نقد بازی Children of Morta

فرزندان مورتا، حاصل سال‌ها تجربه‌ی تیم فن افزار در ساخت بازی است. همین مقدمه‌ی کوتاه تا حدی تکلیف ما را با این اثر روشن می‌کند. اگر در بازارهای جهانی گرشاسپ را عنوانی متوسط رو به پایین و شمشیر تاریکی (Shadowblade) را خوب بدانیم، فرزندان مورتا (Children of Morta) عنوانی عالی است؛ اثری که توانسته تا یکبار برای همیشه و بدون هیچ رودروایسی به همه بقبولاند که خواستن توانستن است و می‌توان از بازیسازان داخلی انتظار کیفیت بالا داشت که استادنداردها را جابه‌جا بکند. در ادامه‌ با نقد و بررسی میراث جادوگر مرده و ارمغان فرزندان مورتا با دنیای بازی همراه باشید.

کوه پیکسلی و عظمت Full HD

اولین چیزی که با ورود به بازی خودنمایی می‌کند، جلوه‌های بصری و در کل گرافیک آن است. استودیو Dead Mage تصمیم گرفته که بر خلاف عناوین قبلی خود که عموما حالتی واقع‌گرایانه و رئالستیک داشتند (گرشاسپ) و گاهی کمی جنبه‌ی کارتونی‌شان نمود بیشتری پیدا می‌کرد (شمشیر تاریکی) این‌بار به سراغ سبک پیکسلی برود. تمایل اکثر بازی‌های مستقل چند وقت اخیر به پیکسل آرت و تکیه بر استفاده از حس نوستالژی مخاطبان و سرپوش گذاشتن‌شان روی ایرادات بصری بازی بر هیچ کس پوشیده نیست. در چند سال اخیر به وفور شاهد بازی‌های مستقل در سبک‌های مختلف بودیم که سعی می‌کردند از این تکنیک استفاده کنند اما پیکسل آرتی که در فرزندان مورتا می‌بینیم به قدری باجزئیات، زیبا و شلوغ است که گاهی با خودم فکر می‌کردم چرا با وجود این همه جزئیات ددمیج مستقیم به سراغ حالت رئال نرفته است! جدای پیکسل آرت چشم‌نواز، این افکت‌های بازی هستند که نمی‌گذارند چشم‌تان خسته شود. بازی پر از مبارزات شلوغ و شلخته است و غوغای جلوه‌های بصری مثل انفجار دشمنان یا پرتاب آتش صفحه را پر می‌کند ولی نمی‌گذارد حواس‌تان از روند بازی پرت شود. نزدیک‌ترین نمونه‌ای که در این مورد هنگام نوشتن این متن به ذهنم می آید God of War (2017) است که با وجود پر شدن صفحه از افکت‌های آتش و یخ همچنان  حوات‌سان معطوف به مبارزات است و اصلا از این همه شلم شوربا خسته نمی‌شوید!
رنگ بندی محیط‌های بازی نیز متنوع است؛ هر چند شاید در ابتدای بازی زمان زیادی را در مراحل جنگلی با تن رنگی سبز و سیاه بگذرانید اما به محض معرفی پورتالی که از طریق آن می‌توانید به سیاهچاله‌های مختلف سفر کنید، این نکته نیز جای خود را به یکی از نقاط قوت بازی می‌دهد و شاهد حضور محیط‌های بسیار و تفکیک‌پذیر از یکدیگر خواهیم بود.

مورتا مرد از بس که جان ندارد
HUD بازی با اینکه نسبت به نسخه‌ی بتا دچار تغییرات فراوانی شده اما کاربردی‌تر شده و می‌توان به راحتی اطلاعات لازم را در کسری از ثانیه با نگاه کردن به صفحه به دست آورد.

بازی Children of Morta یک عنوان Rogue-like است، یعنی طبق فوانین این زیرژانر شما یک یا چند شخصیت در اختیار دارید و باید در هر بار بازی (Playthrough) تا جایی که می‌توانید پیشروی کنید و با هر بار مردن باید ماجراجویی خود را از سر بگیرید. هر چند که مهارت‌هایی که در طول مسیر به دست آورده‌اید را همچنان در اختیار دارید. تفاوت بزرگ فرزندان مرورتا با بقیه بازی‌های روگ-لایک در همین است. بازی به شدت به داستان خود متکی است و همانطور که سازندگان پیش از عرضه روی آن مانور می‌دادند، با اثری مواجه‌ایم که در عین رعایت قوانین نانوشته‌ی این زیرسبک، متکی بر روایت است و یک Narrative-Based Rogue-like است.

داستان همان قصه‌ی همیشگی نبرد خیر و شر است و این‌بار خانواده‌ی برگسن‌ها باید با شری که دنیای بازی را در برگرفته مبارزه کنند؛ خانواده‌ای که هر کدام از اعضای آن مهارت خاصی دارند و همین مهارت‌ها کلاس‌های بازی را تشکیل می‌دهد. یکی خوب شمشیر می‌زند، یکی تیرانداز ماهری است و دیگری با جادو سر و  کار دارد. تنها موضوعی که در داستان بازی، با سخت‌گیری بسیار، توی ذوق می‌زند اسامی اعضای خانواده است، گویی که انگار با یک خانواده‌ی آمریکایی در یک فیلم هالیوودیو پروپاگاندایی طرفیم! جان، لیندا و مارک را نمی‌شود در این دنیا فرض کرد اما نمی‌دانم چه جادو و جمبلی در این بازی به کار رفته که همین نکته هم به مرور باورپذیر می‌شود و از اوایل بازی اصلا به آن توجه نمی‌کنید!

مبارزات Children of Morta همانطور که گفتم شلوغ است اما دست شما خالی نیست و می‌توانید پدر دشمنان بازی را به راحتی درآورید! کنترل بازی در نسخه‌ی کامپیوتر شخصی بیشتر از هر چیز مرا به یاد سری دیابلو (Diablo) انداخت و مثل دیابلو اینجا هم از کلیک کردن‌های فراوان لذت بسیار خواهید برد. هر شخصیت یک مهارت اصلی دارد و یک مهارت فرعی؛ در کنار این دو هم مشتی قابلیت ثانویه در اختیارتان قرار می‌گیرد که کول-داون (Cool-down) دارند و با هر بار استفاده، برای استفاده‌ی بعدی باید صبر کنید تا قابلیت مذکور مجددا فعال شود. امکان جاخالی دادن در مبارزات نیز وجود دارد و با اینکه این حرکت برد چندانی ندارد اما وقتی وسط گله‌ای غول بی شاخ و دم گیر افتاده‌اید به شدت کارآمد است. درخت‌مهارت‌های بازی نیز برای عنوانی در این حد و حدود راضی کننده است و می‌توانید بسته به سلیقه و سبک بازیتان هر شخصیت را ارتقا دهید. در ضمن قابلیت بازی کردن به صورت کوآپ (Co-op) دو نفره نیز در بازی قرار دارد. دیگر چه بهانه‌ای بهتر از این‌ها برای ساعت‌ها سر و کله زدن در سیاهچاله‌های به ظاهر بی‌انتهای مورتا؟

به مورتا رفتگانیم

طراحی دشمنان بازی نیز در نوع خود جالب است، از غول‌هایی که مرا یاد قصه‌های شاهنامه انداخت تا مارمولک-خزنده‌هایی که زیر پایتان له‌شان می‌کنید و سوسک‌هایی که نخودی مبارزات هستند و نمی‌گذارند تا درگیری‌ها برایتان تکراری شود.

اما می‌رسیم به موسیقی بازی. موسیقی در نوع خودش شاهار است. شاید به کار بردن لفظ شاهکار کمی زیاده‌روی باشد اما موسیقی همان چیزی است که اتمسفر بازی به آن نیاز دارد، نه زیادی حماسی است و نه زیادی احساسی؛ بلکه هر دو را به یک میزان در خود دارد و امیدوارم در آینده شاهد عرضه‌ی البوم موسیقی‌های بازی باشیم.
شاید تنها نکته‌ی منفی فرزندان مورتا، البته باز هم می‌گویم اگر بخواهیم خیلی سخت گیر باشیم، نوع روایت آن است. بازی آنجایی که به جلوه‌های بصری و کات-سین برای روایت داستان خود تکیه می‌کند می‌تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد اما وقتی پیشبرد داستان بر عهده‌ی راوی است شاهد اشتباه کلاسیک بازیسازان  داخلی هستیم! به کار بردن عبارات قلمبه سلمبه، استفاده از تشبیهات و صنایع ادبی بسیار برای گفتن عباراتی همچون «او خواب بد دید!» باعث می‌شود تا مجبور شوید یک لغتنامه کنار دست‌تان بگذارید و یک چشم‌تان به زیرنویس حرف‌های راوی و یک چشم‌تان به معنی کلماتی باشد که جز در داستان‌های اساطیری در زندگی روزمزه هیچ کاربردی ندارند!

تماشا در یوتوب

نغمه‌ی شمشیر و کمان

در نهایت و برای جمع بندی می‌گویم؛ فرزندان مورتا عالی است! عنوانی است که صنعت بازی‌سازی داخلی، اگر بتوان اسم این پیکر نیمه‌جان را صنعت گذاشت، را به دو قسمت قبل و بعد از خودش تقسیم کرده است. اگر تا به حال با این دید که بازی ایرانی دچار ضعف‌های فراوان است و از همتایان بین‌المللی‌اش فرسنگ‌ها عقب است به سراغ عناوین قبل از فرزندان مورتا نرفته‌اید، حتما این عنوان را امتحان کنید. مطمعن باشید از تجربه‌ی یکی از بهترین بازی‌های امسال به هیچ وجه پشیمان نخواهید شد.

Resolution

۹/۱۰ :Platform: PC – Score

Children of Morta sets the bar high for the rest of the rogue-like titles. As we go on with the Bergson family on their journey to take down the evils that corrupt their lands, we remember why we love the rogue-like sub-genre and why clicking is so much fun! Children of Morta is an example for all indie developers out there to make a game so entertaining, yet having enough content for ages, that dying for a thousand times is only a promise to starting over and spending another playthrough smashing the ugly trolls!

(این نقد بر اساس نسخه منتقدین بازی نوشته شده که توسط توسعه دهندگان بازی در اختیار دنیای بازی قرار گرفته است.)