به طور انحصاری برای کنسول نسل هفتمی این شرکت منتشر شد. در سال ۲۰۱۵ شاهد انتشار آن برای پلی استیشن ۴ بودیم و حال، در ۲۰۱۹، پس از گذشت هفت سال، به لطف Epic Games Store و سیاست‌های انحصاری سازی‌اش، کاربران رایانه‌های شخصی نیز به طور انحصاری از این فروشگاه می‌توانند Journey را تهیه کرده و به تجربه‌ی آن بپردازند.

Journey سفر کوتاهی است، که در دو ساعت یا حتی کمتر از آن می‌توان آن را به اتمام رساند. البته که از یک بازی مستقل، ادونچر و صامت ۱۵ دلاری انتظار بیشتری هم نمی‌رود. بازی دیالوگی هم ندارد و موسیقی زیبای «آستین وینتوری»(Austin Wintory) در کنار صدا‌های محیط تنها نوایی است که در طول بازی به گوش می‌رسید. با این حال «سفر» به طرز شگفت انگیزی موفق می‌شود در طول همین دو ساعت و بدون حتی یک خط دیالوگ، دساتانی در یک کلمه «زیبا» را برای هر مخاطبی با هر سلیقه‌ای به تصویر بکشد.

بازی به زیبایی هر چه تمام‌تر الگوی روایی «سفر قهرمان» را پیاده سازی می‌کند. قهرمانی که در ابتدا با دیدن کوهی به ماجراجویی دعوت می‌شود، از آستانه عبور می‌کند، با سایه رو در رو می‌شود، حقایق را می‌فهمد و در انتها به عنوان ناجی جهان به ابتدا باز می‌گردد و بار دیگر تصویر کوه تنها، وسوسه‌ی ماجراجویی را در دل او و مخاطبی که او را کنترل می‌کند می‌اندازد.

در کنار خود قهرمان، بازی پرداخت‌های خوبی هم به جهانی که در آن سفر می‌کنیم دارد که برخی از آن‌ها طی کات سین‌های صامت سرگذشت جهان را به تصویر می‌کشند و برخی دیگر تصاویری هستند که برای مخاطبین کنجکاو در نظر گرفته شده‌اند.

در کنار زیبایی روایی بازی، گرافیک زیبا و روان آن و استایل انیمیشنی بازی که مخاطب را به یاد الگو‌های معماری و طراحی اسلامی می‌اندازد به این زیبایی به شدت می‌افزایند. کادربندی بازی هوشمندانه همواره در تلاش است تا قهرمان را در نقاط طلایی کادر به تصویر بکشد و خوشبختانه پورت خوب بازی روی رایانه‌های شخصی باعث شده تا علاوه بر استفاده از حد‌اکثر پتانسیل گرافیکی بازی، هماهنگی خوبی را نیز با موس و کیبورد شاهد باشیم؛ برخلاف بازی‌هایی نظیر Nioh و Heavy Rain که از انحصاری‌های سونی هستند و با وجود عرضه بر روی رایانه‌های شخصی، عملکرد جالبی روی موس و کیبورد ندارند. هر چند به نظر من بهتر است در طول تجربه‌ی Journey دوربین را به خود بازی واگذار کرده تا در کادربندی‌های خارق العاده‌ی آن غرق شوید. رنگ‌بندی‌های گرم، تاریک و به موقع سرد بازی نیز در روایت صامت آن بی‌تاثیر نیست و این در حالی است که با غرق کردن بیینده در خود، وظیفه‌ی گرافیکی خود را نیز به طرز شگفت انگیزی انجام می‌دهد.

کنترل قهرمان در کنار راه رفتن وی، به دو کلید محدود می‌شود؛ یکی برای تولید نوعی صوت که با برخورد با المان‌های مختلف محیط بازخورد متفاوتی دارد و به نوعی در حکم کلید تعامل است؛ و یکی برای پرواز که به مقدار مشخصی شارژ نیاز دارد که با تعامل با المان‌های محیط کسب می‌شود. گیم پلی ساده و در عین حال مفرح بازی را می‌توان به صورت همکاری دو نفره هم تجربه کرد که تجربه‌ای منحصر به فرد از یک بازی کوآپ (co-op) را رقم می‌زند. خوشبختانه همان‌طور که ذکر شد، پورت بازی بر روی رایانه‌های شخصی بسیار مناسب می‌باشد و برخلاف برخی عناوین، نه تنها تجربه‌ی مخاطب از بازی را مختل نمی‌کند، بلکه حتی ارتقا می‌بخشد؛ به نحوی که تجربه‌ی نسخه‌ی رایانه‌های شخصی Journey، حتی برای کسانی که پیش از این نسخه‌ی کنسولی بازی را تجربه کرده‌اند نیز خالی از لطف نخواهد بود.

در وصف سفر  سخن فراوان می‌توان گفت، ولی زیاده‌گویی با ذات این عنوان در تناقض است. بهترین تعریف از Journey، دعوت به تجربه‌ی آن است که علی رغم کوتاه و ارزان بودن، به سادگی یکی از زیبا‌ترین سفر‌های عمر هر کسی را رغم خواهد زد.

Resolution

Platform: PC – Score: 9.65 out of 10

there is so much to say about for Journey and it’s beauty, but talking too much is not harmonic with the essence of this game. The best way to describe the Journey, is to invite everyone to experience it; because it will simply become one of the most beautiful journeys of every body’s life time.